OTW23-A życie prozaicznie się toczy:(

[Myszorek]

Mój mi raz spierdzielił z transporterka u weta. U mnie mają zawsze drzwi otwarte (dwa koty im tak zwiały), kiedy wchodzę to zamykam, nawet jak recepcjonista otworzy, to idę zamknąć. wtedy też zamknęłam, i szczęście, bo i tak dziada nie mogłam złapać. wszedł gdzieś na zaplecze, tam są koty fundacyjne, jeszcze miałam stracha,że sie od nich czymś zarazi.Hrabke to normalnie niosę sobie w kocyku, oczywiście jak jadę samochodem, bo w busie bym sie bała. jak jadę tez na kolanach siedzi wiem,że to niebezpieczne, w razie wypadku, ale ona tak płacze,że serce mi sie kraje.

jak Ritunia i inne kociaste sie miewają?

[ASK@]

Jak zwykle wyszłam rano do kociastych z kateringiem. Ciemnica. Choć ciepło było. Koty różnie. Były i nie były. Jeży też nie było. Choć widuję je często różnistej wielkości. Pod podłogą zmieniłam karmnik chrupkowy na bardziej płaski to przestały taki kipisz robić. Włatwiej im włazić.
Po obchodzie najbliższej okolicy polazłam dalej. Korty a potem las. Taka kolejność bo mam po drodze pompę wodną i mogę wody w wiaderko nabrać. Co też zrobiłam. idąc wzdłuż muru przechodzę przez wjazd do posesji. Wylany na podjeździe pod bramę jest asfalt. Tam latem nogi się zapadają. Przeszkodą są wysokie, wyszczerbione krawężniki. Słabe światło latarni oświeca nieśmiało ten kąt. Pełno aut zaparkowanych na chodniku. Lezę , jak zwykle uważnie, by sobie nóg nie przetrącić. Gdy doszłam do asfaltu, robiąc krok przez krawężnik, zatrzymałam się. W mroku , pod moją stopą coś zabłysło. Cofnęłam kopytko odziane w biało zielone paputki. Bo biel najlepiej się sprawdza na takich wycieczkach. Aż kucnęłam by zerknąć co to. Czy to na pewno to. Wywaliłam oczy ze zdziwka. Między betonem krawężnika a asfaltem, wciśnięty mocno w kruszywo, rósł ...dziki bratek. Delikatnie malutki, cherlawy. Ale dumnie prężący liche zielone listki. Bladą, niewielką główkę kwiat unosił dzielnie jak żołnierz na baczność stojący. Srebrzysty środeczek prężył się ku górze jakby w oczekiwaniu na owady. Słonecznie, waniliowe z fioletowymi pobłyskami płatki, prężyły się na łodyżce. Zerkał jednym okiem w ciemność bez obaw. Blady księżyc odbijał się w jego barwach. Łyskiem na zieleni. Iskrą na płatkach. Przytulony do betonowego krawężnika jakby łapał jeszcze wczorajsze ciepło. jego fasada, przekleństwo i obrona.
Jego obecność w tym miejscu bezczelnie wyglądała. Jak on śmiał w takim miejscu wyrosnąć?! Jak dał radę?! Ludzie chodzą. Psy biegają. Auta jeżdżą. A on trwa i zerka w noc, czekając na ciepło słońca. To on wschód będzie widział pierwszy ,ciesząc się z promieni co życie dają.
Ile w przyrodzie jest woli walki o przetrwanie. Wystarczy malunia rysa, dziurka by zagnieździło się w niej życie.
"Bratuszek "zrobił" mi dzień. Szłam z uśmiechem na ustach. W duszy mi śmiech drżał i zachwyt.

[mir.ka]

Jak zwykle wyszłam rano do kociastych z kateringiem. Ciemnica. Choć ciepło było. Koty różnie. Były i nie były. Jeży też nie było. Choć widuję je często różnistej wielkości. Pod podłogą zmieniłam karmnik chrupkowy na bardziej płaski to przestały taki kipisz robić. Włatwiej im włazić.
Po obchodzie najbliższej okolicy polazłam dalej. Korty a potem las. Taka kolejność bo mam po drodze pompę wodną i mogę wody w wiaderko nabrać. Co też zrobiłam. idąc wzdłuż muru przechodzę przez wjazd do posesji. Wylany na podjeździe pod bramę jest asfalt. Tam latem nogi się zapadają. Przeszkodą są wysokie, wyszczerbione krawężniki. Słabe światło latarni oświeca nieśmiało ten kąt. Pełno aut zaparkowanych na chodniku. Lezę , jak zwykle uważnie, by sobie nóg nie przetrącić. Gdy doszłam do asfaltu, robiąc krok przez krawężnik, zatrzymałam się. W mroku , pod moją stopą coś zabłysło. Cofnęłam kopytko odziane w biało zielone paputki. Bo biel najlepiej się sprawdza na takich wycieczkach. Aż kucnęłam by zerknąć co to. Czy to na pewno to. Wywaliłam oczy ze zdziwka. Między betonem krawężnika a asfaltem, wciśnięty mocno w kruszywo, rósł ...dziki bratek. Delikatnie malutki, cherlawy. Ale dumnie prężący liche zielone listki. Bladą, niewielką główkę kwiat unosił dzielnie jak żołnierz na baczność stojący. Srebrzysty środeczek prężył się ku górze jakby w oczekiwaniu na owady. Słonecznie, waniliowe z fioletowymi pobłyskami płatki, prężyły się na łodyżce. Zerkał jednym okiem w ciemność bez obaw. Blady księżyc odbijał się w jego barwach. Łyskiem na zieleni. Iskrą na płatkach. Przytulony do betonowego krawężnika jakby łapał jeszcze wczorajsze ciepło. jego fasada, przekleństwo i obrona.
Jego obecność w tym miejscu bezczelnie wyglądała. Jak on śmiał w takim miejscu wyrosnąć?! Jak dał radę?! Ludzie chodzą. Psy biegają. Auta jeżdżą. A on trwa i zerka w noc, czekając na ciepło słońca. To on wschód będzie widział pierwszy ,ciesząc się z promieni co życie dają.
Ile w przyrodzie jest woli walki o przetrwanie. Wystarczy malunia rysa, dziurka by zagnieździło się w niej życie.
"Bratuszek "zrobił" mi dzień. Szłam z uśmiechem na ustach. W duszy mi śmiech drżał i zachwyt.

[muza_51]

[MalgWroclaw]

Wciąż "łowię" ostatnie kwiaty.

[ASK@]

Wciąż "łowię" ostatnie kwiaty.

Dziś była pogodniejsza noc. Gwiazdy ,choć cherlawe, świeciły na mocno granatowym niebie. Nawet Wielki Wóz zauważyłam. To jedyna plejada jaka rozpoznaję. Na resztę brak mi wyobraźni. Niedźwiedzice nie niedźwiedzice jakieś Mleczne Drogi... Czarna magia. Ale dzięki temu, że jaśniej było mogłam cyknąć fotkę.

Brateczek.
Dzielny niesłychanie.
Pięknie rysuje się jego cień na krawężniku.

[IrenaIka2]

[IrenaIka2]

Wciąż "łowię" ostatnie kwiaty.

Może i ostatnie, ale po gorącym i suchym lecie, u mnie na ogródku dopiero teraz pięciorniki, groszki i róże kwitną jak szalone, zbieram także po kilka truskawek.
(zdjęć nie wkleję ponieważ mam telefon sprzed ery potopowej i nie kumata jestem w tym temacie internetowo).

[MalgWroclaw]

Mam nadzieję, że odpoczywacie

[ASK@]

Mam nadzieję, że odpoczywacie

Miałam goowniany dzień. Ludzie są paskudni. Dwa razy rano wlazłam w ludzkie gówno. Ludzkie. Bo tego smrodu nic nie jest w stanie podrobić.
Ludzie są paskudni. Pokonują dziury, przeszkody, schodzą krok z chodnika i srają na środku przejścia. A kto w nie wdeptuje? Wiadomo, ja! Goowniana Blondinka.
Więc dzień też był taki. Skończyłam fasolkę po bretońsku i poszłam spać. Zaliczyłam bazar gdzie kupiłam orzechy wiewiórkom i...poszłam spać. I tak se spałam pół dzionka. A podłogi nie umyte. A mnie się chce nadal spać.

[maczkowa]

Asia, ani podłogi, ani brud z nich nigdzie nie ucieknie, niestety, będą na Ciebie czekać do usra.ej śmierci! A mozliwość nadrobienia braków sennych trafia sie rzadko, czasem na na kilka miesięcy,
więc śpij ile możesz i olej podłogi!

[Stomachari]

ASK@ - bardzo dziękuję za miejsce dla Stempelka u Ciebie na wątku
Dziękuję też wszystkim, którzy udostępniali jego ogłoszenia na facebooku, komentowali i klikali "Lubię to" pod postami
Stempelek od dwóch tygodni w nowym domu

Jego miejsce zajął inny kot, którego wyciągam na prostą po wielkim kryzysie, z którego nie miał szans wyjść, żyjąc na dworze. Ale resztę historii postaram się opowiedzieć już na swoim wątku

[ASK@]

Stomachari, nie dziękuj.
Nie zawstydzaj mnie. Nic nie zrobiłam specjalnego.
Z innej beczki.
Wczoraj wdepnęłam 2 razy w goowno.
W klatce siedzi goowniany dzieciak. Czarny. Tak dla odmiany
Pamietscie, że pisałam o czarnym maluszku co go w sierpniu spotkałam. Co dzień zostawiałam jedzenie. Choć go nie widziałam już długo. Myślałam, że nie żyje już, bo ani grama kociego futra nie spostrzegłam . Ale żarcie wykładałam. Nic prócz forsy nie miałam do stracenia. Dziś rano, po wyjątkowo ciężkiej deszczowo nocy, mały czekał przed klatką. Na widok kładzionej torby dostał ekstazy. To z niej wyciągałam tacki. On mnie widział. Ja go nie. Ale żarcie zawsze było zjadane.
Komuś tymczas by się zdał?! Jestem załamana. Nie zostawię go przecież na dworze. Mokrego. Mamy październik. Już jest dorosły. W sierpniu był gówniarzem wrzeszczącym ze strachu. Bytującym w krzakach i oponach.
Komu koteczka?!

[MalgWroclaw]

Ale się porobiło znowu. Łatwo pisać "nie załamuj się". I nie wiem, co napisać, tylko pocieszam.

[ASK@]

Ale się porobiło znowu. Łatwo pisać "nie załamuj się". I nie wiem, co napisać, tylko pocieszam.

Łatwo. Nawet nie proszę o dt bo go nie zyskam.
Łapie i kastruje koty od wielu lat. Staram się nie dopuszczać do rozrodu. Kosztem swojej rodziny i swego zdrowia. Oraz moich podopiecznych. A na miau są i tacy co pozwalają rodzić się niechcianym. Co najgorsze dostają za to wsparcie i serduszka. To jest straszne. Gdzie idea forum?!
Jestem zmęczona. Mamy tylko swoje ręce. Ciasne mieszkanie. Kotów, w tym ciężko chorych, dostatek.
Nie wiem czy cieszyć się czy martwić tym, że Mały żyje. Co jest straszne. Bo to on. Ten od codziennych dań. Jaki musiał być po deszczowej nocy zdesperowany, że wyszedł.
Nie chce jeść nic innego niż to co zostawiałam co rano. Wolałam Mały, szukając kota Ani. I tak zostało gdy Mały się znalazł.
Jest ciężko.
Adopcje stoją. Pełno ogłoszeń i zero odzewu. Jakbym wpadła w czarną dziurę. Nigdy takiego zastoju nie było. Ale nie dziwi nic. Mając możliwość wzięcia tylko na piękną gadkę kota, DT tracą ze swoimi "ograniczeniami".