Wątek tymczasów. Iskierka s.7. w DS s.91

Właśnie! To nawet nie znieczulica, tylko rodzaj takiego bardzo prymitywnego, skostniałego, nie przystającego do współczesnych czasów, widzenia świata. Gdyby taki dogorywający zwierz miał być zjedzony, to sytuacja byłaby inna: zwierzaka się dobija, bo głodny człowiek nie czekać.

A tu Kot Dyrektor pracuje na swoją michę :ryk:

Powinien być nazwany Kotem Doktorem
I mądry pies, który najwyraźniej rozumie, że ta zniewaga to dla jego dobra

o, widzę, że można odpiąć femkowy banerek. Z ulgą

nie mogę się powstrzymać :ok:

źródło: demotywatory.pl

To i ja sobie pozwolę w podobnym tonie,bo teraz również nie mogłam się oprzeć. Pamięci Matrixa[*] :1luvu:

,przekochanego rottweilera,któremu kiedyś wspólnie z Rottką ratowałam życie.

Obrazek

Generalnie boję się tej rasy,ale ten był prawdziwym aniołem .Miałam to szczęście go poznać.Na zdjęciach już chory. Na ostatnim Mała karmi go swoim biszkoptem. Nieprawda,że to agresywna rasa. Zwykle za agresję psa odpowiedzialny jest jego głupi właściciel.

zgadzam się z Tobą co do roli człowieka w deprawowaniu zwierząt i czynienia zła.
Zdjęć niestety dobrze nie widać, bo są miniaturkami

Przy okazji, spojrzałam na Twój podpis i przypomniałam sobie, że niedawno pewna kobieta była na Paluchu ws adopcji kota, płeć obojętna, wiek - właściwie też, umaszczenie każde.
A tam niespodzianka: zabrakło kotów!

Zadano mi pytanie, czy to w ogóle możliwe?
Odpowiedziałam, że nie.

Więc o co chodzi?

Troszkę się pozmieniało od ostatniego wpisu, a nie miałam czasu wpaść na swój wątek.

Dżabi nie żyje [*].
Wcześniej Diana/Dżaba znalazła domek z dwiema innymi koteczkami

Anusia pojechała po swoje szczęście aż na Mazury (nie wiem czy o tym pisałam)

Cudowny mądry doświadczony Miki zamieszkał niedaleko Garwolina w fantastycznej Rodzinie i objął posadę opiekuna maleńkiego rudaska. Cudowną wiadomością jest fakt, że Opiekunka ma niezwykły dar rozumienia i tłumaczenia kotów. Jestem pełna podziwu.

Czarna Bianeczka, której pojawienia się chyba nawet tu nie odnotowałam, pojechała do nowego domku i z niego wróciła. To jedna z historii nie z tego świata, ale o tym już na blogu. Jest świeżutko po sterylizacji.

Pętelka wpadła w ręce Rodziny z kotką, dwiema suczkami i żółwicą oraz ogromnym doświadczeniem. Chyba tam wsiąknie, o ile Mikołaj wytrzyma nerwowo. Podobno mama Pętelki, Haftka posmutniała, choć się swoją córką niespecjalnie zajmowała.
I tak cały miot dorosłych burych kotek ma swoje domki: Agrafka, Nitka, Tasiemka i Pętelka. Dość niezwykłe.

Podjęłam się wirtualnej opieki nad podrzuconym do lecznicy na uśpienie miotem. Kociaczki są u mamki na wykarmieniu. Kuriozalnie, dobrze, że są jeszcze karmiące kotki.
Tri, szylka i czarny. Czarny ma już zakwalifikowany domek

Tu króciutko, a z czasem powolutku wszystko sobie dla pamięci na blogu zapiszę. Im więcej deszczowych dni, tym więcej czasu na siedzenie przy komputerze. Chyba wszyscy tak mamy.

Na koniec tylko dodam, że jeśli jakaś zaraza nie pokrzyżuje mi planów, to od późnej jesieni otwieram DT na nowe przyjęcia w zupełnie już innych

warunkach. Zamknęłam przyjęcia jesienią ubiegłego roku, a mimo to przewinęło się przesz nasz dom 21 kotów. Jestem zmęczona i zrujnowana.

Wam życzę dużo zdrowia, słońca i satysfakcji z dobra, które czynicie.
Pozdrawiam

Miło Cię tutaj znowu widzieć

za nowy "stary" DT :ok:

dzięki Janeczko, Ciebie też miło czytać

Mamy dwa nowe tymczasiki Stefcio i Lea.
Raczej nie rodzeństwo, lecz przyjaciele, wyrzucone ze wspólnego "domu".

Zakładam im osobny wątek

viewtopic.php?f=1&t=153698&p=9881581#p9881581

ponieważ tu pilnie jest potrzebna znaczna pomoc :evil:

Zapraszam

Przybył nam kolejny tymczas-tymczas.
Znaleziony przez Tabo, płaczący ex-domowy kastrowany dorosły kocurek.
Bez czipa.
Chory.

Wet chciał Tabo zjeść z kopytami, więc zaproponowałam dla oszczędności dużą klatkę w mieszkaniu. Teraz Tabo oprócz opieki nad swoim zwierzakami, codziennie musi przyjeżdżać do naszego mieszkania, aby sprawić kocurka.
Będziemy mu szukać domku, gdy zostanie na nogi postawiony.

Na drugim z klei zdjęciu kocurek nie pokazuje swojego strachu czy stresu,
on tak płacze, calutkim pysiem.

Palusia (czy ktoś jeszcze pamięta Palusię? :love:

) donosi:

"czuję się wyśmienicie, nie miałam ani jednego ataku swojej niezwykłej przypadłości,
uwielbiam swojego przyjaciela i brykam jak kociak"

Dla podobnych doniesień warto robić to co robimy. Bez względu na koszty finansowe i emocjonalne, wysiłek fizyczny i nieprzespane noce.

Zaczyna się powiększać stan ogonów. Właśnie przyjechały dwa na pobyt czasowy. Starzy wyjadacze, byli też w ubiegłym roku. Jeden niesprawny, uszkodzony przez chirurga podczas kastracji