ŁÓDŹ-Achilles...Znowu w domu...

[Femka]

ciekawe, co u koteczka. Pewnie już szaleje

[Magija]

Achilles to kawał byka. Urósł facet, zmężniał i wypiękniał. Chora nóżka już jak nowa. Tylko pazury zapuścił takie, że aż strach było obcinać

[nata od jadzi]

aaaaaaale mnie tu dawno nie było, wybaczcie

Lesio jest u nas chyba szczęśliwy. chociaż czasem wypatruje w oknie swoich kolegów ze szczeniackich czasów. coś w nim z dzikuska pozostało. nadal nie pozwala się złapać, jedynie podczas chwili nieuwagi albo jak sam przyjdzie. nie lubi być noszony na rękach - woli przypatrywać się z bezpiecznej odległości i bacznie obserwować każdy ruch.

od grudnia ma nową kumpelę, z którą często szaleje po domu Pola jest bigielką, ale uważa, że jest kotkiem i przy kotach zachowuje się jakby naprawdę nim była. gania Leśka, bije się z nim i ciućka jego łepek w buzi jemu to specjalnie nie przeszkadza i od niej jedynej nie ucieka. jak wyjdzie słonko, to oboje wygrzewają się na nim przytuleni do siebie pleckami. no, raczej wesoło jest

Lesio to naprawdę kawał chłopa, chociaż na pierdołowatości nie stracił nic a nic. jest straszną niezdarą i zrzuca wszystko z szafek. a wchodzi nawet na te najwyższe pod sufitem, więc - jak się pewnie domyślacie - z nóżką lepiej niż w porządku

poszukam płyty z nowymi fotkami i coś Wam tu wkleję, na przeprosiny

[Femka]

nareszcie
za takie długie milczenie zwykłym cośwklejonym się nie wyłgasz. Ma być dużo i fajnie z tym wygrzewaniem się pleckami do siebie też

[nata od jadzi]

[nata od jadzi]

oj noooo, no to zrobię specjalną lesiową sesję w ramach zadośćuczynienia, pasi?

[Femka]

pasi
ale już ta jest

[nata od jadzi]

dziękujemy Femko, coś jeszcze będzie niedługo, postaramy się. fajnie, że ciotki jeszcze Leśka pamiętają, wzruszyłam się

[Femka]

no jak nie pamiętać, skoro swego czasu tak nam ładnie adrenalinkę podnosił. O przystojności nie wspomnę

[marcjannakape]

no jak nie pamiętać, skoro swego czasu tak nam ładnie adrenalinkę podnosił. O przystojności nie wspomnę

Świete słowa!

[marcjannakape]

[Jola od Jadziuni]

Minęło osiem lat od czasu, gdy znalazłam Lesia.W tym czasie wiele się zmieniło w naszym domowym zwierzyńcu, odeszły nasze staruszki psy, Szkielecio, Jadzia, Skowronia, zamieszkał z nami Feluś - pies, wprowadziła się kotka Dakota,a później kot Władzio. I tak w pełnej symbiozie żyła sobie nasza szóstka zwierzaków: dwa psy i cztery koty. Tak było do drugiego dnia świąt Bożego Narodzenia.
26 grudnia 2015 r pożegnałyśmy Lesia, naszego małego dzikusa.Cztery miesiące wcześniej rozpoznano u niego niewydolność nerek, ratowałyśmy go do końca, niestety...
Był wspaniałym kotem, nie zaprzyjaźnił się z pozostałymi kotami, za to miał wsparcie u naszych psów.To psy pokochał najbardziej.I mnie...
Te osiem lat minęły jak jedna chwila.Miałam nadzieję, że Lesio dożyje u nas sędziwego wieku, tak się nie stało, ale wiem, że był u nas szczęśliwy.
Pochowałam go na cmentarzu dla zwierząt na Malowniczej, obok Jadzi. I tak skończyła się historia Lesia...

[Femka]

Każda historia ma swój początek i koniec. Ważne jest, że to, co pomiędzy, to dobry, szczęśliwy czas. Lesio [']

[Lidka]

Te cholerne choroby nerek:((
Przykro nam bardzo:((

[']