Zosia, Karol i Jurek: nowe fotki - s.3 (i gdzie te domki?)
Napisane: Nie wrz 28, 2008 18:59Było ich pięć.
Pięć szkrabów, o których życiu zadecydował „człowiek”. Tak, człowiek, bo przecież nie ukręcił łepków, nie odciął główek łopatą, nie potopił, tylko humanitarnie wyrzucił z samochodu przy parkingu supermarketu. Pewnie żeby im nie było zimno, zapakował w dwie reklamówki
.
Kłębek kociego nieszczęścia skoziołkował z górki miedzy parkingiem a sąsiednim blokiem i zaczął przeraźliwie miauczeć. Kto z Was znalazł się w podobnej sytuacji, wie, jak głośno potrafi krzyczeć taki maluszek, kiedy jest mu zimno, głodno i straszno.
To była jedna z ostatnich ciepłych w miarę wrześniowych nocy. Maluszkom życie uratowały pewnie paradoksalnie reklamówki: maleństwa ogrzewały się własnymi ciałkami. Rozpełzły się dopiero rano. No właśnie... Dramatyczne krzyki malców nie wzruszyły nikogo.
Rankiem znalazł je pies mojego ojca. Dla jednego z malców skończyło się to niestety śmiercią
. Innego – chyba najmocniejszego, bo oddalił się od grupki – zgarnęli przechodzący pijaczkowie… Reszta trafiła do mnie.
Szkraby miały dopiero co otwarte oczka, niektóre nawet jeszcze nie do końca. Wet ocenił je na niecałe dwa tygodnie.
Teraz z bezradnych kluseczek zmieniają się w bandę latających jak torpedy gremlinów, które są dokumentnie wszędzie
. Coraz szybciej się przemieszczają, coraz celniej, wyżej i dalej skaczą
Trzy małe paszczaki na dniach ukończą piąty tydzień życia.
Po opróżnieniu kilku puszek Mixolu, powoli zaczynają doceniać smakowe walory innych potraw
. No, w każdym razie dwa z nich fantastycznie radzą sobie z gerberowym indykiem i rozmoczonymi kocięcymi chruptakami. Jeden zdecydowanie pozostaje wierny butli, za to najlepiej radzi sobie z kuwetą (spaceruje do niej zaraz po jedzeniu, brzdąc kochany 
). Reszta każe troszkę na siebie poczekać.
Niedługo będziemy się odrobaczać, czekamy, aż oczka przestaną się paprać.
Największy z nich – Karol – wie, czego chce i potrafi się tego domagać. Zosia jest bardzo dynamiczna, samodzielna – taka mała sprężynka ze śmigiełkiem w doopce Jurek to z kolei największy miziak z całej trójki. Wszystkie informacje o maluchach znajdują się w wątku moich kotów (od strony 73.), dla ułatwienia podaję link:
http://forum.miau.pl/viewtopic.php?t=72 ... start=1080 .
Sukcesywnie będę je streszczać oraz dodawać bieżące opisy.
Bohaterowie:
– Karolek
– Jurek
- Zosia
Do adopcji za jakiś miesiąc. Można ustawiać się w kolejce .
W drugim poście podam linki do albumów maluchów.
Pięć szkrabów, o których życiu zadecydował „człowiek”. Tak, człowiek, bo przecież nie ukręcił łepków, nie odciął główek łopatą, nie potopił, tylko humanitarnie wyrzucił z samochodu przy parkingu supermarketu. Pewnie żeby im nie było zimno, zapakował w dwie reklamówki
.
Kłębek kociego nieszczęścia skoziołkował z górki miedzy parkingiem a sąsiednim blokiem i zaczął przeraźliwie miauczeć. Kto z Was znalazł się w podobnej sytuacji, wie, jak głośno potrafi krzyczeć taki maluszek, kiedy jest mu zimno, głodno i straszno.
To była jedna z ostatnich ciepłych w miarę wrześniowych nocy. Maluszkom życie uratowały pewnie paradoksalnie reklamówki: maleństwa ogrzewały się własnymi ciałkami. Rozpełzły się dopiero rano. No właśnie... Dramatyczne krzyki malców nie wzruszyły nikogo.
Rankiem znalazł je pies mojego ojca. Dla jednego z malców skończyło się to niestety śmiercią
. Innego – chyba najmocniejszego, bo oddalił się od grupki – zgarnęli przechodzący pijaczkowie… Reszta trafiła do mnie.
Szkraby miały dopiero co otwarte oczka, niektóre nawet jeszcze nie do końca. Wet ocenił je na niecałe dwa tygodnie.
Teraz z bezradnych kluseczek zmieniają się w bandę latających jak torpedy gremlinów, które są dokumentnie wszędzie
. Coraz szybciej się przemieszczają, coraz celniej, wyżej i dalej skaczą
Trzy małe paszczaki na dniach ukończą piąty tydzień życia.
Po opróżnieniu kilku puszek Mixolu, powoli zaczynają doceniać smakowe walory innych potraw
. No, w każdym razie dwa z nich fantastycznie radzą sobie z gerberowym indykiem i rozmoczonymi kocięcymi chruptakami. Jeden zdecydowanie pozostaje wierny butli, za to najlepiej radzi sobie z kuwetą (spaceruje do niej zaraz po jedzeniu, brzdąc kochany ). Reszta każe troszkę na siebie poczekać.
Niedługo będziemy się odrobaczać, czekamy, aż oczka przestaną się paprać.
Największy z nich – Karol – wie, czego chce i potrafi się tego domagać. Zosia jest bardzo dynamiczna, samodzielna – taka mała sprężynka ze śmigiełkiem w doopce
Jurek to z kolei największy miziak z całej trójki. Wszystkie informacje o maluchach znajdują się w wątku moich kotów (od strony 73.), dla ułatwienia podaję link:
http://forum.miau.pl/viewtopic.php?t=72 ... start=1080 .
Sukcesywnie będę je streszczać oraz dodawać bieżące opisy.
Bohaterowie:
– Karolek
– Jurek
- Zosia
Do adopcji za jakiś miesiąc. Można ustawiać się w kolejce
.
W drugim poście podam linki do albumów maluchów.
Przynajmniej konsystencja byla OK 
Obiad jadlam, siedzac w fotelu i trzymajac talerz (i Jura) na kolanach. Nie uwierzylabym, gdybym nie widziala. 
Tylko konstrukcja mentalna Karola jest prosta jak budowa cepa 
: po pierwsze nigdy nie wiadomo, kogo zastanie się w łóżku tuż po przebudzeniu