Dwa dorosłe koty tracą dom - DT potrzebny bardzo pilnie

[szept]

Moim drodzy! Prawie dwa lata temu znalazłam miot bezdomnych kociąt. Wszystkie z nich znalazły domy, ale niedawno dowiedziałam się, że dwa z nich, biało-bure, chłopak i dziewczynka wyadoptowane razem, tracą dom, ponieważ właściciele wyjeżdżają za granicę.
Koty są wysterylizowane, zadbane, wielkie pieszczochy.
Jeśli natychmiast nie znajdą domu, choćby tymczasowego, trafią do schroniska. To byłoby potwornie okrutne. Serdecznie proszę o pomoc.

[alessandra]

u CatAngel możesz zamówic pakiet ogłoszeń-opis plus zdjęcia kotków sa potrzebne, mozesz poprosić kogoś o wizytę przedadopcyjną, jeśli będzie potencjalny domek daleko, ale o inna pomoc trudno, bo tutaj wszystce z reguły zakoceni po kokardę

przypominam takze, aby wciaz miec na uwadze przy adopcji kotków-bo proceder trwa nadal : viewtopic.php?f=1&t=153652

powodzenia życzę , oby znalazły razem i jak najlepszy dom

[szept]

Dziękuję, będę uważać. CHoć uważam, że to nie proceder, tylko zbrodnia...

Osobiście myślę, że takie burasy doskonale będą się czuły w domu z ogrodem, byle mieć ciepły kąt, do którego można wrócić. Doskonale wiem, że wszyscy tutaj zakoceni - ja sama jestem zakocona, a nawet zapsiona - ale czasem zdarzają się cuda
Bardzo proszę, gdyby ktoś z Was mógłby pomóc znaleźć choćby tymczasowy dom, będę bardzo wdzięczna.

[szept]

Moi drodzy!
Koty są już u mnie. Nie mogłam pozwolić, żeby ich "adopcyjni właściciele" odwieźli je do schroniska. Niestety, u mnie ich egzystencja niewiele się od niego różni: nie mogą opuszczać łazienki, więc są cały czas zamknięte w ciasnej klitce. Przez pierwszą dobę nie wychodziły zza pralki, mimo nęcenia przysmakami i prób zabawy. Dopiero wczoraj powoli zaczęły zwiedzać ich nowy, ciasny świat i okazało się, że nadal są takimi pieszczochami, jakimi je pamiętam. Serce się kroi na myśl, że będą musiały w tej ciasnej łazience spędzić kolejne... nie wiem, ile dni. Dlatego bardzo, bardzo serdecznie proszę, o pomoc w znalezieniu domu - choćby tymczasowego. One nie rozumieją, dlaczego nagle znalazły się z dala od domu, w którym mieszkały i od ludzi, których znały; nie rozumieją, co się stało i dlaczego je osierocono. Ja, szczerze mówiąc, też tego nie rozumiem, bo wzięcie zwierzęcia, by potem pozbyć się go jak balastu, to dla mnie coś niezrozumiałego, niepojętego, barbarzyńskiego.
A one otwierają szeroko te swoje duże, zielone oczy i wołają, czasem rozdzierająco, czasem bezgłośnie - wołają, jakby pytały dlaczego. Dlaczego jednego dnia miały dom, a teraz są bezdomne, w obcym miejscu, pełnym obcych, niebezpiecznych zapachów. Tak bardzo chciałabym pomóc przywrócić im ufność w ludzi - ale niestety, sama nie jestem w stanie tego zrobić.

[szept]

Moi drodzy!
Koty bardzo powoli odzyskują wiarę w ludzi, jednak widzę, że ja nie jestem w stanie - z wielu przyczyn - dać im takiego poczucia bezpieczeństwa, takiego komfortu, jakiego potrzebują.
Po pierwsze - mam własne koty, a wiadomo, że koty choć potrafią darzyć się w parach wielką sympatią, nie są raczej zwierzętami stadnymi i zbyt duża ilość kotów w małym mieszkaniu nikomu nie służy. Ponadto mam psa, którego zwłaszcza Sówka bardzo się boi.








One każdym włoskiem, całymi swoimi małymi osobami proszą o dom.