Kupiłam ponad 3kilo orzechów i na ten czas wiewióry zabezpieczone.
Przespałam prawie cały dzionek. Janusz w pracy więc spokój był.
Ritunia "dziwnie" się zachowywała. Niby głodna a nie głodna. Kręciła się. Popijała często wodę. Danka dołożyła niepokoju każąc zwrócić na nią uwagę bo za bardzo tuli się. Boję się jej kuć. Wprost mam paraliż w ręku. Dałam jej deczko tolfiny w tabletce i nowo narodzony kot się stał.
Nie wiem jak opisać czułość jaką do Rituni czuję. I do Sorrunia. Kocham je wszystkie ale oni + Uliś wywołują we mnie całe pokłady czułości.
) wisi mi torba. Plecak obecny mam za mały więc chodzę jak wielbłąd przodogarbny. W rękach kiwają się mi wiaderka. Idę jak strach na wróble by cennej wody nie wylać. A butelki w plecaku telepią się piskliwym tarciem .Może mnie nie widać od razu ale słychać na pewno. Tylko ja rzężę rączką od pompy studziennej o tak wczesnej porze budząc najbliższe okna. Klnę gdy wdepnę w kolejną psią wydzielinę 
to by całkiem pięknie było.
Nie leczone miałyby mniejszy stres. Ritka miała by wybór. Żreć czy nie żreć wszystko. Wszystko to realne. Żyłyby oszczędniej w luksusowym drapaku. 
powala ceną i spadającą gramaturą. Ser żółty to odlot. Myślę sobie, że mam jakieś sosy pomrożone to fasolkę "po bretońsku" upichcę. Opakowanie fasolki przyprawiło mnie o palpitację. Nie dość ,że małe to "kiedyś" za jedno kupiłabym 2. O koncentracie nie wspomnę nawet. Nie ma teraz oszczędnego żarcia. Zwykła biała kapusta zwala z nóg. A gdzie reszta? Gdzie w tym my? Gdzie mój drapak 
No i jest! Na fasadzie sklepu bilbord wisi ,że schab środkowy kosztuje 17,99. 
Też rzuciłam. I nieśmiało wydukałam 
