Miau.PL

Wiem ,że się martwisz,wiem jak to boli,rozumiem nerwy...Ale co to da?
Poczekaj,może będzie z każdym tygodniem lepiej.Dobrze,że je,bawi się i robi do kuwetki. To na początek wystarczy.

Nieustające kciukasy za zdrówko, zdrowienie i całokształt dwu i czworonożny :1luvu:

A z drugiej strony Warszawy pogoda jak marzenie, słońce i zero wiatru, aż chce się być na dworze

tabo10 pisze:Wiem ,że się martwisz,wiem jak to boli,rozumiem nerwy...Ale co to da?
Poczekaj,może będzie z każdym tygodniem lepiej.Dobrze,że je,bawi się i robi do kuwetki. To na początek wystarczy.

Niby wiem i niby nie wiem. Rozumiem ludzi bo bardzo się denerwują. Niby wiedzieli ,że mała może źle znosić aklimatyzację. Ale podświadomie każdy liczy na cud. Ja też. :oops:

Zadzwoniłam pogadać. Uspokoić ich i siebie. Lepiej tak niż pisać maile. To moje zdanie. Uspokajałam, powiedziałam co uważam, opowiedziałam o Ptysiu co miesiąc nie wychodził spod fotela ( reklama niezła mojego domu :mrgreen:

) . Opowiedziałam jak my do tego podchodzimy bo większość naszych zwierząt jest po przejściach. Kot je i pije i bawi się. Kuwetkuje. Zaczął używać drapaka. Nie siedzi już cięgiem pod łóżkiem tylko na fotelu i w oknie.Urzęduje głównie w nocy. Ale wyznacza granice kontaktu. Trzyma ludzi na dystans. Syczy na syna. Co nie dziwi. Tak było i u nas po powrocie z adopcji. Ja mogłam być obok. Janusz nie. O tym też wiedziano. Boi się facetów. Tak cholera dogodziłam jej z poprzednią adopcją.

Nie obwiniaj się. Kazdy z nas chce jak najlepiej wyadoptować. Czasem się nie uda,nie prześwietlisz wszystkiego i każdego.
A do ludzi Bezy bym zadzwoniła,zamiast mailować. W bezpośredniej rozmowie łatwiej wyjaśniać problemy z adaptacją. I lepiej reagować zanim się zrażą,ostatecznie zniechęcą.
Tylko się sama nie złam i nie rozwiąż adopcji. Jeszcze daj im i kotce szansę. Jeśli zaś nie wiesz,czy dasz radę,lepiej nie dzwoń.
Kciuki :ok:

Toć napisałam,że zadzwoniłam zamiast mailować :wink:

Wolę taki kontakt w ew trudnych sprawach niż pisaninę.

a co ja mam powiedzieć z Hyziem?
tez dogodziłam, jak cholera dogodziłam.
:placz:

Kinnia pisze:a co ja mam powiedzieć z Hyziem?
tez dogodziłam, jak cholera dogodziłam.

Kinnia wiesz, że wiem co czujesz. Złość i poczucie winy rozsadza człowieka. To taki strasznie fizyczny ból. Najgorsze to, że my te domy trzepiemy a i tak wkrada się błąd. Socjopaci i tyle. I aż tyle. Najważniejsze, że kot żyje i wyjdzie na prostą. Czy zwichrowany psychicznie? Zobaczysz. Beza ucierpiała i nie udało mi się niektórych uszczerbków odwrócić. To odbija się teraz, w adopcji.
Trzymaj się Kobieto. Kciuki :ok:

U nas dzień zaczął się od...zakrapiania oka Enterkowi. Coś mu lewe szwankuje. Albo się gdzieś zahaczył albo coś się kroi chorobowo.
Janusz po nocy pobiegł koty karmić. Nawet Panią Teresę odwiedził z nerami. Dobry chłop z niego. Nawet mu rzadką zupkę uważyłam. Dwie miseczki zjadł. Jak można jeść wodę tylko? Jak można łowić ziemniaki i kiełbasinkę? Ekstremalny sport.
Koty śpią. Janusz śpi. Dojrzewam do odziania się w gorset. Nie znoszę go. Ale on mi przypomina, że nie jestem mega babą i muszę uważać. Tak jak przypomina, że mam bebechy i mnie bolą wyciśnięte do środka. Na wysokości łopatek sterczą mi druty unosząc ciuchy. Wygląda tak jakbym...skrzydła chowała :wink:

A może tak jest :roll:

Ok.nie doczytałam,przeoczyłam albo co

ASK@ pisze: Wygląda tak jakbym...skrzydła chowała A może tak jest

Bo chowasz . Tu aż się prosi pewna ikonka ale wiem, że nie o to chodzi...

Kciuki za zdrowie, żelazna królewno

Pióra, sterczące jak w porcji rosołowej łopatki, rogi i kopytka...cała ja :wink:

Jest szansa, że w Wigilię ludzkim głosem przemówienie walnę :smokin:

Wiecie, że ja dopiero dziś uświadomiłam sobie pewną rocznicę. Jako ten tetryk zaprawiony w powtórkach powtórzę się jak co roku. Tylko troszku z opóźnieniem.
6 grudnia 2008 roku załapany został nasz pierwszy tumczas. Niby świadomie dzieło się dokonało. Ale proza życia szybko nam w zadufane tyłki dokopała.
Miały być pierwsze i ostatnie. Pierwsze były. I na tym koniec ostatków.
Czas leci nieubłaganie. Jak to mówią " przyjaciele " wydaliśmy na koty wycieczkę w kraje egzotyczne kilka krotnie. Remont domu. Auto super hiper. Spokojne drzemanie do południa w dni wolne. Spokojne spanie przed pracą ...I takie tam. O zniszczonej chacie milczeć będę.
Koty zasiedliły nasz świat. Zryły umysł, skradły serce, zrąbrały nerwy i przenicowały wartości. Straciliśmy " przyjaciół " ale zyskaliśmy przyjaciół.
Amen. To by było na tyle przemowy :oops:

nic nowego :wink:

chyba nic nie pominęłaś

Kinnia pisze::ryk:

chyba nic nie pominęłaś

Pominęłam. Ważne. Kociowanie budzi we mnie najgorsze instynkty mordercze. O które bym się nie podejrzewała. I to jest straszne. Ośli upór już miałam i nie wyparzoną gębę. Tylko bardziej mi się rozwinęły :mrgreen:

Vipuś i Nelka .
Ich Duża pisze:

...ciężko ich nie rozpuszczać, bo to strasznie kochane koty. Nelcia zrobiła się taka przytulaśna i czasem zdarza się, że chodzi przy mojej nodze jak pies. Dzisiaj na dwóch łapkach stawała żeby ją pogłaskać. Co do zdjęć, to proszę zamieścić. Myślę, że to będzie dobry dowód na to, że warto adoptować dorosłe zwierzęta i one się cudownie odwdzięczają i dają dużo radości. Ja te nasze koty uwielbiam, a Milan fajnie się z nimi bawi i nawet nie wspomni o tym, że wolałby kociaki. Dodam, że jeszcze pół roku temu właśnie o takie maleństwa strasznie prosił...

A więc zamieszczam. Taki pół maraton. :wink: