OTW23-A życie prozaicznie się toczy:(

Pięknie piszesz! Zabawy dzięciolich dzieci widziałam jak żywe....

**Adopcje: 11 >>**

Agnieszka- pisze:Pięknie piszesz! Zabawy dzięciolich dzieci widziałam jak żywe....

Dzięki.
Nie wiem co one robiły w środku osiedla. Pewnie jak to bachorki, oddaliły się wbrew woli rodziców.

Któregoś ranka dostałam porządny opitol od srok. Na chodniku, przy osiedlowej uliczce, siedziało małe coś. Co chyba :wink:

było sroczym dzieckiem. jakie to nieporządnie wyglądające smarkacze. Dosłownie jak ludzkie puszczone na żywioł na plac zabaw. Ubranko jakieś takie nie piórkowe. Rozczochrane. Nieporządnie naciągnięte na drobne ciałko. Kolory zmyte. Białe miejsca uszargane ziemią. Ogonek taki jakby sobie samo urżnęło nożyczkami "na prosto". Jak dzieci grzywki sobie regulują we własnym zakresie. Dzioba to miało dużego i mocno rozgadanego. Darło japę i skakało. Niestety, kicało to to pod stojące tam auta. Uliczka jest dość ruchliwa. A dziecię nie zamierzało iść na "plac zabaw" jaki ścielił się zielenią tylko polazło wypasiony aucik oglądać. Zagrodziłam mu drogę. delikatnie starając się nakierować maleńtasa na właściwy kierunek. I... Raptem...Zaczęło się. Nad moją głową podniósł się taki jazgot,że zamarłam. A dziobak, wyczuwając wsparcie, też zaczął na mnie pyskować. Podniosłam głowę i zobaczyłam dwie dorosłe sroki na konarze siedzące. Trzepały skrzydłami, tuptały i klęły...klęły... Na ich nie wybredne słowa przyleciały następne. Były równie mocne w dziobie co te. Część zerwała się do przelotów nad moją głową. Całe osiedle słyszało jak się mnie traktuje. Jedna z drugą to nawet pikowanie markowały. zdjęłam kurtkę i zaganiając to coś zwane sroczką dopowiedziałam równie nie wybrednie. Przy okazji uświadamiając, że rodzice nie puszczają dzieci na środek ulicy. A nie siedzą sobie na gałęziach, ploty uskuteczniają a bachor pcha się pod koła.
Udało mi się wyciepać nie opierzone bydlątko na trawę, w krzaluny forsycji. Poszłam swoja drogą ale jeszcze jedna jędza frunęła za mną grożąc i nie odpuszczając. Reszta judziła ją bezpiecznie i wygodnie siedząc na wysokościach.
Bezczelna rodzina!

No bezczelna. Pewnie matka, babcia, ciotki...

MalgWroclaw pisze:No bezczelna. Pewnie matka, babcia, ciotki...

**Adopcje: 11 >>**

Leniwa sobota. Choć pełna emocji.
Od góry Rudolf, Teosiek, Rita i Lewusek

**Adopcje: 11 >>**

Nie pisałam bo sama musiałam sobie poradzić z nerwami.
Niestety, Rita nam zaniemogła. Zmiany następowały powoli. A wyciszenie rujki swoje też zrobiło. Zafałszowane objawy zmyliły. Zaczęła wymiotować, nie jeść... Zawsze się jej ulewało ale teraz były to już regularne rzygi. Praktycznie nie jadła a co wcisnęła w siebie to zwróciła. Wystarczyła doba by zapadła się. Doszedł też brzydki zapach z pysia. Izolacja. Pozycja bólowa. Odruch rzygańska jak tylko powąchała jedzenie. Gotowanie w brzuszku. Oraz kilka innych rzeczy ,które niepokoiły. Na przykład przestała gruchać. Gdy powiedziałam Januszowi, że mała nie gada jakoś teraz, to delikatnie mnie "wyśmiał". Dla niego "gadanie" to takie miauczenie ciągłe. A Ritunia ćwierkała gdy nas widziała, chciała coś, broiła... Przestała. Teraz wiem, że to był pierwszy objaw.
Panicznie boję się ropomacicza. Nie będę się rozpisywać ale wystarczy, że powiem ,że w piątek trafiła do weta. Nasza Asia od razu zauważyła zmianę w kocie. Rituni wyglądzie i zachowaniu. Zawsze się witała z nią. Łaziła ciekawie rozglądając. A tu wyszło zapadłe o smutnych oczach kupisko nieszczęścia.
Niestety, diagnoza nie jest jednoznaczna. Na pewno ma bolesny brzuszek. W jelitkach bulgocze. Brak temperatury. Brak zaczerwień w gardle i powiększonych węzłów. Brak wycieku z nosa. Brak bolesności w okolicach pod brzuszka. Krwi nie pobraliśmy bo już zaczęło się odwodnienie. No i najgorsze. Wetka dopatrzyła się głęboko w gardle pęknięcia w zszyciu. Widziałam, ma! Czy to ważne i miało wpływ na jej zachowanie? Nie wiem. Ale wszyscy się zdenerwowaliśmy.
Dostała kroplówkę, leki, antybiotyk... Kupiłam jej drinki. Może zechce chlapnąć je sobie. I... wróciłam do strzykaw i przecierek. O dziwo chętnie zjadła. I nadal je. Mało ale jednak. Jesteśmy w ciągłym kontakcie z lecznicą. Dobrze ,że w weekend jest "nasza" to jestem spokojniejsza.
Jest deczko lepiej. Nie siedzi w kącie i nie unika dotyku. Gruchnęła raz czy dwa. Wchodzi w interakcję z innymi kotami.
W poniedziałek ma umówione USG i pobierzemy krew. Niech trochę napoi się. Co nie znaczy, że gdyby nastąpiło pogorszenie nie ruszyła by wetka z igłą. Na razie ogarniamy temat i niech tak zostanie.
We wtorek jest konsultacja z chirurgiem.
Idę trzeć gerberka.
Upraszam o kciuki dla Rituni.

Ojejku, Asiu ślę ciepłe myśli Rituni :ok:

Mocne

Bardzo mocne :ok:

**Adopcje: 11 >>**

Dzisiaj marniej z jedzeniem u Rituni. :cry:

Zjadła tylko 20 ml. Reszta trafiła do sedesu bo już nie nadawała się przy kolejnej próbie. Zrobiłam świeże i jedna strzykawa poszła w pysiek. Upał nie pomaga. Szwedzki stół się nie sprawdza. Nie ruszy NIC prócz Gerberka i mleka.

Tak mnie nerwy przetrzepały ,że dziś nie mam sił na nic. Wczoraj pilnowałam, doglądałam, karmiłam co 2-3 godziny po troszeczku. Druga noc za mną gdzie zerkałam jak Rita się czuje. Aż miała mnie dość. Dziś jestem ledwo żywa. Na chwilkę położyłam się myśląc ,że zdrzemnę się. Ale nie wyszło.

Kończy się nam mleko. Może ktoś by mógł wspomóc Ritunię ? :oops: