OTW23-A życie prozaicznie się toczy:(

W kwestii FeLV.
Słuchałam jakiś czas temu wykładu jednej weterynarz (współautorki artykułu na ten temat, a więc nie było to zdanie prywatne), że test PCR może dawać fałszywie ujemny wynik, podczas gdy test paskowy da prawdziwie dodatni wynik. Dzieje się tak rzadko, ale może. I nie chodzi o wczesną formę choroby, tylko właśnie tę późniejszą.
Innymi słowy testy PCR nie są tak dokładne, za jakie je uważano, a z kolei testy paskowe nie są tak niemiarodajne, za jakie uchodzą.

Nie jestem zwolennikiem szczepień przeciwko FeLV. Wypowiadała się jedna weterynarz (teraz to zdanie prywatne), która pracowała w przychodni onkologicznej. Mówiła, że olbrzymi odsetek mięsaków poiniekcyjnych to wynik szczepień przeciwko białaczce oraz przeciwko wściekliźnie.

**Adopcje: 12 >>**

Niby wsio wiem. O mięsakach i takich tam ale od czasu Bezy strachem przejmuje mnie świadomość, że wyrzucony/zagubiony/olany kot jest dodatkowo narażony. Zawsze to jakieś zabezpieczenie.
Doskonale sobie zdaję sprawę z fałszywości testów. Każdych. Nie ma nic pewnego. Dlatego się je powtarza przy zawirowaniach zdrowotnych.

Małgosia ma rację z siłą fejsa

To pożywka dla niezadowolonych, którym odmówiono kota.

**Adopcje: 12 >>**

Gorąco. Duszno.
Próbuję przegonić robote by spokojny urlop mieć.
Padnięta jestem. Koty też.
Jakiś doopek wylewa wodę z mich okolicznych. Nie jest to przypadek. Każda jest odwrócona do góry dnem.
Co tym ludziom we łbach siedzi?!

ASK@ pisze:Gorąco. Duszno.
Próbuję przegonić robote by spokojny urlop mieć.

Chcesz u mnie odpocząć :mrgreen:

ASK@ pisze:Jakiś doopek wylewa wodę z mich okolicznych. Nie jest to przypadek. Każda jest odwrócona do góry dnem.
Co tym ludziom we łbach siedzi?!

Nienawidzę tego. Zawsze życzę, żeby umarli z pragnienia.

u mnie jakiś debil ciągle zabiera plastikowe pojemniki po mięsie, te płaskie. umieszczam je w takim niewidocznym miejscu, pomiędzy ścianą budynku, a krzaczkami, bo tamtędy zawsze nocą jeże chodzą, specjalnie je trochę wkopuję, żeby były prawie na poziomie ziemi i łatwo dla jeży dostępne. Trzeba się naszukać, zeby znaleźć, a już idiotą, zeby nie domyślec się po co są, bo woda jest tam zawsze plus obok budka i stanowisko mojego podblokowego podopiecznego. A zginął już 3 pojemnik. dzisiaj normalnie klełam jak poszłam teraz nocą dolać wody.
Nie zrozumiem ludzi

**Adopcje: 12 >>**

Poszły pisma z wyliczonym zużyciem wody. Bez względu czy są dopłaty czy nadpłaty ludzie dzwonią z pretensjami. Telefony urywają się. Drzwi nie zamykają się. Jestem pełna "podziwu" dla tych starszych osób co w taki upał lezą by wyjaśnić niedopłatę 1 czy dziesięciu groszy! Nie dziwota ,że kłótliwi są i czują się umordowani. A jak nie ma humoru to odbija się na nas.
Umęczona odbieram kolejny telefon. Znajomy głos nie wróży nic dobrego. Znaczy się czepiak lub "dziwak". :roll:

Pada imię i nazwisko. Adres.
Sprawdzam. Wyjaśniam raz , drugi, dziesiąty...
Chyba facet zrozumiał wreszcie.
Gdy chcę się rozłączyć pada szybkie
Chwila, chwila
zna mnie pani, prawda?
...
Pani Marzenka mnie zna i ceni. Zna pani ją?
:roll:

Bo wie pani ja leczę ludzi. Mam takie zdolności. Nawet przez telefon umiem. Jestem lepszy niż Kaszpirowski tylko ,że nie występuję. A nad panią lata zła energia. Pani poczeka.
Czekam więc i milczę
W telefonie jakieś bzyczenia , mamroty i mantry odchodzą.
Czekam
...
Uff. Już. Zresetowałem panią. Bo wie pani ja lubię ludziom pomagać stąd ten reset
Podziękowałam.

rety...

**Adopcje: 12 >>**

Dzwoni pan. Chce ustalić wysokość wpłaty.
Mówi mocno niewyraźnie więc dopytuję czy Leszkiewicz czy Leśkiewicz. Są dwie wersje. Słyszę "samo Ś" :lol:

To akuratnie rozumiem bo sama jestem mało skoordynowana w rozmowach telefonicznych , szczególnie jak mnie zakręca temat lub oderwana jestem od rzeczywistości myśląc o czymś tam. :mrgreen:

ASK@ pisze:
To akuratnie rozumiem bo sama jestem mało skoordynowana w rozmowach telefonicznych , szczególnie jak mnie zakręca temat lub oderwana jestem od rzeczywistości myśląc o czymś tam.

Wprost miszczyni :mrgreen:

hasełka i lodówki do śmierci nie zapomnę :mrgreen:

ale plusem jest to że człowiek przynajmniej szczerze się pośmieje i to po obydwóch stronach telefonu :mrgreen:

**Adopcje: 12 >>**

FunduszImmuno pisze:
ASK@ pisze:
To akuratnie rozumiem bo sama jestem mało skoordynowana w rozmowach telefonicznych , szczególnie jak mnie zakręca temat lub oderwana jestem od rzeczywistości myśląc o czymś tam.

Wprost miszczyni hasełka i lodówki do śmierci nie zapomnę ale plusem jest to że człowiek przynajmniej szczerze się pośmieje i to po obydwóch stronach telefonu

**Adopcje: 12 >>**

Przypadkiem wpadłam na kanał FOX.
I... Zamarłam.
Właśnie wyświetla się hrabia Monte Christo.
Wspomnienia wróciły. Byłam zachwycona książką. Złamana losem Dantesa. Łyknęłam dwa tomy w minutę.
Pamiętam dzień gdy pięknie oprawiona książka trafiła w me ręce. Moja Matka wiele czytała. Wiele też przeszła. Życie ją złamało. Przez to i nas, jej córki. Długo szukała swego kąta. Swoje kufry, w których były i książki, zostawiła u swojej dalekiej krewnej. Tam na nie trafiłam. Otworzyłam wieko a na wierzchu leżała pięknie oprawiona książka. Hrabia Monte Christo.
Do dziś czuję te wypieki na twarzy gdy czytałam strona po stronie życie Edmunda. Strach, łzy, ból...
Nie wiem co stało się z tą książką. Nie wiem co stało się z innymi, które tam były. Znaczy się mam podejrzenia ale to inna historia.
Nie będę jej pleść. Bo pełna jest smutnego dzieciństwa, bólu, okrucieństwa. Naznaczyła mnie i siostrę złym fluidem.
Ale... Wszystkie przeczytałam. Wszystkie! Moja Matka nauczyła mnie czytać. Zawsze dostawałam książki na różne okoliczności. Mimo ciężkich czasów miałam nowości w prezencie. Na stacji PKP był kiosk co "wiele mógł" i Ona tam mi załatwiała nowości. Inni, w tym siostra, dostawali majtasy czy skarpety czy słodycze. Ja zawsze książki. To Ona, moja Matka, nauczyła mnie radości czytania. To dzięki Niej jestem jaka jestem.
Musiała, jestem tego pewna, kochać czytanie. Te pudła z książkami były dowodem. Tylko życie jej nie oszczędziło. Zadając ból jej. Kalecząc. Co odbiło się na jej córkach.
Ale miłość do słowa pisanego mi została. A film przywołał słodko gorzki smak wspomnień.

https://www.youtube.com/watch?v=Gxg3o6-_6vM

Słodycz :mrgreen:

Ty sama pieknie piszesz. Masz swoj styl i jest on magnetyzujacy i bardzo sie dobrze Ciebie czyta.
A czy Ty nie napisalas juz jakies ksiazki do szuflady czy opowiadan przypadkiem?

**Adopcje: 12 >>**

pibon pisze:Ty sama pieknie piszesz. Masz swoj styl i jest on magnetyzujacy i bardzo sie dobrze Ciebie czyta.
A czy Ty nie napisalas juz jakies ksiazki do szuflady czy opowiadan przypadkiem?

Dzięki

Nie nie namodziłam niczego cichcem w szufladzie zostawiając. Może warto by było zebrać "dzieła" z wątków :mrgreen:

Tylko jest tyle innych już istniejących pięknych książek i opowiadań, że kto by to wydał. :placz:

Wiecie, że karmię wiewiórki. Co dzień donoszę orzechy i napełniam zbiorniczki z wodą. Moje takie zboczenie drobne w opiece nad okolicą. Koty, ptaki, przenoszone ślimaki by nikt nie zdeptał, szczurek i ...wiewiórki. Mało je widzę. Jak jestem wcześniej niż zwykle widuję dwie biegające małolaty. Głowami w dół zapitalają po pniach. Jak batmany przeskakują z wiotkiej gałązki na drugą. Prawdziwe dzieci. Jakże one nie różnią się od ludzkich. Kłótnie, awanturki, zaczepki, śmiechy i radosne okrzyki. Lubię stać i przyglądać się, słuchać.
Pisałam już o młodziusich dzięciołach. Jakże byłam zaskoczona ,że prowadzą sobie rozmowy między sobą. A pukanie w drzewa nie jest jedynym odgłosem jaki wydają.
Wracając do wiewiórek.
Wczoraj wyszłam jak zwykle na katering. Niedziela. Spokój. Ludzi mało, aut mało. Urlopy. Dochodząc do wiewiórkowego stanowiska zauważyłam mała wiewiórkę siedzącą na pniu. Już pięknie ofutrzona. Kolorem tak ślicznym, że nie jeden ludzki rudzielec mógł jej pozazdrościć. Zawołałam. Podeszłam szybciusio wykładając orzechy i bystro wodę nalewając w większy pojemnik. Małe odpuściłam bo mi zależało by nie spłoszyć stworzenia. Te mniejsze pojemniczki stoją pod krzakami by ptaki i jeże mogły mieć bezpieczne dojście. Nagle coś zafurczało w konarach drzew. Wielka wrona siwa wystartowała ku drobnicy. Narobiła szumu wiele i dzięki temu dziecko wyrobiło się z ukryciem. Wpadła w wiotkie krzewy obok rosnące. Z jaka precyzją i gracją bujała się na gałązce tak marnej, że dziw, że nie pękła. Skulona czekała. Ja też. Po krakało sobie wronisko, naklęło i odpuściło. Nie zauważył w gąszczu liści przyczajonego rudzika. A maleństwo odczekało chwilę , i ku mojemu zdumieniu, nie uciekło w bezpieczną gęstwinę, tylko bujając się na witkach zeszło na ziemię. Skulona na ziemi podbiegła do najbliższego pojemniczka z wodą i łaputką zaczęła je przechylać szukając wody. Akuratnie, cholera, w tym pusto było. Bom dała nogę by jej nie straszyć więc nie uzupełniłam. Ale obok był inny i z niego z lubością maleństwo wypiło. Deczko siorbiąc, jak to bachorki. Gdy pragnienie zostało ugaszone pobiegła czepiając się kory ku górze. W bezpieczne parasole igieł i plątaniny konarów. Dolałam zła na siebie ,że od razu tego nie zrobiłam. Dziś dostawiłam głębiej jeszcze jeden. By każde mniejsze stworzenie mogło napoić się.
Jest sens wystawiania wody w każdym miejscu. Taka susza zabija. A nas nic nie kosztuje nalanie kubeczka wody , która ratuje życie.

OTW23-A życie prozaicznie się toczy:(

Kto przegląda forum