Od 23 marca żyła sobie w klatce na tarasie mojego ogródka, od ładnych paru dni wychodziła przy mnie na coraz dłuższe spacery po ogrodzie. Najwyraźniej uznała klatkę za swój nowy dom, tam czuje się bezpiecznie. Od południa drzwi klatki zostały otwarte na stałe
Wiele godzin spędziłam dziś w ogródku razem z nią. Odchodziła tylko na kilka metrów. Przychodziła nawoływana. Ocierała się o nogi i całego człowieka (znaczy mnie). Zaglądała przez siatkowe drzwi tarasu do środka domu, zaczepiając Brunecika Tymczaska. Nie oddalała się... Zrobiłam jej sesję fotograficzną (tylko telefonem, niestety), żeby jutro pokazać co z niej za słodki 'dzikus'.
Około 20 nie dojadła wieczornej porcji puszkowej i poszła wgłąb ciemnej części ogródka. No i jej nie widać.
Zostawiłam zapalone światło, jedzonko czeka. Jest mi byle jak na duszy... Czy już wpadać w panikę? Czy tak własnie jest z wolnożyjącymi kotami? Czy rano będzie na miejscu?
Proszę, powiedzcie mi, co dalej?
A potem my jego, głascząc, tuląc prosząc by został na działce. On chce być z nami.
Bolek też jest już moja, ale ona jeszcze o tym nie wie). Mój system nerwowy nie zniósł by tego: dziś głównie nie spałam, a kawałki snu to były już tylko horrory nt. gubienia i szukania kotów. Brrrr 
)
