Miau.PL

Swego czasu szukałam domu dla znalezionej fajnej, przytulalskiej suni - 100% kundelka. Tola była serdeczna, wyraźnie wdzięczna za najmniejszy nawet objaw zainteresowania. Cudowna, słodka słodycza. O urodzie nie potrafię nic powiedzieć - patrzę sercem i dla mnie zwierzak to zwierzak, czyli kochające lub pragnące kochać serduszko zapakowane w futerko. Dla Toli znalazłam świetny domek z ogródkiem i (jak mi się wydawało) mnóstwem miłości u znajomych. Niedawno odwiedziliśmy ich. Tola trzymała się troszkę na uboczu, ale wyjaśniłam sobie, że dawno mnie nie widziała i jestem obca na jej terenie. Przeraziłam się, kiedy podniosłam rękę, żeby strzepnąć śnieg z kurtki, a Tola w tym samym momencie przywarła do podłoża i patrzyła przestraszona. Od razu zapytałam znajomych, bo wyraźnie zachowała się jak bity pies. Usłyszałam, że to absolutnie nieprawdopodobne, oni przepadają za Tolą. Nie podobało mi się też zachowanie Toli w domu - ona przemykała się wzdłuż ścian, ani razu nie wyszła na środek. Była wyraźnie zastraszona. Znajomi twierdzą, że Tola jest ich oczkiem w głowie. Mam wątpliwości, czy ją dobrze traktują. Więcej powiem - nie daje mi to spokoju.

Jeśli przedtem sunia tak się nie zachowywała, to odpowiedź jest jednoznaczna.

Uważam ,że coś jest na rzeczy A czy sunia przywierajac do ziemi macha ogonem Czy kuli go pod siebie Sunie ogólnie są strachliwsze niż psy.

Tola u nas nawet nie patrzyła na ustępujące jej z drogi, ale prychające i warczące na nią koty. Chodziła za mną, tuliła się i wykorzystywała każdą okazję, żeby być jak najbliżej. Kiedy budziła się i widziała, że jestem gdzieś dalej, to przybiegała, nie zastanawiając się nad wyborem trasy. Biegała na podwórku przy domu, starając się mieć nas w zasięgu wzroku. Wyraźnie cierpiała na lęk separacyjny i pozostawiona sama w zamkniętym pomieszczeniu wpadała w panikę. Dlatego wzięłam 2 tygodnie urlopu i pracowałam z Tolunią, korzystając z konsultacji behawiorystki z naszej lecznicy. Oddałam Tolę z dokładnymi instrukcjami, zaoferowałam pomoc. Wiele razy dzwoniłam i słyszałam, że wszystko jest w porządku.

Tola wyraźnie zareagowała przerażeniem na ruch ręką. Nie mam co do tego wątpliwości. Tak samo, jak nie podobało mi się to przemykanie się wzdłuż ścian. Nawet podczas pobytu u nas nie zachowywała się tak dziwnie.

Znajomi twierdzą, że z Tolą wszystko jest w porządku, że pozbyła się lęku separacyjnego, że jest wesoła i pogodna, a oni ją kochają. Wierzyłabym, gdybym nie zobaczyła to, co zobaczyłam.

vega013 pisze:Tola u nas nawet nie patrzyła na ustępujące jej z drogi, ale prychające i warczące na nią koty. Chodziła za mną, tuliła się i wykorzystywała każdą okazję, żeby być jak najbliżej. Kiedy budziła się i widziała, że jestem gdzieś dalej, to przybiegała, nie zastanawiając się nad wyborem trasy. Biegała na podwórku przy domu, starając się mieć nas w zasięgu wzroku. Wyraźnie cierpiała na lęk separacyjny i pozostawiona sama w zamkniętym pomieszczeniu wpadała w panikę. Dlatego wzięłam 2 tygodnie urlopu i pracowałam z Tolunią, korzystając z konsultacji behawiorystki z naszej lecznicy. Oddałam Tolę z dokładnymi instrukcjami, zaoferowałam pomoc. Wiele razy dzwoniłam i słyszałam, że wszystko jest w porządku.

Tola wyraźnie zareagowała przerażeniem na ruch ręką. Nie mam co do tego wątpliwości. Tak samo, jak nie podobało mi się to przemykanie się wzdłuż ścian. Nawet podczas pobytu u nas nie zachowywała się tak dziwnie.

Znajomi twierdzą, że z Tolą wszystko jest w porządku, że pozbyła się lęku separacyjnego, że jest wesoła i pogodna, a oni ją kochają. Wierzyłabym, gdybym nie zobaczyła to, co zobaczyłam.

Behawiorystką nie jestem co prawda ale wydaje mi się ,że nie musi byc od razu bita- choć nie można tego wykluczyc ,ludzie sa różni- być może nikt nad sunią nie pracuje a pewnie powinien,bo lęk separacyjny nie znika ot tak sobie ,sunia może byc przeganiana z kąta w kąt np. .Jak długo jest u ludzi?

A ile czasu sunia jest w nowym domu?
Jest też taka opcja, że może jednak Ciebie się bała, że ją zabierzesz.
U nas w rodzinie znaleźny pies bał się początkowo facetów, panie akceptował od razu. Niemniej swojego nowego pana polubił niemal od razu, raczej to na ulicy się przejawiało.

Jeżeli pies jest dobrze traktowany to się nie kuli z byle powodu... poza tym po psie widać, czy jest szczęśliwy, wpatrzony w człowieka....

może też być tak,że pewne cechy się u psa rozwinęły,a których wy,jako tymczasowi opiekunowie nie widzieliście,bo pies był u was za krótko.

myślę,że musicie sytuacje jakoś rozwiązać-jak wam stoi w umowie adopcyjnej?
co z wizytami poadopcyjnymi?

Koszmaria pisze:może też być tak,że pewne cechy się u psa rozwinęły,a których wy,jako tymczasowi opiekunowie nie widzieliście,bo pies był u was za krótko.

myślę,że musicie sytuacje jakoś rozwiązać-jak wam stoi w umowie adopcyjnej?
co z wizytami poadopcyjnymi?

Toleczka jest od października w nowym domku. U nas była przez 3 tygodnie. TŻ wziął tydzień urlopu, żeby się nią zajmować, potem ja - 2 tygodnie. Ten czas praktycznie poświęcaliśmy tylko i wyłącznie Toli. Piesa wyraźnie wolała mnie od TŻeta - może dlatego, że ja jestem bardziej stonowana i głównie ja z nią pracowałam, więc kojarzyłam się z nagrodami, akceptacją i urozmaiceniem dnia.

Jeżeli chodzi o wizyty, to możemy odwiedzać Dużych Toli, kiedy tylko mamy czas.

Qrcze, nie mogę odżałować, że nasz tryb życia uniemożliwia trzymanie w domu psa. Wychodzimy rano, wracamy wieczorem...

ja bym dała gdzieś kamerkę netową żeby nie wiedzieli.
wiem że to poniżej pasa trochę,ale jakbyście siedzieli wy i oglądali ich podczas waszego zwykłego dnia,to pewnie nic byście nie zauważyli.
a tak jakiś by był wgląd w to jak psa traktują

nie wiem.
dziwna sytuacja.
przejść się po sąsiadach?
pytać czy krzyczą na psa?

O tak, przejść się po sąsiadach, ale nie Wy, tylko ktoś kogo oni nie znają i podpytać, ale nie tylko o nich tylko ogólnie żeby nie podpadło...

częściej ich odwiedzić i jeszce się przyjrzeć
wprosić się na spacer z psem

nie mają dzieci, żeby podpytać?

Hanuś - a rozmawiałaś z p. Olą z lecznicy? Czy to ona prowadziła sunię w czasie pobytu u Was? Może będzie umiała "zdiagnozować" sytuację z opowiadania - albo przynajmniej coś zasugeruje...

Sama nie wiem - nie chciałabym krzywdzić tych ludzi jakąś pochopną opinią, ale jak wiesz mam psiaka. I wiem po naszej Malcie, że szczęśliwy i spokojny pies kocha ludzi nad życie i nie boi się ich.

Wydaje mi się, że gdyby Tola miała aż tak traumatyczne doświadczenia z człowiekiem z okresu, którego nikt z Was nie zna, to już u Was w domu nie zachowywałaby się tak ufnie i radośnie wobec Was. I tu niewiele mają do rzeczy 3 tygodnie. Raczej odwrotnie - przez 3 tygodnie nie byłaby się w stanie może przełamać do ludzi, jeśli ją skrzywdzili, ale na pewno pokazałaby swój strach i niepewność w tym czasie, jeśli był wcześniej po temu jakiś powód.

U naszych sąsiadów przez płot jest mała sunia - w 90 % życia podwórkowa (rzadko wpuszczana do domu). Jest mega radosną sunią, kocha ludzi - ale jak widzi tylko swojego Pana to przypada brzuchem do ziemi i tuli z przerażenia uszy. Pan jest "ostry" ... - nie widziałam, żeby rękę podnosił, ale krzyknąć owszem potrafi i pies wyraźnie się go panicznie boi. Natomiast Panią i ich córeczkę oraz resztę ludzkiego świata sunieczka traktuje kompletnie inaczej (wiem, bo codziennie wyprowadzamy ją z naszą Maltą na spacer) - i to dowód, że bardzo wyraźnie można nawet określić, dzięki komu personalnie psiak ma traumę...

Więc niestety w przypadku Toli aż się samo nasuwa... Wiem, że to łatwo powiedzieć, ale ja bym chyba sunieczkę od nich zabrała... Aż przykro myśleć, co ona na co dzień musi tam przeżywać...

Jeśli macie szansę na bezpieczne jej przebywanie na dworzu w czasie Waszej nieobecności, to dla niej byłoby to na pewno znacznie szczęśliwsze życie, niż obecne. Bardzo dobra buda w ciągu dnia, ciepły dom wieczorem i na noc załatwiłyby pewnie sprawę. Wiesz, że nas też cały dzień nie ma w domu - a Maltucha zimą nawet nie na dworzu...

Ja mam forumowego Alusia, którego poprzednia pani chciała sie pozbyć w trybie mocno przyspieszonym.
Dopiero niedawno, kiedy wreszcie przekonał się, że napewno nic mu nie grozi, przestał się kulić na widok wyciągniętej ręki.
To było straszne patrzyć, jak wielki kot o równie imponującym uzębieniu, przy każdym gwałtowniejszym ruchu z naszej strony, nawet nie skierowanym w jego kierunku, przypadał brzuchem do podłogi, kładł uszy po sobie i patrzył wielkimi przerażonymi oczami.
Jest u nas od końca października, jego reakcje osłabły dopiero kilka tygodni temu...