Z piekła rodem. Mam pięcioro dzieci!

Nie mam wątpliwości, że jeszcze nie raz zapłaczę i będę miała gorsze dni. Ale ten pierwszy przebłysk powrotu do życia ucieszył mnie, bo było bardzo źle.

Nieustająco towarzysze myślami

Mnie pomaga właśnie praca. Nie mogę pozwolić sobie nawet na jeden wolny dzień, i przez ten ciągły kołowrót zajec jakoś sobie radzę. Godzina po godzinie. Dzień po dniu.

:1luvu:

Pewnie, ze to sie przeplata. Ale z czasem tych ciezkich dni jest mniej...

Przeglądam sobie teraz listę obejrzanych przeze mnie w ciągu ostatniego roku filmów na Filmwebie. Są tam daty ich obejrzenia. Łapię się na tym, że dzielę je na te przed śmiercią Neski i po śmierci Neski oraz przed śmiercią Małej i po śmierci Małej. Tych "po śmierci Małej" jest jeszcze bardzo niewiele...

Łapię się na tym, że z każdą kolejną śmiercią coraz mocniej kocham pozostałe koty i coraz bardziej doceniam ich obecność. To chyba dobrze... Ściskam Ramzesa i całuję tak, jak chyba nigdy w życiu, czym jest trochę zaskoczony, ale jednak bardziej z tego zadowolony.

Wczoraj nad ranem ściągnęłam go z fotela i położyłam obok siebie na poduszce, po czym przytuliłam się do jego grzbietu. Natychmiast zaczął głośno mruczeć. A potem przekręcił się pyszczkiem do mnie i tak sobie zasnęliśmy, przytuleni. :1luvu:

Później, tuż obok, znalazłam jeszcze Łaciatka, który najwyraźniej nam pozazdrościł i postanowił dołączyć.

Kroplówka nadal wisi na szafce...

Aniu, zdejmij kroplówkę z szafy. :ok:

Na razie nie potrafię się do tego zmusić. Tak samo jak wyrzucić leków z koszyczka w kuchni. To są takie ostatnie ślady jej obecności.

Może szkoda wyrzucać leki. Lepiej oddać potrzebującemu.
Najbardziej czytelne ślady obecności Małej i Nitki istnieją w Twojej głowie.

Co u Ciebie Aniu?

Dziękuję za pamięć. Ostatnie dwa-trzy tygodnie miałam po brzegi wypełnione pracą i sprawami do załatwienia. Wychodziłam rano, wracałam po południu, potem znów coś do zrobienia, w rezultacie padałam ze zmęczenia już o 22. I nawet byłam z tego zadowolona, bo nie miałam czasu na myślenie, rozpamiętywanie. Kilka ostatnich dni do zwolnienie tempa, miałam wprawdzie czas na książkę, na film, ale jednocześnie zaczęły wracać wspomnienia. Im bardziej się wysypiam rano, tym trudniej mi zasnąć wieczorem. A wieczorem, przed snem, najtrudniej nie myśleć...

No ale od jutra znów zacznie się kocioł - wymiana instalacji gazowej, c.o. i wod-kan w kuchni i łazience. Wszyscy mieszkańcy bloku łapią się za głowę, a ja się nawet cieszę, bo to znów coś, co wypełni mi dni i zajmie myśli.

Co nie zmienia faktu, że czasem jest kiepsko. Gdy coś mi się nagle przypomni, gdy znajdę na półce koreczek od wanny, który Mała z upodobaniem kradła z łazienki...

Rozryczałam się wczoraj na widok tego koreczka...

Zawsze lubiłam słoneczne październikowe popołudnia. Lubiły je też Nesca i Mała, wygrzewały się wtedy w jesiennym słońcu. To pierwszy październik bez nich. Pierwsza jesień, za chwilę pierwsza zima. Kiedy tylko mam względnie wolniejszy dzień, tak jak dziś, mocniej i dotkliwiej odczuwam ich brak...

A czasem, gdy jest dobrze, gdy cieszę się, że udało mi się coś skomplikowanego załatwić, gdy wyjątkowo smakuje mi śniadanie, gdy czytam fascynującą książkę, albo kiedy oglądam jakiś fajny film i czuję się szczęśliwa, wtedy doświadczam dysonansu poznawczego. Jak to? Tak walczyłam o Nescę, potem o Małą, rozpaczałam, upijałam się z tej rozpaczy, wydawałam wirtualne setki i tysiące, żeby je uratować, najpierw jedną, potem drugą, chociaż wiedziałam, że ratunku nie ma, nie wyobrażałam sobie życia bez nich, a teraz... tak po prostu żyję i czerpię z tego radość?!

Ludzka wola przetrwania, chęć bycia szczęśliwym mimo wszystko, jest niesamowita. Ale już nigdy więcej nie chciałabym przechodzić przez to, co zdarzyło się od maja do sierpnia. Gdy teraz o tym myślę, nie wiem, jak to przeżyłam...

każdy tutaj też tak to chyba widział. że tak w końcu kiedyś przecież będzie.
tylko że wtedy nikt by tego głośno Tobie nie powiedział...
dobrze, że teraz jest choć troszkę lepiej.

Rozumowo, to i ja ogarniałam, że będzie lepiej, że musi być, bo ludzie przeżywają przecież o wiele większe tragedie niż (w końcu i tak nieunikniona) śmierć zwierzaka domowego. Ale w tamtym momencie, krótko po śmierci Neski i zaraz po śmierci Małej, było ciężko. A teraz czasem czuję wyrzuty sumienia, że udaje mi się cieszyć życiem bez nich...

Prawie pół roku od śmierci Neski, prawie trzy miesiące od śmierci Małej. Teraz dopiero widzę, jak ich choroba wpływała niemal na każdy aspekt mojego życia. Wiele rzeczy zaniedbałam, parę spraw odłożyłam na wieczne później, nie umiałam cieszyć się w pełni tym, czym cieszę się zazwyczaj. Tęsknię za nimi bardzo, wciąż zdarza mi się rozpłakać na moment na jakieś szczególnie bolesne wspomnienie (zwykle na wspomnienie ich ostatnich dni i chwil ze mną), ale jednocześnie czuję, jak odżywam. Pozbawiona tego nieznośnego ciężaru daremnej i z góry przegranej walki z PNN. Niestety, mam też paranoję na tym tle i straszliwie boję się, że to przekleństwo dotknie Ramzesa albo Łaciatka, ale udaje mi się na razie trzymać tę paranoję jako tako w ryzach.

A Ramzes robi coś, czego nie robił nigdy wcześniej. Sypia na poduszce, tuż przy mojej głowie, czasem nawet przez całą noc, dzięki czemu, budząc się na moment w nocy, mogę się przytulić do jego zadka, boczku albo pocałować główkę, w zależności od pozycji, jaką akurat przybierze.

To jest jego nowy zwyczaj, przedtem tak się nie działo. Bo przedtem to miejsce zajmowała Nesca...

Zmieniła się konfiguracja w stadzie, to i role się zmieniły.
Trzymaj się!

Z piekła rodem. Mam pięcioro dzieci!

Kto przegląda forum