Miau.PL

Koteczki mają po ok. 8 tygodni.
Trafiły do mnie z interwencji jednej z organizacji.
Były troszeczkę chore, początki kk, ale leczenie bardzo szybko przyniosło doskonałe efekty. Już nie ma śladu po jakiejkolwiek chorobie.

Są oczywiście śliczne, zapowiadają się na niezłe słodziaki
Marzyłabym o wspólnym dla nich domku, bo widać, że bardzo się nawzajem potrzebują.

A oto dziewczynki

DARIA - czarna z jedną jedyną białą plamką na szyjce








SARA - czarno-biała o uroczym pysiu

śliczne kocinki

długonogie jak modelki

Aia pisze:śliczne kocinki

długonogie jak modelki

ktoś powinien się w nich zakochać

Sara i Daria pokazują swoje pysie

Hop do góry

dellfin612 pisze:Sara i Daria pokazują swoje pysie

Najpiękniejsze, najsłodsze pysie na świecie Ja już je kocham

Dziewczynki są już oswojone, łagodne, zaszczepione

całkiem gotowe do ruszenia w szeroki świat

dellfin612 pisze:Dziewczynki są już oswojone, łagodne, zaszczepione

całkiem gotowe do ruszenia w szeroki świat

Razem z moim kociarstwem podnoszę i trzymam kciuki za SUPERdomek

Kciuki za kochający domek!

Dziewczynki nie chcą jeść
ale humorki dopisują

jednak nie podoba mi się to

hop hop?

Daria [*]

O nie.....
[']['][']

Sara 1,5 h temu odeszła [*]
Podobnie jak Daria.
Obie siostrzyczki będą razem, obok siebie.

Opinia lekarzy po ich śmierci - PANLEUKOPENIA


Wczoraj pół dnia szukałam dla niej pomocy, ratunku.
Jeździłam do lecznicy. Wydzwaniałam po lecznicach.
Chciałam, aby podano jej krew, ozdrowieńca lub zdrowego szczepionego kota. To miał być taki cudowny lek.
Bokirka Vegi czekała razem z opiekunami, aby zostać uzdrowicielką.

Wszyscy mi mówili, że albo nie mają wirówki, albo nigdy tego nie robili, albo że to nie pomoże.
Wszędzie odmowy. Żadnej pomocy.

W nocy, tuż przed 22.00 dodzwoniłam się do lecznicy w Radości.
Tam lekarka powiedziała, że mają wirówkę, ale to nie takie proste.

I wtedy po raz pierwszy usłyszałam słowa nadziei: trzeba dzwonić banku krwi. Całodobowy. Dostałam numery telefonów.
Zadzwoniłam. Lekarz po drugiej stronie, po wysłuchaniu mojej opowieści i błagania o pomoc, bo ta kotka musi żyć, zadał mi mnóstwo pytań.
Na koniec powiedział: mam jedną jedyną jednostkę surowicy. Ale to lekarz prowadzący musi do mnie zadzwonić i rozmawiać.

Pognałam znowu do domu po Sarę i razem do lecznicy. Strasznie żałowałam, że jeszcze tego dnia postanowiłam odebrać z Koterii kocice i odwieźć na ich miejsce. Zabrało mi to mnóstwo czasu.
Nasza pani doktor od razu tam zadzwoniła i prosiła o rezerwację tej jednostki na moje nazwisko. Sara po podaniu leków została w lecznicy, a ja miałam czekać do rana na telefon, kiedy po tę surowicę pojechać i wykupić.

Czekałam do południa. Sara żyła. Po godzinie już byłam na miejscu. Nie miałam po co czekać. Malutką tylko wygłaskałam, wycałowałam, delikatnie przytulałam. Delikatnie, aby nie poruszyć wenflonu.
Pojechałam, miałam dzwonić po paru godzinach dowiedzieć się, jak sytuacja wygląda.

I była słabiutka. Nie mogłam do niej jechać od razu. Musiałam wykonać zleconą robotę. Potem pojechaliśmy razem z mężem.
Spojrzałam i zobaczyłam, że to już koniec. Cudowny lek nie zadział.
Odeszła godzinę później.



To koniec wątku.
Miał być piękny, radosny ze szczęśliwym zakończeniem.
Nie spodziewałam się takiego.
Jest mi bardzo przykro, że pod moją opieką stało się tym malutkim ślicznym kochanym kotusiom takie zło.

Żadnym następnym już takiej krzywdy nie zrobię.