Opowieść o Kocie-Ikonie. Trzeci raz, a wciąż sztuka

Mam na myśli kanony zachowań w towarzystwie i w tańcu.
Widziałaś "Dirty dancing"?
Na pewno tak.
Akcja dzieje się w latach 50 i ci, którzy tańczą mambo jeszcze są w mniejszości. :wink:

mama mi musiała niektóre sceny tłumaczyć, bo dla mnie były całkiem naturalne i "o co ten szum", a powinnam być zaskoczona co najmniej. takim dzieckiem jestem :mrgreen:

nie ukrywam - lubię współczesną swobodę i to, że jak mam ochotę się do kogoś przytulić, to nie jest od razu wyznanie ani zaproszenie. a ja jestem przytulaśna, potrzebuję takich czułostek na co dzień.
a z drugiej strony minęliśmy gdzieś, jako całość, granicę szacunku do własnych uczuć i do relacji z innymi ludźmi.

Maupa pisze:mama mi musiała niektóre sceny tłumaczyć, bo dla mnie były całkiem naturalne i "o co ten szum", a powinnam być zaskoczona co najmniej. takim dzieckiem jestem

nie ukrywam - lubię współczesną swobodę i to, że jak mam ochotę się do kogoś przytulić, to nie jest od razu wyznanie ani zaproszenie. a ja jestem przytulaśna, potrzebuję takich czułostek na co dzień.
a z drugiej strony minęliśmy gdzieś, jako całość, granicę szacunku do własnych uczuć i do relacji z innymi ludźmi.

Święte słowa Siostro :!:

Ja akurat przytulaśna nie jestem, a wręcz niedotykalska i czasem mam z tym kłopot w komunikacji miejskiej, ale w moim pokoleniu to nie jest rzadkość.

grunt, żeby to właśnie szanować

kiedy zmieniam środowisko (a to się zdarza co kilka lat przy dzisiejszym systemie szkolnictwa), pierwsze dwa-trzy miesiące są dla mnie trochę niewygodne, kiedy jeszcze nie wiem, kogo mogę zaskoczyć przytuleniem czy zaśnięciem na ramieniu, a kto będzie się czuł niekomfortowo. ale jak się okazuje, takich ludzi jak ja - którzy po prostu lubią się czasem pogłaskać, jak kotek :lol:

- jest tak w sam raz, żebym później już wiedziała.
i jest w porządku.

opowiadam babci o nowym prowadzącym, który jest cudowny, i opisuję, jak fantastycznie pan doktor panuje nad grupą. generalnie - same superlatywy.
widzę, że babcia już zaczyna mieć głupie pomysły i zaczyna dorzucać komentarze, więc wypalam z głupia frant "babciu! on ma z pięćdziesiąt lat!"
na co babcia natychmiast "no właśnie, młody chłopak jeszcze!"

...i co ja miałam odpowiedzieć :mrgreen:

Punkt widzenia zależy od ... :mrgreen:

Sama wiesz.

Dla mnie 50 latek jest po prostu rówieśnikiem, a musi być do rzeczy, skoro tak entuzjastycznie o nim opowiadałaś, czyli wszystko oki

no ja wiem, że u mnie w rodzinie po kądzieli jest tradycja, by mężczyzna był od kobiety wyraźnie starszy... :lol:

(mama tę zasadę złamała i skończyło się rozwodem. jej obecny partner jest starszy o jakieś sześć, siedem lat, a dziadek był od babci starszy o jedenaście.)

ale to nie znaczy zaraz, że mężczyźni istnieją w otoczeniu tylko po to, by ich podstępem usidlać. zwłaszcza o tyle starszych. zwłaszcza żonatych. zwłaszcza wykładowców :roll:

Nie pękaj, babcie tak mają.
No, może nie wszystkie, ale jedna z moich babć tak właśnie miała i trzeba było uważać, co się opowiada, żeby uniknąć porozumiewawczych pomruków i wziętych z sufitu komentarzy, a już szczególnie jeśli byłam akurat bez przydziału :wink:

moja ma tak od zawsze. w efekcie co dwa tygodnie jestem z nowym gołąbkiem, bo mam więcej kolegów niż koleżanek i z nimi się częściej zadaję. babcia dzielnie próbuje nadążać

kot znowu spał na kaloryferze. tym razem zaczął się odrobinkę rozjeżdżać - tu jedna łapka, tam druga.
i przed chwilą URF szurgot drap i zadziwione piśnięcie, kiedy zawisł na pazurkach na górze kaloryfera, bo reszta ciała mu nagle spadła :ryk:

niestety nie mam dla Was zdjęcia, jestem dobrą pańcią i po prostu go zdjęłam z tego kaloryfera, zamiast focić :ryk:

Maupo droga. Jedenaście lat to małe miki.

A kot istotnie zręczny i zgrabny jest nadzwyczaj, ale zdarza mu się czasem skądś spierdaczyć czym ogromnie zdziwiony bywa. Po czym oblizuje łapy i udaje, że nic się nie stało.

rekord w rodzie wyniósł chyba 23 lata. ale głowy uciąć sobie nie dam.

Albertos ostatnio zjechał z z pralki bo moja Mama kocha makatki, obrusiki, serwetki i inne szmatki. Próbował wskoczyć z niewłaściwej strony, wczepił pazurce w dekorację i rypnął w dół z tym całym nabojem zwalając na siebie pierdylion pudrów, kremów, lokówek, farbek i innych naczyń z podejrzaną zawartością.
Po czym lekko speszony, sprintem udał się na szafę do ulubionego pudła z orzechami skąd łypał badawczo czy aby nikt nic nie zauważył.

może nie powinnam ale ja dzisiaj nad tym płakałam ze śmiechu a Bella stała zdziwiona co mi jest

vip pisze:Dzięki za wsparcie nieustające .

A tak gwoli rozładowania atmosfery...opowieść o tym, czym mój kot Punio, zwany sprawnym inaczej, zajmuje się przed śniadaniem.....
Było to dzisiejszego pięknego niedzielnego poranka.
Postanowiłam umyć doniczkę, w kolorze żółtym, celem posadzenia nowej cebulki na szczypiorek.
W tym celu nalałam sobie do zielonej, JEDYNEJ plastikowej miski do mycia wody z detergentem.
Miskę postawiłam przy jednym z kuchennych blatów i zajełam się przygotowaniem śniadania dla gromadki. Bo to już i Punio wydawał ostatnie głośne wycie głodowe, i Ali wisiał na klamce....
Wypuściłam dewastatorów z pokoju, i poszłam czyścić kuwety.
Towarzystwo zajęło się zwiedzaniem kuchni, no owszem, miska z zawartością została powąchana, zawartośc sklasyfikowana jako niejadalna, więc trzeba było sprawdzić, co Duża na blatach ukrywa.
Punio sadził się do skoku przez 15 minut, wymierzał, oceniał odległości itd. Wszem i wobec wiadomo, że to kotek sprawny inaczej, którego rozumek jest odwrotnie proporcjonalny do wielkości ciała, w dodatku te dwie biedne zarobione szare komórki, które się o siebie obijają w Pusiowym łebku, o tej porze jeszcze drzemią, więc Punio skok zaryzykował.
Akurat weszłam do kuchni na całą sytuację....
Skok oczywiście nie wyszedł, Pus zawisnął łapkami na blacie, a ściślej mówiąc na desce do krojenia, która na tym blacie leżała. Najpierw spadł Punio, na Punia deska. Puś oczywiście mając co najmniej po pół metra luzu z każdej strony musiał wpaść zadem do miski z wodą. Lecąca za Puniem deska wyrżnęła w zieloną miskę z hukiem, i miska pękła na całej wysokości. Osłupiała patrzyłam, jak Puś wyskoczył jak oparzony z miski, pędząc z mokrą dupką do pokoju, a z pękniętej miski woda zalewa kuchnię.
Rzuciłam się zbierać wodę, z moich ust wydobywały się mocno niecenzuralne słowa pod adresem wyżej wymienionego, który tymczasem przewidująco schował się za fotel.
Dobrze, że się schował, bo tym sposobem przeżył .
No, nudzić się nie można, to pewne

nad tym też płakałam ze śmiechu

ASK@ pisze:Małgoś, to nic w porównaniu jak nasza Bianka tak skoczyła. Zsuwając się zgarnęła za sobą butlę 5 litrową...oleju. Trzasło to wsio na podłogę, pękło butlisko, korek armatnio wyskoczył chlapiąc olejem na odległość a kot jak w bajkach rysunkowych szusując łapami, zadem, brzuchem ...co tam miał jeszcze i ślizgiem wypadł z kuchni . Poleciał wystraszony ptakiem prawie będąc po mieszkaniu. Z futra kapał olej a Bianka latała po meblach, ścianach, chowała się do wersalki, wskoczyła na szafę...Zamarłam. Powiem tylko, że Bianka jest nieobsługiwalna .Obsługiwalna na wiele godzin za to byłam ja. Kopciuszek to miał fajne życie w porównaniu do mego olejowego sprzątania, prania, ścierania... Do dziś na blaty nie wskakuje.Bianka, nie ja

Opowieść o Kocie-Ikonie. Trzeci raz, a wciąż sztuka

Kto przegląda forum