OTW21- czas Sorrunia :(

**Adopcje: 12 >>**

Ranek strasznie ranny.
Kociska pobudziły mnie bo miska pełna im się śniła.
Nie mam kompa. Dziecię na stare lata zabrało się za douczanie. I padło na zdalne. Nie wiem jak można w ten sposób o zębach i zabiegach przy nich się uczyć.
Missi, terminator rodzeństwa , zagoraczkowała. Dziecko tyle czasu się trzymało. Jej obsługa to horror. Wypracowany delikatny rozejm ze złośnicą poległ w gruzach łapanek zdrowotnych. Oby tylko dobrze było.

Kciuki poproszę za Sorrunia. Jedzie dziś na echo serca. Niby osłuchowo nic nie ma niepokojącego ale przed operacją zrobimy je. Dla swego spokoju. I jego bezpieczeństwa.

Asiu, jak zawsze trzymam za wszystko :ok:

Trzymam nieustanne :ok:

Mocne

**Adopcje: 12 >>**

Dzięki za kciuki. :201494

Sorry ma serduszko jak dzwon. Jego wielkość odpowiada dorosłemu kotu. Dopiero do mnie dotarło, że to nie dzidziuś. Ma już z 6-7 miesięcy.
Niech tak zostanie! Znaczy się zdrowy.
Grzeczny bardzo z niego chłopak.
gusiek1 bardzo dziękuję za transport i wsparcie :1luvu:

Super, że serduszko dobrze.

Trzymam

Trzymam mocno. Mróz.

**Adopcje: 12 >>**

Tak, mróz. Przez swoje "kalectwo" miałam ograniczone możliwości przygotować koty wolno żyjące na zimę. Część budek, w krótkim okresie pracowania, ociepliłam, oczyściłam, przeniosłam. Poległy jednak planowane łapanki. Trudno z kręgosłupem co to taś taś woła, na zwolnieniu lekarskim biegać z łapką. Mam olbrzymiego kaca moralnego ,że tak wiele rzeczy nie zrobiłam.
Gabrysia, Szyla, czarny chłopak...
Gabryni w ogóle nie widać. Szyla nie wychodzi spod aut. Rokujące wywalanie brzucha poszło w niepamięć przez moje zdrowie.
Dzieci Gabrysi to totalny stres.
Pierwszy mit zginął tragicznie. Ostani z pogromu, Solo, jest charakternym kotem. Którego i tak kocham. Jego łapanie spędziło mi sen z powiek.
Drugi miot odłowiony w całości okazał się być mega słaby. I charakterny też bardzo. Umarły dwa dzieciaki Meggunia i Mironek. Żal tak wielki, że ból aż boli. Oddychać nie można. O poczuciu winy nie wspomnę. Odeszły tak ot tak, jakby palcami strzelił człek. Missunia, terminatorka rodzeństwa, też poległa zdrowotnie. Tak długo się trzymała. Jej stan nie jest fajny. Każdy zastrzyk, zabieg... to walka o życie. Wczoraj trzymałyśmy ją we dwie a i tak trudno było jej leki podać. Jest tak zestresowana ,że boi się nawet jeść w moim pobliżu. Próby monitoringu picia i jedzenia poległy. Udaję ,że kota nie widzę. Schudła. Zdrobniała. Zapomnieć jednak należy o kroplówce. Nie ma szans na jej spokojne poleżenie, zapodanie. Na zmierzenie temperatury. Ona walczy o życie i jest tak waleczna ,że wszyscy jesteśmy poharatani pazurami i zębami. Mam takie ręce (w siniakach, pogryzieniach, zadrapaniach) jakby przemoc domowa była rozszalała się w domu. Mała wręcz chodzi po ścianach. Owija się o ramiona. Wyje i ślini się. A ja muszę jej jednak dać zastrzyk! Schudła co mnie okropnie martwi. Podsuwam smaczki co i raz nowe. Skubie je. Ale wystarczy moje uważniejsze spojrzenie by odeszła od miski.
Dorosłego kota spacyfikuję. Ale taką drobnicę nie przycisnę do gleby bo jej kości połamię.
Przyjęłam koty jak miały 7 tygodni. Głaskałam. Tuliłam. Poświęcałam wiele czasu na ich udomowienie. Missuni szło opornie ale wypracowałyśmy kompromis. Leczenie kotów wszystko zmieniło. Ona i Maximek cofnęli się. Choć ten drugi utulony mruczy.
Już nie raz się przekonałam,że geny są silniejsze. Nie da się uchować maleńtasa na swą modłę. Nawykają do nas, do obecności i rąk, ale miziakiem nigdy mogą nie być.
Trudno, niech się ogarną i będą zdrowe. O przyszłości będę myśleć w przyszłości. Teraz zamartwiam się widząc chudy pyszczek Missuni i strasznie się boję.
Poprosiłam o Zylexis dla niej. Będziemy się kuć. Mimo wszystko. Może pomoże ...

Poczucie winy mam wszyte.

**Adopcje: 12 >>**

Ręce mi opadły. Dzwoni dziewczyna z którą leżałam w szpitalu.
Ma wielki, wolno stojący dom. 3 koty i psa. Garaż i podwórko. I co?!
Jest na wyjeździe. Tam są maluszki. Skoro się kotami zajmuję to czy i te wezmą?! Bo one nie mają sumienia ich zostawić. Ale...mają swoje koty i dopiero odnowioną chatę...
Fakt, chaty nie mam. Odnowić nie odnowię bo i za co. Ale odmówiłam. Tłumaczyłam, że dt może zostać każdy. Niech koty zabezpieczą. Przywiozą. Odizolują w garażu czy pustym pokoju, dam kenel... wszak mają gdzie. Ja pomogę z wetem i ogłoszeniami. Ale nie wezmę. Pomijam to, że jest nas dużo. Pomijam i to, że jutro na moim terenie mogę trafić na biedę... Pomijam to, że niby się zajmuję tym niecnym procederem... Ale ściągać do siebie kotów nie będę gdy i tak mamy przepełnienie.

Zdanie "bo Ty się tym zajmujesz" wywołuje u mnie agresję niekontrolowaną.
Jeszcze zdziwienie "to ty masz tyle kotów? " i zaraz potem "a bo wiesz u nas jest szczególna sytuacja... "

Brzydko bym odpowiedziała.

**Adopcje: 12 >>**

Obudziło mnie po drugiej wymiotowanie. Zapalone światło ujawniło ,że to Missi. Sprzątnęłam. Ona spitoliła żwawo na drugi koniec pokoju. No bywa. Położyłam się opatulona kotami. Jeszcze 2 godziny do wstawania. Jednak to nie był koniec. Drugi rzyg zignorowałam. Zbiorę jak wstanę. Nie sprawdzałam które to. Ale dziwnych odgłosów jakie zaczęły być słyszalne już nie. Zapalne światło ujawniło trącą zębami Missunię. Akuratnie córka wstała do łazienki. Obie gapiłyśmy się co się dzieje. Zapadła decyzja o zapodaniu leków. Naszykowałam je szybko. Na wszelki wypadek prócz przeciw wymiotnych nabrałam tolfinę i strzykawkę z kroplówką i Duphalaytem ( próby podania wczoraj takowej skończyły się złamaniem igły-tak się wyrywała). Danka ucapiła cholerę. Ona ma chwyt mocny. Więc pojechałam i z termometrem. 40,5!!! Dobrze, że wszystko miałam pod ręką. Dwa zastrzyki poszły. I poszła też pod skórę kroplówka. No i zaczęło się!!! Wycie, szarpanie, warczenie... Radocha dla blokowiska. O tej godzinie wszystko się niesie. Mała wije się jak piskorz. Ma tysiące zębów i pazurów. Potrafi tak się wygiąć, że oplata się o ręce. Skończyło się na sprzątaniu krwi...córki. I dezynfekcji licznych ran.
Sama mam dłonie i nadgarstki w sińcach ze śladami zębów i pazurów po jej zastrzykowaniu. Przemoc domowa normalnie!
Co jest z tym miotem? Gdzie w ich środku jest feler?
Wczoraj wydawała się być w lepszej kondycji. Choć nadal jest powolna i bez życia. Takiego kociakowego. Ale podjadała, była zainteresowana otoczeniem i ciągle uzupełnianą miską. Stawiałam ją na środku pokoju (wszak wiadomo,że to najwłaściwsze miejsce) a Missunia podchodziła i zawsze coś skubła. Dziś ma w doopce zapodane dania. Nie zawsze ucieka spod ręki gdy ją wyciągam. Leki zaczęły działać ale nie mają wpływu na charakter. Jest zdecydowanie słabsza. I to jest niepokojące. Jedna noc a taka różnica! Dlatego nie cierpię maluchów!

Już nie położyłam się.
Telepie mną strach o Missulinkę i nerwy.
Do tego Maxim odkrył ciemną półkę z dekoderem.Martwić się czy odpuścić?
Zupa wstawiona.
Koty czekają na śniadanie.
Skoro wstałam ... :roll:

Asiu kciuki cały czas !!! :ok:

OTW21- czas Sorrunia :(

Kto przegląda forum