Miau.PL

Po wielu długich latach na Forum postanowiłam i ja założyć wątek moim futerkom.

Pierwszym moim własnym osobistym kotem był Muniek wyciągnięty z gdańskiego schroniska. Teraz mieszka z moimi rodzicami i siostrą w Słupsku i jest najbardziej rozpieszczanym kotem na świecie. (Zwiariowałaś - po co ci kot, ty się lepiej zajmij nauką - jakoś tak usłyszałam po poinformowaniu rodziny o nowym domowniku)



Po dorobieniu się własnego mieszkania stwierdziliśmy z TŻtem, a właściwie ja stwierdziłam, że dom bez kota to nie dom i pojawił się u nas Snickersik.





Mieszkał z nami jedynie półtora roku Snickers niestety już nie żyje i ciągle jest to dla mnie temat bardzo bolesny.

W międzyczasie na kilka dni zamieszkała z nami Miśka również zabrana ze schronu. Niestety nie udało nam się jej uratować - za mało jeszcze wiedziałam o kotach,a weterynarz zawiódł.

Kolejny kot, który zawitał do naszego mieszkania to była Gruszka.


Z Gruszką to była w ogóle niesamowita historia. Któregoś dnia o poranku obudziło mnie łomotanie w roletę antywłamaniową. Z lekka się wystraszyłam w i piżamie wyleciałam do ogródka zobaczyć co się dzieje. No i zobaczyłam - kota, który w dzikiej panice usiłował wspinać się po tynku. W dzikiem pędzie poleciałam po trochę jedzonka i podałam na parapecie. Kot (wtedy już sprawdziłam, że to dzioucha jest) zjadł i zaczął mruczeć. No to zabrałam do domu - a co miałam robić
Grucha, która jeszcze wtedy nie była Gruchą, zjadła wszystko, co znalazła w misce Snickersa i poszła spać w łazience.
Po wyspaniu zażądała wypuszczenia z domu. Ponieważ myślałam, że komuś uciekła, więc ją wypuściłam, żeby mogła wrócić do domu.
Jakież było moje zdziwienie, gdy na drugi dzień po południu Grucha zapukała do drzwi balkonowych no i już została
Zamieszkała u moich teściów i jest tam bardzo szczęśliwa Imię dostała, bo rozmiziana, a miziasta była od początku, gruchała jak gołąb. Doszliśmy rodzinnie do wniosku, że to musi być niezwykle mądry kot, bo na całym osiedlu nikt, poza nami, nie ma kotów - tylko psy i psy a ona bezbłędnie wybrała nasze mieszkanie.

No nareszcie! Czekam na dalsza czesc historii z niecierpliwoscia

13 grudnia 2005 roku umarł Snickers. Tydzień ryczałam bez przerwy, nie chciałam wracać do domu, wszystko było bez sensu. Po tygodniu powiedziałam do TŻta, że trzeba pomóc jakiemuś futerku. TŻ stwierdził, że myślał o tym od chwili odejścia Snickiego, ale nie chciał za szybko mnie męczyć.
Zaczęliśmy szukać.
Po nieudanym ratowaniu Miśki bałam się wziąć kota ze schroniska, uważałam, że wiem za mało i za mało ufam wetom, żeby w razie problemów sobie poradzić, więc zaczęłam szukać na forum.
I znalazłam dwa śliczne kociaki - jeden był kocurkiem i mieszkał gdzieś na działkach w Gdańsku, druga to była Kasiulka u Solaris w Rumi. Pokazałam zdjęcia kociaków TŻtowi i wybrał Kaśkę.
Jadąc na święta do Słupska odwiedziliśmy Solaris no i zakochaliśmy się w Kaszance - w Nowy Rok była już u nas.
Pierwsze trzy dni spędziła w łazience za kibelkiem albo w kuwecie, a ja z nią strasznie bolał mnie wtedy tyłek od siedzenia na podłodze

, ,

Prawda, że śliczne z niej było maleństwo?
CDN

nikagda pisze:
, ,

Prawda, że śliczne z niej było maleństwo?
CDN

Oczywiście, że śliczne a teraz jest piękna kotka.
Czekam na dalsze kocie opowieści .
Piotr W.

nikagda - zapomniałas o swoim wątku .
Czekam z niecierpliwością na cd.
Piotr W.

Nie zapomniałam tylko czasu lekko brak. Ale mogę trochę podciągnąć opowieść

Kasiulka okazała się małym dzikusem. Nie pozwalała się brać na ręce, podanie jej leków trwało godzinami, czmychała przy każdym gwałtowniejszym ruchu.
Ale była śliczna i powolutku robiła postępy.
W łazience pozwalała się głaskać, ładnie się bawiła zabawkami no i robiła świetne matriksy po ścianach (dalej robi...)
Kupiliśmy smarkatej w wiklince drapak do sufitu. Szybko stał się jej ulubionym meblem w domu (na szczęście dla kanapy )
Oczywiście swoje za kołnierzem też miała - podnosić mogłam ją tylko ja, o czym boleśnie przekonał się mój teść chciał mi pokazać, że on sobie z moim kotem poradzi bez problemu, no i skończyło się na kilku głębokich pogryzieniach i antybiotyku przez dwa tygodnie więcej już mi nic nie udowadniał
Ale postępy były - kiedy Kaszana pierwszy raz wlazła mi na kolana i zaczęła mruczeć, prawie się poryczałam





No i powoli, i konsekwentnie, zaczęłam wprowadzać w życie mój plan dołączenia do stada naszego małego jeszcze jednego członka, ale o tym następnym razem.

nikagda pisze:Nie zapomniałam tylko czasu lekko brak. Ale mogę trochę podciągnąć opowieść .

Mam nadzieje że to ostatni raz tak się ociągasz z relacjami o takim ładnym kocio mającym na dodatek czarne futerko.
Piotr W.

a nowych wieści - niet.
Piotr W.

Mój TŻ długo nie dawał się przekonać, że co dwa koty to nie jeden Ponieważ jestem bestią upartą i podstępną, więc mu odpuściłam, ale za to zaczęłam ciągać po kocich wystawach. No i latem, w Sopocie, stało się. Zobaczył maine coony i się zakochał Zadał mi jeszcze retoryczne pytanie - wolę kota czy skuter i dostałam wreszcie przyzwolenie na drugie futro. Odczekaliśmy do września i zaczęły się wielkie poszukiwania. Ich efektem jest Kobi, a właściwie C'boath Khan z hodowli Furby Dream *PL.

Proszę o więcej zdjeć ładnych kotków.
Piotr W.

Powoli, powoli i będzie więcej zdjęć

Początki wspólnego życia dwóch futer nie były zbyt udane.
Kaśka obraziła się na cały świat i zamieszkała w sypialni, a wszelkie próby nawiązania bliższej znajomości ze strony Kobiego kwitowała syczeniem i pacaniem. No ale sama chciałam dwa koty
Powoli, powoli coś drgnęło i doczekałam się takich widoków:



A następnie nawet takich:



Kamień spadł mi z serca

Kociaki niesamowite!
Kasia jak egipska muza, a Kobi niczym Simba z Króla Lwa - ma piękne, duże łapki.
Nie ma co, trzeba pozazdrościć.
Swoją drogą - nie orientujesz się może, czy duże łapy u młodych kotów oznaczają to samo co u szczeniaków, czyli duży wzrost?

Myślę, że tak
Kobi jest maine coonem, a one rosną raczej duże chociaż ten mój to taki szczypior straszliwy - w końcu na świecie jest wiele rzeczy ciekawszych od jedzenia

A to kilka zdjęć najnowszych - przedstawiają fazę testowania nowego drapaka (oczywiście został popsuty po tygodniu, ale TŻ go wzmocnił i znowu działa).

Moja Wścieklizna ma stosunkowo duże łapiska. Może mi z niej wyrośnie jaki doberman?
Śliczne są. A panicz to ma taki ogon, że pewno kurzu nie musisz wycierać, hm?