Miau.PL

Witam. Jestem nowa na forum. Nie wiem czy taki wątek już był dlatego piszę. Jestem mamą autystycznego 5 letniego Olivierka. Pod koniec lutego planujemy z Mężem adoptować kotka. Trafiłam do was dzięki znajomej która ma 3 koty. Kocham wszystkie zwierzęta. Moim marzeniem zawsze było mieć psa i kota. Zanim zdecydujemy się na konkretnego kotka, chciałam się dowiedzieć wszystkiego co trzeba wiedzieć przed adopcją. Nie ma takiej opcji, że adoptujemy i za chwilę się rozmyślimy. Dlatego chcemy się przygotować najlepiej jak tylko potrafimy. I tutaj liczę na wasze rady i wskazówki. Pozdrawiam.

Przewidziałaś taką możliwość, że kot może nie chcieć mieć kontaktu z dzieckiem lub na taki kontakt reagować agresją/ucieczką ?
Bo nieraz właśnie tak reagują koty na całkiem zdrowe i normalnie zachowujące się dzieci.
Oczywiście nie zniechęcam Cię do adopcji zwierzaka, tylko do przemyślenia tej kwestii.

Przed adopcją powinnaś zabezpieczyć w mieszkaniu okna/balkon, kupić legowisko, drapak, kuwetę, zabawki, miski, transporterek. Zakup dobrej jakościowo karmy (whiskas i tego typu śmieciówki nie nadają się dla kota). Wizyty u weta (te podstawowe szczepienia/odrobaczanie/kastrację).

Kot musi mieć w domu swój azyl, w którym nikt nie ma prawa mu przeszkadzać.

Przez pierwsze dni w nowym domu kot może nie wychodzić spod łóżka/fotela/itp. Może załatwiać się poza kuwetą. Syczeć/prychać/itp. Trzeba dać mu czas na aklimatyzację (jednym kotom może to zająć kilka dni innym kilka tygodni, reguły raczej nie ma.)

Przed adopcją powinniście zrobić również testy na alergię.

Oczywiście trzeba pamiętać, że kot to obowiązek na co najmniej 15 lat.

Przed adopcją przeprowadzana jest wizyta przed i po adopcyjna oraz podpisanie umowy.

Powodzenia w szukaniu zwierzaka

MM93 pisze:Przewidziałaś taką możliwość, że kot może nie chcieć mieć kontaktu z dzieckiem lub na taki kontakt reagować agresją/ucieczką ?
Bo nieraz właśnie tak reagują koty na całkiem zdrowe i normalnie zachowujące się dzieci.

Duranka napisała, że chłopiec jest autystyczny, a to nie oznacza ani choroby, ani tego, że nie zachowuje się "normalnie".
To tak gwoli zaznaczenia, bo mnie to nieco poruszyło.

Życzę znalezienia idealnego towarzysza dla Ciebie i Twojego synka Duranka!

Autyzm jest zaburzeniem rozwoju malucha. I niestety takie dzieci nie zachowują się 'normalnie'. Tak samo jak dzieci dotknięte chociażby adhd.

Tutaj wątek nie o autyzmie, a o adhd http://www.dogomania.pl/forum/threads/2 ... Trojmiasta

Nie muszę czytać wątków na dogo, wiem nieco więcej z autopsji.
Autyzm jest sprawą indywidualną i diagnoza nie oznacza, że syn Duranki nie zachowuje się "normalnie".
Napisałam powyższe, bo Twoja wypowiedź była nieco dyskredytująca.
Samo pojęcie "normalnie" - "nienormalnie" jest zupełnie nie odpowiednie.
Myślę, że Duranka zna swojego syna na tyle dobrze, żeby wiedzieć, jakiego kota poszukuje.
W razie wątpliwości - nie atakuję! Wyrażam swoją opinię.

Jest to jak najbardziej przemyślana decyzja. Znajoma która poleciła mi to forum ma 3 koty. Dodam, że ma dwójkę synów: Jeden ma diagnozę autyzm, w związku z tym wiem, że jest to możliwe, żeby przeprowadzić taką adopcję. Chcemy adoptować około dwuletniego kota. Wydaje mi się, że u kota w tym wieku jest już określony charakter. Takiego który będzie dogadywał się z psami, ponieważ moi rodzice mają przygarnięta labradorkę, i planujemy się za parę lat tam przeprowadzić. W tej chwili mieszkamy w pokoju z kuchnią, ale już dobrze obmyśliłam gdzie co będzie ustawione w mieszkaniu, tak żeby kotek miał swoje miejsce, drapak, kuwetkę i wszystko co potrzebne. Olivierek bardzo dobrze reaguje na zwierzęta. Za Bezą labką rodziców przepada. Z kotami też miał kontakt i nigdy nie zauważyłam żadnych zachowań agresywnych w stosunku do nich. Nie pracuję więc jestem w stanie poświecić mnóstwo czasu na oswojenie nowego członka rodziny z nowym miejscem. Z racji tego że mieszkamy na parterze, nie mamy balkonu. Nie będzie też problemu, żeby wychodzić na spacery, chyba, że kotek będzie niewychodzący. Czytałam, że też takie są. Nigdy nie miałam kota, w związku z tym chcę dowiedzieć się jak najwięcej, żeby stres związany z adopcją był dla kota jak najmniejszy. Beza jest naszym 4 psiakiem, każdy był u nas do czasu aż odszedł za TM. Wiem co to znaczy obowiązek Olivierek należy do fundacji zajmującej się dziećmi autystycznymi, w związku z tym mam kontakt z wieloma mamami, które bardzo chwalą wpływ kotów na ich dzieci. Wiem, że do wszystkiego należy podejść z rozsądkiem, żeby się udało.

Nie przeczę, że syn Duranki może być dotknięty autyzmem w stopniu lekkim. Ale my tego nie wiemy. Ja również znam osobiście dziecko dotknięte autyzmem i jakby nie patrzeć odbiega ono zachowaniem od swoich rówieśników. I swojego tymczasa nigdy w życiu nie oddałabym do takiego domu ( swoją drogą bałabym się oddać jakiegokolwiek kota do domu, w którym są małe dzieci). Dla mnie najważniejszy jest komfort zwierzaka, a nie to czy komuś może zrobić się przykro.
Przy czym nigdzie nie napisałam aby Duranka nie adoptowała zwierzaka, a jedynie żeby przemyślała wszystkie za i przeciw. Nigdzie też nie wyraziłam się ani o niej, ani o jej dziecku w sposób pejoratywny.

Dla mnie norma to przyjęty w danej grupie sposób zachowania jednostki społecznej. To co odbiega od normy jest zaburzeniem.

Zanim rodzice przygarnęli Bezę, decyzja była przedyskutowana z terapeutami, którzy prowadzą Olivierka. Jeżeli chodzi o kotka, tak samo dokładnie było to przedyskutowane. Odkąd znamy diagnozę Olisia nauczyłam się wiele, i jedną z takich rzeczy jest to żeby mieć oczy dookoła głowy. Nie ma opcji, żeby dziecko zostało samo z kotem choćby na chwilę. Przemyślałam tą decyzję milion razy, i w dalszym ciągu jest taka sama. Przede wszystkim chcemy dać dom, kotkowi. W którym będzie członkiem rodziny, będzie kochany i szanowany. My chcemy dać mu dom, ale on da nam o wiele więcej.

MM93 - nie zgadzam się niemal ze wszystkim, co napisałaś powyżej, dlatego z mojej strony jest to koniec tematu, bo nie po to tu zajrzałam, a i od przepychanek forumowych stronię.

Duranka - rzeczywiście większość kotów, które mamy pod opieką jest niewychodząca. Ponieważ MM93 napisała już o zabezpieczeniach okien i balkonu, a Ty piszesz, że przeprowadzasz się za jakiś czas do rodziców - porozmawiaj również z nimi, jak oni zapatrują się na ewentualne siatkowanie okien i chronienie kota przed ucieczką/wypadnięciem z okna, itd.

To mądra decyzja, żeby adoptować dorosłe zwierzę, którego charakter jest już mniej-więcej znany.
Możesz poczytać kocie ABC - tam dowiesz się wielu ciekawych rzeczy: viewtopic.php?f=1&t=27018

Duranka z tym starszym, dwuletnim kotem, to bardzo słuszna decyzja.
Możecie go poobserwować już w domu tymczasowym i zdecydować, czy charakter jest odpowiedni dla Was.
Chociaż mieszkacie na parterze, to namawiałabym do zabezpieczenia okna i niewypuszczania kota.
Koty wychodzące są narażone na niebezpieczeństwo, a rodzina, a szczególnie dziecko może bardzo ciężko przeżyć stratę przyjaciela.

Wydaje mi się ważne, żeby wiedzieć, że koty się zakłaczają i mogą wymiotować sierścią.
Dobrze jest podawać pasty odkłaczające lub siać trawę w doniczce, żeby kot ją sobie podgryzał.
No i trzeba pamiętać, że koty, inaczej niż psy, nie mogą długo nie jeść.
Jeśli kot odmawia posiłków, to na drugi dzień już powinien znaleźć się u weta.

MM93 pisze:(…)
Dla mnie norma to przyjęty w danej grupie sposób zachowania jednostki społecznej. To co odbiega od normy jest zaburzeniem.

Sorrry ale w takim razie my kociarze jesteśmy równierz mocno zaburzeni dla większości społeczeństwa. Kotystyczni i normalni inaczej.
Dla dziecka z autyzmem można na pewno dobrać kota , podobnie jak i psa - ale nie każdej rasy czy typu.
Problem nie leży w autyźmie, wieku dziecka jakiegokolwiek - tylko świadomym podejściu rodziny do adopcji.

Też nie atakuję tylko przedstawiam swój punkt widzenia.
Ja na oko przez internet domu nie oceniam, tylko na wizycie przed adopcyjnej - oko w oko i twarzą w twarz.
To tak gwoli ferowania zaocznych wyroków.

Proponuję wyciszyć zbędne emocje i dać szansę domom chętnym do adopcji oraz pozwolić im samym decydować po ewentualnej wizycie PA komu, czy i gdzie oddadzą kota.

Duranka nie zrażaj się - może znajdzie się kot , który u was się świetnie odnajdzie.

Bardzo dziękuję, na pewno zapoznam się dokładnie. Z Bezą też było tak, że znaliśmy jej stosunek do dzieci. Miała dwa lata jak rodzice ja przygarnęli. Przy Olisiu nie ma opcji adopcji malutkiego kotka. Nie wiem tylko jak przeprowadzić te testy na alergię. Miał wcześniej kontakt z kotami i nic się złego nie działo. Ale wolałabym mieć pewność. A jeżeli chodzi o kotka, to na pewno raczej spokojny, nie strachliwy, ponieważ Oliś czasem jest dosyć głośny. Wiem, że musimy konkretnie sprecyzować charakter kotka, żeby zaoszczędzić stresu zwierzęciu.

Przykre jest to, że chęć zrobienia dobrego uczynku względem chorego dziecka, przeważa nad dobrem zwierzęcia...

MM93 pisze:Przykre jest to, że chęć zrobienia dobrego uczynku względem chorego dziecka, przeważa nad dobrem zwierzęcia...

Nie rozumiem tego co piszesz. Przede wszystkim moje dziecko nie jest chore, tylko zaburzone. Autyzm nie jest chorobą. Chcemy dać dom zwierzęciu, a to, że może mieć dobry wpływ na rozwój mojego dziecka to jest tylko dodatkowy plus. Uwierz, że jest we mnie dużo więcej empatii niż w niektórych ludziach którzy mają dzieci "zdrowe".

MM93 pisze:Przykre jest to, że chęć zrobienia dobrego uczynku względem chorego dziecka, przeważa nad dobrem zwierzęcia...

Wiesz… ja np. gdy moi synowie byli jeszcze mali miałam w domu koty i psy, Zosik prowadzi DT i ma małe bardzo fajne , odpowiedzialne i dobrze wychowane dziecko. Koty go kochają . Moje koty spały z dziećmi w łóżku i nigdy przed nimi nie zwiewały
bo nie miały powodu.
Problem nie leży w dzieciach - tylko czasem w rodzicach. Niektórym dorosłym i dzieciom nie można ufać bo są nie opdpowiedzialni.
A niektórzy wychowują dzieci i zwierzaki w poszanowaniu wzajemnym i pełnej symbiozie.

A dziecko autystyczne … autyzm nie oznacza , że dziecko będzie krzywdzić kota ...hmmm , poczytaj blog o takim
dziecku i kocie :
http://pokochajciekubusia.pl/?p=3053
i np. to...
http://katarzynafrak.natemat.pl/53045,j ... tystycznym

Jeeezu przepraszam , ale miałam do czynienia w pewnej fundacji z dziećmi autystycznymi i takie teorie zaoczne w XXI wieku mnie dziwią.
Boimy się rzeczy których nie znamy - to jasne, ale z drugiej strony dyskryminacja rodzin z dziećmi ( zdrowymi bądź nie )do adopcji kota , w momencie kiedy nawet się nie było w takim domu na PA ?