Nordstjerna pisze:No i Ulla pewnie teraz nie uwierzy, że mała siedzi mi na kolanach i mruczy. W dodatku sama tu przyszła i siedzi, nikt jej sznurkiem nie przywiązał.
Oj, uwierzę, uwierzę
. U mnie przecież też to cudne maleństwo siedziało chwileczkę na kolanach i włączyło traktorek .
Maleńka jest cudowna!
- jest taką jakąś niezwykłą dziewczynką o mocnym charakterku 
. Wie, czego chce, a jak coś jej się nie podoba, potrafi zdecydowanie powiedzieć NIE, oczywiście w swoim kocim języku 
. Tzn, wije się jak piskorz, gryzie, drapie okazując w ten sposób swe niezadowolenie 
Gadżecik daje się pieścić wtedy, gdy ma na to ochotę i ma w głębokim niepoważaniu zachcianki Dużej, która by najchętniej jej z rąk nie wypuszczała głaszcząc ją i całując
Tak więc nie wiem, czy w czasie impry adopcyjnej (mam nadzieję, że Ewa przekaże to cudo pod moją opiekę
), da się wygłaskać i wycałować swoim fankom 
.
A dodam jeszcze , że maleństwo ma w sobie coś tak ujmującego, że najchętniej nie wypuszczałoby się jej z rąk
. I nie dlatego, że jest śliczna i cudownie kolorowa (nawet poduszeczki ma kolorowe! ), raczej jest to jakiś wrodzony koci wdzięk, któremu nijak nie można się oprzeć .
Co do samego spotkania z Ewą, to nie taki diabeł straszny, jak go malują
.
Muszę przyznać, że jechałam tam z duszą na ramieniu..., lecz to, co zobaczyłam przeszło moje wszelkie wyobrażenia. Zobaczyłam przede wszystkim dom pełen kotków otoczonych ZDROWĄ miłością i szacunkiem dla każdej kociej indywidualności, tak że jeszcze do tej pory jestem pod ogromnym wrażeniem
. Spędziłam tam parę ładnych godzin wśród szczęśliwych kotków i przemiłych domowników, że z ciężkim sercem opuszczałam ten azyl kociego szczęścia 
.
Spotkanie nie miało nic z opiewanego już interwiew. Była to bardzo miła i sympatyczna rozmowa o kotkach, a jak wszyscy tu chyba wiedzą - o kotkach można rozmawiać w nieskończoność
.
Ja starałam się chłonąć to, co bazując na swoim wieloletnim doświadczeniu z kotkami opowiadali Ewa i Tomek starając się jednocześnie wyciągnąć wnioski i skorygować moje postępowanie, zwłaszcza żywieniowe i wychowawcze, względem mojej kochanej niuniuni.
Konkludując - po wyjściu od Ewy i Tomka zrozumiałam, że moja decyzja o wzięciu jeszcze jednego kotka jest jak najbardziej słuszna! Czy to będzie Gadżetka, czy inny kotek WIEM, że kotek nie może mieszkać sam, bo w ten sposób jest unieszczęśliwiany
. Mimo całej mojej bezgranicznej miłości jaką daję mojej Perełeńce, nie zastąpię jej towarzystwa osobnika swojego gatunku .
I wracając od Ewy (a to kawał drogi) myślałam o jej kocim świecie i jak zobaczyłam w domu moją niunieńkę SAMĄ, czekającą na mnie, szarpnęły mną straszne wyrzuty sumienia, że tak długo zastanawiałam się nad dokoceniem
.
No i mam szczerą nadzieję, że pierwszą siostrzyczką mojej Perełeńki będzie właśnie NIEZWYKŁA Gadżetka
A Gadżet w niczym Diobłom nie ustępował.
powiadomienia poszły się paść. Ja to wchodzę, a tu 
!
