Z piekła rodem. Mam pięcioro dzieci!

Ramzes [*]

aniaposz, mocno Cię przytulam.

Ramzes [*]
Trzymaj się Aniu.

Dziękuję Wam, kochani! Jest kiepsko. Trochę lżej niż po Nesce i Małej, ale wciąż kiepsko. I myślę, że - jak zawsze przez pierwsze godziny, dni - nie przyjmuję tego po prostu do wiadomości, mój mózg się podświadomie broni przed ogromem straty i smutku. Tak się cieszyłam, że półtora roku temu to była tylko tarczyca, która dała się tak pięknie opanować, ale oczywiście nie mogło się na tym skończyć, musiały się dołączyć nerki, a potem rak.

Znów mam to cholernie dołujące uczucie, że bez Ramzesa wszystko nie ma sensu, że jak tu się cieszyć życiem, filmem, książką, perspektywą ferii, skoro Jego już przy mnie nie ma i nie będzie. Moje stadko zostało pozbawione naturalnego lidera. Moje koty wydają mi się teraz takimi wolnymi elektronami, bez żadnego spoiwa. Kocham je bardzo, ale też czuję wbrew sobie jakiś taki żal, że mojego Ramzenia zabrakło, a one sobie niewiele z tego robią. Choć wydaje mi się, że są trochę nieswoje. Karolcia nie będzie miała już kogo wylizywać i komu się podlizywać.

Kończy się pewna epoka w moim życiu - odeszły już wszystkie trzy koty z mojej starej gwardii. Wszystkie trzy: Nesca, Mała i Ramzes są już po drugiej stronie. Chcę wierzyć, że dziś Ramzes poszedł prosto do Neski i Małej, że go tam przywitały i teraz wtulają się w siebie, tak jak kiedyś, trochę tylko smutne, bo widzą jak za nimi wszystkimi tęsknię i że płaczę.

Kiedy rok, dwa temu próbowałam wyobrazić sobie, że Go zabraknie, czułam taką zimną gulę w żołądku. Teraz ta gula nie chce zniknąć, tylko we mnie siedzi.

Ramzes (*)
Aniu ,przytulam
Wiem jak Ci ciężko
U mnie w ostatnich latach odeszło sporo futer
I mimo upływu czasu boli
A koty tez tęsknią
Zobaczysz będą szukać
Mój blisko 18 latek wciąż szuka a Zająca (krolik 11 lat) …

Ja się nawet cieszę, że one jakoś strasznie nie tęsknią, że nie cierpią. Tylko nie mogę pogodzić się z tym, że życie toczy się dalej, gdy znów mi wyrwano kawałek serca. Że świat się zawalił, a jednak uparcie trwa.

Bardzo mi przykro utraty Ramzesa[*]. Masz jeszcze jakieś kotki?

Tak, mam jeszcze trzy koty, na szczęście.

Noc była okropna, strasznie za nim tęsknię. Wyobrażam sobie, że do mnie znów przychodzi i że go przytulam nad ranem, tak jak to się często działo. Tak bardzo mi go brakuje!

Jest bardzo źle. Gorzej niż wczoraj. Wczoraj znieczulająco działała chyba adrenalina, która pozwalała mi na załatwienie wszystkiego. Teraz została już tylko pustka i coraz bardziej docierająca do mnie świadomość, że mój Ukochany Misiaczek odszedł na zawsze. Ta pustka jest potwornie bolesna. Fizycznie odczuwam Jego brak, tego, że nie mogę się do niego przytulić, poczuć jego futerka pod palcami i dotknąć tego złamanego koniuszka ogonka, z którym już do mnie przyszedł. Wąseczków, łapek, noska. Nigdy już nie przyjdzie ciumkać mi ręki nad ranem, a mnie nie będzie bolało serce, że muszę wstać do roboty, choć chętnie przytuliłabym się do niego i spała dalej...

Kiedy odeszła Nesca, jej miejsce zajął od razu Ramzes. Już drugiej nocy przyszedł do mnie na poduszkę i spał do rana. Tak jakby wiedział, jakby czuł, że teraz to jego rola być przy mnie i mnie pocieszyć. Teraz... na razie żaden kot się nie kwapi, by zająć miejsce po Ramzesie. Wszystkie są obok mnie, ale nadal na swoich własnych miejscach. A to miejsce po Ramzesie zieje straszną pustką.

Znów zaczynają mi w głowie krążyć myśli typu a może nie zrobiłam wszystkiego, a może gdyby wcześniej, a może gdybym częściej, a może gdybym zauważyła to albo tamto...

Wcale nie jest lżej. Nie wiem, czy nie jest jeszcze gorzej. Tak, wydawało mi się, że jestem przygotowana na odejście Ramzesa, ale jest mi okropnie, potwornie. Czuję taką rozdzierającą pustkę w środku, ryczę cały dzień, nie wiedziałam, że człowiek ma tyle łez. Nie chcę zasypiać, żeby nie budzić się w świecie bez niego, nie wyobrażam sobie, że mogę się dalej czymkolwiek cieszyć... bez niego obok mnie. Że mogę iść do kina, a potem wracać do mieszkania, w którym on na mnie nie czeka po otwarciu drzwi i nie próbuje wyślizgnąć się na klatkę. (Za rzadko z nim wychodziłam na klatkę, nigdy nie było czasu i zawsze się wydawało, że ten czas się znajdzie...) Nie chcę być szczęśliwa bez niego. I, tak, wiem, że identycznie czułam się po śmierci Neski i Małej i jakoś z tego wyszłam. Ale teraz... znów czuję się, jakbym wpadła w jakąś okropną czarną dziurę, z której nie ma wyjścia i... z której tak naprawdę nie chcę wyjść, bo bez niego nic już nie jest takie samo.

Aniu

tak trudno coś powiedzieć. Ja strasznie boję się takich rozstań, czasem myślę, że łatwiej nikogo nie kochać....

aga66 pisze:Aniu tak trudno coś powiedzieć. Ja strasznie boję się takich rozstań, czasem myślę, że łatwiej nikogo nie kochać....

...wtedy masz ziejaca pustke z braku milosci...tez niefajnie .

Ech, po każdej śmierci mam też takie myśli - lepiej nikogo nie kochać i nie cierpieć potem. Takich myśli chyba nie da się uniknąć, bo ból straty jest wszechogarniający. Naprawdę mam poczucie, że bez Ramzesa nie dam rady. Wiem, że muszę, bo życie to toczy się dalej, ale jestem w środku kompletnie odrętwiała.

Z piekła rodem. Mam pięcioro dzieci!

Kto przegląda forum