Klusia już tak długo czeka na dom, czy ktoś ją pokocha? [']

[aga-lodge]

zmykaj na górę , może ktoś Cię wypatrzy

[jopop]

Kluseczko, ile to już minęło...

[montes]

Kluseczko, ile to już minęło...

Można napisać " ...nie liczę godzin i lat."

[kalewala]

Kluseczko, ile to już minęło...

Przyjechała do mnie na przełomie stycznia i lutego 2006 (pamiętna noc )

Zrobiła wielkie postępy w kontaktach z ludźmi - przynajmniej ze mną

Ale nadal jest lękliwa - zbyt wielka była trauma biedulki

[Slonko_Łódź]

Wygląda na to, że koty chcą adoptować wyłącznie osoby idące na "łatwiznę"- nakolankowy, rozmruczany, kuwetkowy, zdrowy, piękny i jeszcze mógłby rano latać po gazetę i świeże bułeczki A gdzie ambicja? Gdzie chęć podejmowania wyzwania? Mierzenia się z czymś trudnym? Kto spróbował wie jaka to wieeeelka satysfakcja- pierwsze przytulenie, pierwsze mizianki, niespodziewana wizyta na naszych kolanach..... I to poczucie wyjątkowości- że zaufali właśnie nam i nikt inny nie może doświadczyć tego co my..... Nikt nie pogłaszcze, do nikogo oni nie podejdą.... A kiedy zostaniemy znowu sami- w naszym rodzinnym sosie- wszystko znowu wróci tylko "wyzwanie" musi nam najpierw naopowiadać co to się działo jak ci "obcy" byli A że na szelest liści albo odgłos pralki zrywają się w popłochu i mkną w najdalszy zakątek? I cóż z tego? I tak wiadomo, że wrócą i wieczorem wymruczą nam do ucha najsłodszą kołysankę..... "ten tylko o tym wie, kto tego sam spróbował i sam (poziomką) jest" tylko zamiast poziomki powinien być Duży Kluski..... Ja tam ciągle wierzę, że gdzieś jest ktoś kto sprawdzi jak Kluska potrafi kochać i ufać i da Jej DOM.....

[montes]

Słonko pięknie napisałaś To sama prawda- Kluska to wyzwanie, ale jej zaufanie to jak złoty medal na olimpiadzie

[kalewala]

Nieżle mi tu, ale wolałabym własny parapet

[Slonko_Łódź]

Widać po Klusi, że nawet więcej niż nieźle Ale co własny domek to własny....... No to czekamy na fightera czy jak ostatnio mówią "walczaka" (nie mylić z Nowakiem )

[Anka]

Wygląda na to, że koty chcą adoptować wyłącznie osoby idące na "łatwiznę"- nakolankowy, rozmruczany, kuwetkowy, zdrowy, piękny i jeszcze mógłby rano latać po gazetę i świeże bułeczki A gdzie ambicja? Gdzie chęć podejmowania wyzwania? Mierzenia się z czymś trudnym? Kto spróbował wie jaka to wieeeelka satysfakcja- pierwsze przytulenie, pierwsze mizianki, niespodziewana wizyta na naszych kolanach..... I to poczucie wyjątkowości- że zaufali właśnie nam i nikt inny nie może doświadczyć tego co my..... Nikt nie pogłaszcze, do nikogo oni nie podejdą.... A kiedy zostaniemy znowu sami- w naszym rodzinnym sosie- wszystko znowu wróci tylko "wyzwanie" musi nam najpierw naopowiadać co to się działo jak ci "obcy" byli A że na szelest liści albo odgłos pralki zrywają się w popłochu i mkną w najdalszy zakątek? I cóż z tego? I tak wiadomo, że wrócą i wieczorem wymruczą nam do ucha najsłodszą kołysankę..... "ten tylko o tym wie, kto tego sam spróbował i sam (poziomką) jest" tylko zamiast poziomki powinien być Duży Kluski..... Ja tam ciągle wierzę, że gdzieś jest ktoś kto sprawdzi jak Kluska potrafi kochać i ufać i da Jej DOM.....

Słonko, pięknie napisałaś, wzruszyłam się

[kristinbb]

Wieczorkiem Pusia ułożyła mi się na poduszce koło ucha i głęboko zasnęła.
Kluseczka, która trochę się jej boi, ostrożniutko, cichutko podpełzła wzdłuż mojego boku do ramienia, przytuliła się główką, westchnęła z ulgą i tez szybciutko usnęła
W środku nocy obudziłam się lekko zdrętwiała - a one obie spały jak aniołki

Jak pięknie!

[Alina1971]

Pięknie napisane zgadzam się z tym bo sama mam taką kotke choć chyba nie wiedziałam, że jest aż tak dzika. Bo mam płochliwą ale ta jest wyjątkowo.
Nie w tym rzecz. Myśle, że może nowi opiekunowie boją się, że nie dadzą rady itd bo dla mnie to żaden problem, ona sobie jest i super. Problem jest gdy trzeba złapać kota do szczepienia do podania tabletki na robaki itd. Ja tego nie robie, zrobiłam raz i miałam zdemolowany pokój.
I każda taka próba to cofnięcie zdobytej bliskości.
Nie wiem jaka jest Klusia, może warto by kilka słów napisać o takich sytuacjach jak reaguje wtedy itd.

[kalewala]

jak zwykłe zdublowane

[kalewala]

Piszę

Klusia się boi, bardzo boi - łapania, bliskości "pionowego" człowieka.

Przeważnie ucieka, kiedy podchodzę pogłaskać ją leżącą na łóżku czy parapecie. Albo rozpłaszcza sie i popłakuje - tak na wszelki wypadek.

Ucieka po podłodze, w jakimś kąciku przytula się do niej i płacze - wtedy ją podnoszę, kawałek skulonego drewna, płacze, zamyka oczka, kładzie uszka i wczepia się we mnie łapkami. Głaszczę, trochę się uspakaja, ale woli, żebym ją puściła. Natomiast nie zauważyłam, by po łapaniu, wpychaniu tabletek itp bała się mnie bardziej, traciła zaufanie itp.

Chodzi spokojnie po mieszkaniu, bawi się sama z sobą, z innymi kotami, przy każdej czynności podśpiewuje sopranikiem

Do łóżka pakuje sie jednocześnie ze mną, jest wielkim pieszczoszkiem, udeptuje, mruczy, przytula się, podstawia główkę do drapania - ale przy gwałtowniejszym ruchu ucieka..

Jeśli dłużej siedzę w fotelu (rzadko mam czas) podchodzi, staje słupka, zaczepia łapką, podstawia główkę, czasem nawet wskoczy na kolana - do czasu szybszego ruchu..

Jest u mnie długo, to zupełnie inny kot niż tamto przerażone, płaczące, uciekające po ścianach stworzenie sprzed pótora roku.

Nie chowa się przed gośćmi, siada na środku pokoju i obserwuje - z bezpiecznej odległości, cały czas gotowa do ucieczki.

Wiem, że gdyby w domu bylo mniej kotów, gdybym więcej czasu spędzała w domu (niestety praca i inne obowiązki..), więcej czasu poświęciła samej Klusi - byłoby z nią lepiej.

Przypuszczam, że ona pozostanie kotem lękliwym, może zacznie przychodzić nie tylko do łóżka, ale też na kolanka, ale na pewno nie będzie to kot podobny do śmiałej i bezczelnej Pusiuni, ładującej się każdemu na kolana.

[Alina1971]

To całkiem dobrze bo moja dzikuska drapie gryzie i lata pod sufitem więc bez porównania do Klusi.
Klusiuniu za dobry domek.

[Slonko_Łódź]

Taki był Kroker- wiał na każdą próbę złapania- jak oszalały pędził przed siebie z niewidzącymi oczami. Złapany wtulał się i mruczał ale też wolał jak Klusia być odstawiony na podłogę. Postanowiliśmy zatem nad nim pracować. Nigdy, w żadnej sytuacji nie gonić, nie łapać, nie schylać się nad Nim bez powodu. Kiedy sam podchodził- wszystko jedno co właśnie robiliśmy- obowiązkowo głaskanie, drapanie mizianki i zakaz jakichkolwiek odgłosów- można było tylko mówić do Kroka spokojnie i miło. Kroker zaczął stopniowo chodzić ze mną do wc i tam pozwalał się wziąć na kolana. Zwracałam wyjątkowo szczególną uwagę, żeby Go nie trzymać, nie tulić- musiał mieć przed sobą otwartą drogę ucieczki. I tak to doszło do tego, że po roku Kroker zyskał ksywę "Przykwas" bo się Go pozbyć nie można- szczególnie w łóżku Jak już chciałabym spać i przestać Go drapać za uchem chowam ręce pod koc żeby mi dał spokój a On wyciąga mi je albo wykopuje Albo siedzi i aż mruży oczy z miłości..... Tego się nie da porównać z niczym...... Bo czy w innym wypadku cieszyłabym się z tego, że wskakuje mi 7- kilowy Przykwas na klatę i ugniata mnie z całkiem wysuniętymi pazurami?



Kluseczko- ja wiem, że Ty tylko na razie jesteś "wyzwaniem" potem to już tylko ....... hm..... ile to już kilo Aniu tej czystej miłości? Czy Klusia już Krokera dogoniła czy przegoniła Bo nie jestem pewna