Miau.PL

ASK@ pisze:Ranek był nieciekawy. Idąc do dzików na kortach przechodzę pod oknami Anki. Co prawda po drugiej stronie ulicy ale zawsze się w nie gapię. Po co? Aby zarejestrować czy pali się światło u niej czy nie. To tak na wszelki wypadek gdybym musiała dzwonić Dziś było tak samo. Zaliczyłam w rozumku błysk żarówki u niej. A potem zaliczyłam dorosłego, czarnego kota siedzącego na zewnętrznym parapecie. Dzwonię. Pytam czy ma wszystkie koty. Dwa kroki zrobione w kierunku czarnego spowodowały, że zeskoczył. Stanęłam. Szlag! Gadamy nadal i słyszę jej krzyk. Okazało się ,że dranie wygryzły dziurę w siatce i dwa zwiały. Panika. Wyleciała ona, podleciałam ja. Nigdzie czarnego nie widać. Podobno dzikus z niego. Drugi to biało-szary miziaty młodzik. Obszukałyśmy okolice. Choć obie wiemy ,że jak nam się nie pokażą to doopa.
Idąc do pracy tez przeszłam wszystko. Teraz Anka chodzi i znalazła gdzie ulokował się czarny. Tyle, że sroki go pogoniły i poleciał kawał drogi. Zamelinował się w bezpiecznym ogródku. Oby tam został. Drugiego nie widać.
Będziemy szukać.

Wrócę do starej sprawy z 26 sierpnia.
Jak wiecie czarny dzikun znalazł się najbliższej nocy.

Czy uwierzycie...że Małego znalazłam dziś!!! A bardziej on mnie. Ściągnęłam Ankę z wyra bo do mnie nie chciał podejść. Nie bardzo się jej chciało bo to któryś raz z kolei gdy to robiłam. Mały rozpaczliwie miauczał. Ale bał się... Żarcie w ręku go kusiło. Licho, w ciemności oświetlony czołówką, wyglądał. Przyszła Anka i go capła. Na jej głos rozpłakał się tak ,że myślała, że to maluni kociak jest. A ja ją chorą ściągam w wyra! Niestety, wyrywał się w stresie. Obie żeśmy go ogarnęły i tak idąc krok w krok zaniosły do domu. Zaraz jadą do weta. Oby wszystko było dobrze!

Nie było ranka bym go nie szukała. Bym nie wołała i nie obchodziła okolicy. Nie było! Jestem pewna, że go kilka razy widziałam. Ale zbyt się bał. Jestem pewna, że mnie słyszał ale stres był zbyt wielki. Teraz jest zimno okrutnie, głodno a on chyba jest chory. Więc wyszedł.

Jestem taka szczęśliwa.
Kot ginie wtedy gdy my odpuszczamy!

Asiu jesteś najlepsiejsza

Wzruszające i krzepiące serce odnalezienie uciekiniera

Super, dla kociaka , bo bedzie bezpieczny , dla Ciebie w pwenym sensie tez, bo nie musisz już szukać, głowy sobie nim zaprzątać. jak Ritunia i reszta ekipy?

Jak dobrze!!!

Mam ciężką dobę za sobą.
Zaraz trzeba oporządzić stadko i Ritę. Podać leki.
Rita wyszła z dzierganego wczoraj kaftanika
Chwilę pozwolę jej pobiegać.
Ale ja nie o tym.
Zamówiłam Rituni 2 opakowania mleka. Na koncie były wpłaty od Naszej Cioci. Ja jak zwykle nie śledzę banku by deprechy nie dostać. Stąd opóźnienie
Bardzo, bardzo dziękuję za pomoc

Może się uda przespać

Żyjemy.
Dzięki uprzejmości gusiek1 nie musieliśmy po Sorrkowe leki jechać do Warszawki tylko w połowie drogi (mniejszej połowie ) je odebraliśmy. Bardzo dziękuję
Pani Ula, wet Sorrunia, mocno nas pochwaliła za dobrą opiekę nad kotem. My nie robiliśmy nic więcej niż nam nakazano.
Ritunia po raz kolejny wyszła z ubranka. Jeszcze siedzę i pozwalam jej biegać. Niech wybawi się. Wymyje. Potem zrobię z niej balerona.

Wróciliśmy z Ritunia od weta. Zastrzyk podany, rana opatrzona. Dziś, niestety, mała gluta wykichala mocnego. Często też pije. Co mnie niepokoi. Nie wiem czy zaziębiona czy coś puściło w mordce. Wetka stwierdziła mocno powiększone węzły więc chyba infekcja jej się szykuje. To dziecko ma ciągle pod górkę. Mam wrażenie, że nie ma los litości nad nią. Choć z dwojga złego wolę infekcję niż dziurę w podniebieniu.

Ktoś mi zapierdolił spore wiaderko na wodę jakie zostawiam w krzakach z myślą o ptakach. Staram się rano by zostawić pełne wody by mieć z czego dolewać popołudniu. Nie ma. Rano było teraz ubyło. Dziadom wszystko się przyda.

Teraz wszystko kradną. Sąsiadowi karton starych książek. Czytelnictwo rośnie w społeczeństwie.

Mały Ani już deczko ogarnięty. Jest mocno zaziębiony. Ma chore uszy. Odsypia. Je. Ale problemem okazał się być substancja w jakiej był wyfafluniony. Gdzieś wpadł. Łapy cztery i podwozie było upecane jakimś smarem czy lepikiem. Tak okropnie był pozlepiany ,że nie dał rady chodzić bo opuszki i pazurki sklejone. Musiało go bardzo boleć. Są ślady po ranach jakie sobie sam prawdopodobnie zadawał, próbując się uwolnić z tej zbroi. Wetka Anki nie miała pomysłu jak go i czym uwolnić. Proponowała szybkie tarcie płynem Ludwikiem i kąpiel. Lub wycięcie. Obie nie zdały egzaminu. Nożyczki tym bardziej bo wszystko do skóry było przyklejone. Przypomniałam sobie o maśle, słuchając opowieści płaczliwych. I zadziałało!!! Kot prawie został uwolniony. Szczególnie opuszki i pazurki luzem będące przyniosły mu ulgę. Myślę ,że zniknięcie ciągnącego i ograniczającego ruchy pancerza też mu ulżyło. Musiał strasznie cierpieć.
Mały




By fajnie było po 3 miechach znalazła się kocica ,która uciekła wolontariuszce z transportera. Wracała od weta. Przypadek zrządził ,że człowiek będący na chwilę na swojej starej posesji zmarłego ojca, zobaczył ją i usłyszał. Zrobił fotkę. Wrzucił w net. Anka wczoraj w nocy ją złapała w łapkę.