Miau.PL

Wsi spokojna, wsi wesoła,
Żaden kociak nie zawoła...
Bowiem na wsi czasem chłopi
Chcą kocięta śliczne topić!:(

Lecz zawoła: chcę do domu!
Więc pytamy: komu, komu!?
Wiesiek, Bronek i Rozalia
Których ominęła balia!?

Bronek:

Wiesiek:

Rozalka:

Pewna pani pojechała na wieś. Wykazała się sercem - zabraniając gospodarzowi topić kotki - obiecała znaleźć im domki. I zadowolona wróciła do domku.

Wielce zdziwiona była, kiedy po 6 tygodniach gospodarz zażądał odebrania przez nią kociaków w trybie natychmiastowym. I tutaj jej pomaganie się kończy, ponieważ domów ani nie szukała, ani szukać nie zamierzała. Najprostsze wyjście - schronisko.

Teraz maluchy są u nas. Każdy z wiejskiej trójki to pogodne słoneczko, lubiące ludzi i świetnie adaptujące się w nowej sytuacji. Są gotowe do adopcji.

Bronek, Wiesiek i Rozalka sa tak bardzo słodkie, że aż chce się je schrupać...

Ślicznie się rozwijają, są ufne, wesołe i bardzo lubią się bawić. Bardzo lubią ludzi, mimo tego, że to ludzie właśnie chcieli mu zgotować okropną śmierć. Mają skończone 2 miesiące.

Bronek, biało-bury kot
Już do domu zrobił skok
Lecz to domek tymczasowy
Coś jak salon do odnowy
By wyglądać jak należy
Żeby nikt już nie uwierzył
Że pan Bronek nie jest z miasta
By nadzieja też nie zgasła
Bo to kotek bardzo słodki
Zresztą tak, jak wszystkie kotki

Bronek się rozgląda tutaj
Swego ludzia sobie szuka
Nie "wiejskiego", ale z miasta
On domowy jest - i basta
Tak więc, może jakiś "bogacz"
Ma choć trochę swego zdrowia
A właściwie to miłości
By nią Bronka móc ugościć?

cudny Bronek i reszta wsi

a wierszowanie to tak na zawołanie? :lol:

JAk zobaczyłam tu wierszyk przy kociakach, popatrzyłam na Bronka i stwierdziłam, że on na pewno chciałby mieć własny wierszyk - więc napisałam tak odrazu... mam nadzieje, że Ryśka się ucieszy ;-)

chciałam napisać jeszcze wierszyk dla Wieśka i Rozalki... ale zmęczona jestem i mi się literki zamazują...

http://img59.imageshack.us/my.php?image=rozalkasj3.jpg

Ktoś, kto podziwiał w ogrodzie konwalie,
nagle zobaczył w nich małą Rozalię
i nie dostrzegając w niej grama słodyczy,
śmierci w głębinach szybkiej jej życzył...

Lecz człowiek jakiś ciut się zlitował
i przeciw jej śmierci wnet się zbuntował.
Obiecał pomóc małej koteczce,
ale skończyło się na ucieczce.
Rozalka ta mała - dalej niechciana
i znów została uratowana.

teraz malutka, czarna jak smoła
o dobry domek dla siebie woła.
Uśmiecha się kocio i dość nieśmiale,
o własnym człowieku myśląc wciąż... stale!

Nie wie co znaczy mieć własny domek,
najlepszy przyjaciel - jej własny ogonek,
lecz ma nadzieje, że to się zmieni
i jakiś człowiek jej piękno doceni.