Choroby nerek, choroby pęcherza w budowie
Mocznica (uremia) to nie tyle choroba, ile stan organizmu, w którym nerki nie są w stanie pozbyć się toksycznych produktów przemiany białek i aminokwasów, przede wszystkim mocznika; substancje te od środka zatruwają organizm. Na ogół mocznicą nazywa się ostatnią fazę przewlekłej niewydolności nerek. Jeżeli wet po pierwszych wynikach badania krwi stwierdzi mocznicę i powie, że dalej to tylko dieta nerkowa, ipakitine i kroplówki - albo eutanazja- , to to
nie jest pełna diagnoza.
Niewydolność nerek może być
ostra lub
przewlekłaOstra niewydolność nerek (onn) to stan nagłego pogorszenia pracy nerek. Nefrony pracują gorzej niż przedtem, ale ich liczba jeszcze nie zmniejsza się. Ten stan jest niebezpieczny, ale potencjalnie odwracalny, czyli cierpiącego nań kota można, przynajmniej w teorii, wyleczyć.
Onn może mieć charakter:
-
przednerkowy Taka niewydolność wynika ze zmniejszonego przepływu krwi przez nerki i w następstwie - niedotlenienia ich komórek; przyczyną może być zmniejszenie objętości krwi w wyniku jej utraty (krwotok) lub odwodnienia (biegunki, wymioty, oparzenia), spadek ciśnienia krwi z powodu ciężkiej niewydolności serca (za słabo pompuje krew) lub wstrząsu. Jeżeli zmniejszenie przepływu krwi przez nerki jest nieduże i nie trwa zbyt długo, to nie dochodzi do istotnego uszkodzenia nerek, a ich czynność poprawia się, gdy tylko przepływ krwi wraca do normy
-
nerkowy Niewydolność wywołana bywa przez czynniki toksyczne albo stany zapalne, które uszkadzają nerki. Najczęściej spotykane tak działające toksyny to niektóre leki, a także przyciągający koty glikol etylenowy (spotykany np. w płynach do spryskiwaczy lub chłodnic samochodowych). Powodujące onn stany zapalne nerek to najczęściej omówione niżej
ostre śródmiąższowe zapalenie nerek lub
ostre kłębuszkowe zapalenia nerek, uogólnione zapalenia drobnych naczyń krwionośnych oraz mikroangiopatia zakrzepowa.
-
pozanerkowy Taką niewydolność powoduje niedrożność dróg odprowadzających mocz, np. w wyniku ich zablokowania przez kamień moczowy lub skrzep krwi, albo w wyniku ucisku lub nacieku na drogi moczowe spowodowanego przez np. nowotwory.
Przewlekła niewydolność nerek (pnn)Przewlekła niewydolność nerek to stan, w którym w wyniku postępującego trwałego uszkodzenia tkanek nerek ich działalność pogarsza się znacząco. O uszkodzeniu nerek świadczy obecność nieprawidłowości:
◦ upośledzenie czynności nerek, na które wskazuje zmniejszenie przesączania kłębuszkowego (tzw. GFR) poniżej 60 mililitrów na minutę
◦ w badaniach obrazowych nerek (np. torbiele)
◦ w badaniu moczu (białkomocz lub krwiomocz).
W praktyce weterynarze często orzekają pnn na podstawie badania poziomu kreatyniny i/lub mocznika we krwi. Taka diagnoza może być zbyt pochopna (chociażby dlatego, że może chodzić o niewydolność ostrą)
Najczęstsze przyczyny pnn to:
◦kłębuszkowe zapalenia nerek
◦śródmiąższowe choroby nerek
◦wielotorbielowate zwyrodnienie nerek
◦kamica i uszkodzenie nerek wywołane innymi przeszkodami w odpływie moczu
◦uszkodzenie nerek w wyniku cukrzycy, nadciśnienia tętniczego i miażdżycy.
Bez względu na przyczynę, z czasem dochodzi do zmniejszenia liczby prawidłowo pracujących nefronów oraz zwłóknienia nerek. Pnn zwykle ma charakter postępujący, co oznacza, że w sposób nieunikniony prowadzi do pogarszania się czynności nerek (zmniejszania GFR), co najogólniej można wyjaśnić przeciążeniem pozostałych sprawnych nefronów. Pnn jest nieuleczalna, istnieją jednak skuteczne sposoby leczenia, zwalniające postęp uszkodzenia nerek
Kłębuszkowe zapalenia nerek (glomerulonephritis)
to grupa chorób, w których proces zapalny obejmuje kłębuszki nerkowe, co z kolei jest przyczyną nieprawidłowej pracy nerek. Gdy proces zapalny jest przewlekły, kłębuszek nerkowy z czasem ulega zwłóknieniu i staje się nieczynny. Jeśli większość kłębuszków przestaje pracować, pojawia się niewydolność nerek. Kłębuszkowe zapalenie nerek rozwija się, gdy z jakiegoś powodu (może nim być zakażenie, np. paciorkowcowe zapalenie gardła lub skóry, nowotwór, choroby wątroby lub lek, np. leki przeciwzapalne stosowane w chorobach stawów) celem ataku układu odpornościowego organizmu staną się prawidłowe kłębuszki nerkowe.
Kłębuszkowe zapalenie nerek często nie daje żadnych dolegliwości, ale widać je w nieprawidłowych wynikach badania moczu: obecności białka, krwi (erytrocytów) oraz wałeczków Czasem mocz pieni się (jeżeli ilość białka w moczu jest duża) lub jest nieprawidłowego koloru (różowy, czerwony lub brunatny- gdy zawiera dużo erytrocytów). Może występować także ból w okolicy nerek. Z czasem pojawia się podwyższone ciśnienie, a nawet obrzęki, spowodowane nagromadzeniem się wody w organizmie, a w następstwie- nudności I zaburzenia widzenia. Zmniejsza się objętość moczu, może się zdarzyć, że kot nie oddaje moczu (i nie ma na to ochoty) nawet przez dobę lub dłużej.
W przypadku ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek objawy choroby nerek często pojawiają się po 1—3 tygodniach od przebycia infekcji paciorkowcowej
Leczenie kłębuszkowego zapalenia nerek polega na leczeniu choroby, która je spowodowała (albo odstawienie leku, który je wywołał), leczenie nadciśnienia, unikanie nadmiaru soli w diecie (uwaga na „ludzkie” jedzenie, wędliny, a także zawierających sól karm typu urinary czy dla seniorów!)
Śródmiąższowe zapalenie nerek (nazywane również cewkowo-śródmiąższowym zapaleniem nerek) to proces zapalny, który rozwija się głównie w strukturach nerki poza kłębuszkami nerkowymi. W tkance śródmiąższowej nerek i cewkach nerkowych pojawiają się komórki zapalne, co prowadzi do zaburzeń czynności nerek, a czasem ich bliznowacenia i niewydolności nerek.
Przyczyną
ostrego śródmiąższowego zapalenia nerek najczęściej (w ok. 70% przypadków) są leki. Praktycznie każdy lek może wywołać ostre śródmiąższowe zapalenie nerek u osób czy zwierząt cechujących się nadwrażliwością na jego działanie. Najczęściej są to:
Antybiotyki takie jak ampicylina, metycylina, penicylina, cyprofloksacyna, erytromycyna, tetracykliny, cefalosporyny, ryfampicyna, wankomycyna, sulfonamidy, sulfametoksazol + trimetoprim (kotrymoksazol).
Niesteroidowe leki przeciwzapalne, m. in. “ludzkie” kwas acetylosalicylowy (aspiryna, polopiryna) i ibuprofen, a także weterynaryjne metacam (meloxicam) czy tolfina/tolfedyna
Mogą to być także leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina), leki moczopędne (np. furosemid) i inne
W ok. 15—20% przypadków ostre śródmiąższowe zapalenie nerek jest powikłaniem zakażenia ogólnoustrojowego, w ok. 10% przypadków przyczyna jest nieznana.
Przewlekłe śródmiąższowe zapalenie nerek może być spowodowane:
o przewlekłym zakażeniem szerzącym się od strony dróg moczowych (tzw. przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek)
o lekami (np. leki przeciwbólowe, niesteroidowe leki przeciwzapalne, cyklosporyna)
o przewlekłym narażeniem na ołów lub kadm
o chorobami metabolicznymi, choroby przebiegające z nieprawidłowo dużym stężeniem wapnia lub małym stężeniem potasu w surowicy).
Może również towarzyszyć chorobom immunologicznym
Objawy ostrego śródmiąższowego zapalenia nerek mogą pojawić się od pierwszego dnia do ponad 2 miesięcy (przeciętnie w okresie 3 tygodni) po zadziałaniu przyczyny (np. rozpoczęcie przyjmowania leku). Najczęstsze objawy to:
◦pojawienie się gorączki (od stanów podgorączkowych do przekraczającej 39°C)
◦bóle w okolicy nerek
Mogą występować bóle stawów. Mocz może mieć czerwone zabarwienie (krwiomocz), a jego objętość może się zmniejszać, co jest objawem wskazującym na rozwijającą się ostrą niewydolność nerek. Mogą występować też inne objawy ostrej niewydolności nerek.
Przewlekłe śródmiąższowe zapalenie nerek może przebiegać bezobjawowo przez parę lat. Nie wywołuje charakterystycznych objawów i jest przyczyną przewlekłej niewydolności nerek. Częściej niż w innych przewlekłych chorobach nerek występują zaburzenia czynności cewek nerkowych, co może objawiać się obecnością w moczu glukozy (bez cukrzycy), utratą potasu czy fosforu.
Wielotorbielowate zwyrodnienie nerek (polycystic kidney disease, PKD) to wrodzona choroba obu nerek, objawiająca się obecnością licznych torbieli w korze i rdzeniu nerki. Choroba jest uwarunkowana genetycznie i często występuje rodzinnie. W trakcie rozwoju płodowego nerek powstaje w nerkach ogromna liczba mikroskopijnych torbieli, które z czasem w różnym tempie powiększają się. Najczęściej przez wiele lat choroba przebiega bez objawów we wczesnej fazie wykrywa się ją tylko przypadkowo, w trakcie wykonywania badań usg lub rtg narządów jamy brzusznej z innych powodów. Czasem pojawia się ból w okolicy nerek i krwiomocz, będące następstwem pęknięcia torbieli. U niektórych chorych rozwija się kamica nerkowa. Sygnałem może być też nadciśnienie tętnicze lub nieprawidłowe wyniki badań moczu lub krwi, które wykonano z innych powodów. Niekiedy wielotorbielowate nerki są tak duże, że powodują powiększenie obwodu brzucha. U części chorych występują również torbiele na wątrobie czy trzustce (raczej nie dają one objawów chorobowych), a nawet, rzadziej, tętniaki tętnic wewnątrzczaszkowych.
Większość przypadków PKD wykrywa się w późnej fazie, gdy liczba i wielkość torbieli są tak duże, że dochodzi do zaniku prawidłowego miąższu nerek i rozwija się niewydolność nerek. Zwykle jest to powolny proces trwający wiele lat.
O PKD można poczytać po angielsku na stronce :
http://www.harpsie.com/pkd.htm A tu fotografia bardzo zaawansowanej wielotorbielowatości ludzkiej nerki - dajeobraz tego, z czym się walczy:
https://www.facebook.com/patolodzynakla ... =3&theaterGeneralnie nie ma specyficznego lekarstwa na wielotorbielowatość, chociaż prowadzi się badania ad lekami spowalniającymi tworzenie się torbieli. Cytrynian potasu/kwas cytrynowy ponoć spowalniają tworzenie się torbieli u myszy, ale czy i u do kotów - nie wiadomo. Także białko sojowe wydaje się być korzystne.
W momencie, gdy choroba przejdzie w pnn, leczy się ją jak pnn.
Mój wątek został wymyślony dla kotów z przewlekłą niewydolnością nerek, ale, jak pokazuje doświadczenie z wątkiem pierwszym, będą tu pewnie wpadali również opiekunowie kotów z innymi chorobami układu moczowego. Więc zamieszczę parę wskazówek także dla nich. Uwaga: to BARDZO UPROSZCZONE informacje!
Informacje forumowiczów pozwalają zauważyć, że występowanie niektórych kamieni moczowych (szczawianów) może być skorelowane z nadczynnością tarczycy. Warto więc zbadać poziom hormonów tarczycy i leczyć nadczynność. Powinno to pomóc także układowi moczowemu!