Miau.PL

TYdzień temu, po odejściu naszej slicznej koteczki za TM, wzięlismy równie sliczną kotkę z CKotów. Koteczka jest "dzikuską" - ale już praktycznie na drugi dzień zaczęła wychodzić zza kanapy; zwiedza dom; lubi zaglądać do kuchni; spać na fotelu na górze w pokoju. Nie pozwala się jednak do siebie zbliżyć. Je wszystko, nie grymasi. Maksymalna bliskośc to około pół metra - i koniec. Gdy wyciąga się do niej spokojnie rękę - cofa się. Patrzy ze zdumieniem w oczach na drugiego kota, który mruczy z radości, że jest "tarmoszony" przez pańcia. Jak myslicie - uda się ją oswoić na tyle, żeby pozwoliła podejść do siebie? dała się wziąć na ręce ? Co mamy robić, aby jej to ułatwić?? nie drażnimy jej, ani nie straszymy - mówimy do niej spokojnie, tłumaczymy. Mamy całe mnóstwo cierpliwości - ale z wielką wdzięcznością przyjmiemy wszystkie rady i sugestie. Pozdrowienia i głaski dla Kociaków.

Dobra droga - po prostu dużo spokoju i cierpliwości. Skoro boi się ręki, to narazie nie wyciągajcie do niej, ale gdy zbliży się, dużo do niej przemawiajcie. Po kilku dniach spróbujcie tak delikatnie wyciągnąć w jej kierunku rękę np. pachnącą mięskiem, kiełbaską itp. Może stopniowo odważy się i obwącha. Potem, gdy już będzie obwąchiwała rękę w mierę śmiało, po jakimś kolejnym czasie spróbować dłoń odwrócić i delikatnie pomizać pod bródką. Chodzi o to, żeby stopniowo się przekonała, że ludzka ręka nie jest straszna, a wręcz odwrotnie. Taką taktykę przyjęłam w stosunku do Filomatki, młodziutkiej koteczki ze schroniska w Sopocie, która jest u mnie na tymczasie. Ona była kiedyś podobno miziasta, ale przez pół roku w schronie straciła zaufanie do człowieka. W tej chwili, po 2,5 tygodniach pracy Filomatka już bardzo chętnie pozwala się mizać chociaż w pierwszej chwili czasem się chowa. Na rączki tylko jeszcze się boi.

Mam podobny problem z moim maluchem. Tyle, ze on juz zlapany slicznie mruczy, uspokaja sie, zasypia, wiec chyba jestesmy o krok dalej.
Ale wyciaganej reki ciagle sie boi, ekspresem ucieka. Czytalam juz mnostwo tematow o oswajaniu kotow, ale dobrych rad nigdy za duzo.
Kotek jest u nas juz prawie trzy tygodnie ale widze, ze nadal nie czuje sie pewnie, wystarczy niespodziewanie sie ruszyc, nawet bedac dosc daleko od niego i zaraz zwiewa w jakas kryjowke..

Mięskiem już "wabiłam" - patrzyła i zjadla, jak się "straciłam". Na razie jest domowym obserwatorem. Ale dalej próbujemy i będziemy ją dalej udomawiać.

Bez44, ja mam koteczke ze schroniska gorszego nieco niz CK
miziasta byla wylacznie zamknieta w lazience, potem raczej uciekala przede mna
brana na rece zaczynala ciezko dyszec

przyjechala do mnie rok temu
rezydentka "na topie" nadal ja czasem goni
ale wzieta na rece, od jakiegos miesiaca, czesto rozmrucza sie straszliwie
a dzisiaj pierwszy raz spala przytulona do mnie wyciagnieta na cala dlugosc i z pysiem wtulonym w reke

czasu, czasu mu potrzeba

Tydzień to bardzo krótki okres czasu, my Różyczkę oswajamy od trzech miesięcy Każdy kot jest inny, po innych przejściach, mogę tylko napisać o moich doświadczeniach ze Strachulcem.
Najpierw siedziała za kanapą, później omijała nas szerokim łukiem. Jak się trochę oswoiła, to zaczęła spać w naszym łóżku i zauważyliśmy, że nie boi się naszych nóg (tak jakby nie były one częścią człowieka). Tak więc kiedy pozwalała już w miarę blisko do siebie podejść, to próbowaliśmy ostrożnie dotykać ją nogą, później dawać rękę do powąchania i tak, powoli, powoli doszło do tego, ze Jaśnie Pani Różyczka pozwala się nawet miziać, ale nie ma przy tym zbyt szczęśliwej miny Brana na ręce podkula ogon. Ale jakiś postęp jest...
Różyczka bardzo nie lubi kiedy ktoś się do niej pochyla, wtedy na bank zwieje. Najlepiej podejść do niej kiedy lekko przysypia i jest ułożona gdzieś wysoko, kiedy leży na dywanie najlepiej najpierw ostrożnie kucnąć i dopiero przysunąć rękę.
Zauważyłam, że nie można się zbytnio "narzucać" bo to tylko pogarsza sprawę.
Na szczęście Różyczka bardzo szybko dogadała się z Pelcią i widać, że trzymają sztamę więc przynajmniej nie mam stresu, że kot się u mnie męczy.

pozdrawiam i trzymam kciuki za szybkie oswojenie kici
Agnieszka

ten kot przeżył zmianę miejsca
duzo cierpliwości i czasu mu potrzeba
nic na siłe
powodzenia

Bez, co u Was i Kuchareczki słychać?

Kretka ( bo bardzo podobna do Krecika z bajki) ma się coraz lepiej. Przede wszystkim jest bardzo czystym kotem. Tylko i wyłącznie kuweta w używaniu (mogłaby się nasza rezydentka od niej uczyć!). A gdy się zagapimy w wyczyszczeniu to siada na schodach i "mówi": ojoj , albo przychodzi do kuchni i też "zagaduje" do nas. Ma już swoje ulubione miejsca w domu - to moje krzesło w kuchni, okno, oczywiścei kanapa i fotel. Ślicznie się bawi piłeczką i zabawkami dla kotów. Wie już gdzie jest jedzenie i gdy jest głodna, siada przed spiżarką jak sfinks i patrzy na nas wymownie. Pozwala się zblizyć do siebie mniej więcej na 30 cm - i to wszystko. Wczoraj udało mi się ją pogłaskać gdy siedziała na krześle - była bardzo zdziwiona, ale po raz pierwszy nie uciekła. Podchodzi do wyciągniętej ręki, powącha ją, a czasami dostnia jakiś smakołyk i zjada z ręki. Jest przeslicznym kotem! Tylko troszkę głuchawym. Musimy głosno do niej mówić, a jak przechodzimy koło niej, też robimy więcej hałasu i zwracamy uwagę na siebie, żeby jej nie przestraszyć. Myslę, że jeszcze miesiąc i Kretka da się pogłaskać tak naprawdę, może usiądzie wreszcie na kolanach. Aha - uwielbia galopady między pokojami! tylko słychać na dole jak biega i szaleje po chodniku. Jest urocza!

Wspaniale się czyta takie wieści Adopcja Kucharki pozwala mieć nadzieję, że także inne nasze trudne koty mają szanse na DOM

A swoją drogą zapomniałam dodać, że bardzo chce się "zaprzyjaźnić" z chomikiem. Już siedziała na klatce i patrzyła z ciekawością na "jedzonko".

bez44 pisze:A swoją drogą zapomniałam dodać, że bardzo chce się "zaprzyjaźnić" z chomikiem. Już siedziała na klatce i patrzyła z ciekawością na "jedzonko".

Kretka (czyli dawna CKucharek) jest coraz bardziej domowym kotem. Nie ucieka na nasz widok i sama podchodzi do wyciągniętej ręki. Ma niezły apetyt i swoje smaki Uwielbia surowy filet z kurczaka, ewemtualnie wędzony a na gotowanego patrzy z obrzydzeniem, a zoburzeniem na mnie - co ja jej podaję . Nie pozwala się jeszcze głaskać - chociaż robimy postępy i delikatnie oswajamy ją z dotykiem ręki. I jest to kot, który mam najbardziej wygłaskany ogon i tyłeczek - bo tam się pozowli dotknąć Oswajanie jej idzie bardzo powoli, ale są efekty, które nas bardzo cieszą. MOże na Boże Narodzenie Koreczka zamruczy . Na razie jest mały jazz w domu, bo jest jeszcze chwilowo Gwiazdeczka - ta daje popalić moim kotom Szara, rezydentka nie ustępuje, czego efektem są wyszczerzone paszcze i zęby na siebie, nastroszone ogony i futra; natomiast Kretka ze stoickim spokojem zostawia te 2 wariatki i idzie spokojnie spać - omijając z dala to rozszalałe towarzystwo.
Dodaję zdjęcia Kretki:
http://foto.onet.pl/2kvv9,oo8e0z7e0pee

Kretka ma doświadczenie z kociarni i wie, że wariatów trzeba ignorować
Inna sprawa, że po tylu latach w Azylu jeden kot więcej nie robi na niej żadnego wrażenia pewnie...

Zdjęcia cudne

Rozczuliło mnie maksymalnie jej dążenie do przyjaźni z chomikiem:)
I ta sekwencja zdjęć.
Kretka modli się do chomika.
Kretka zauważa, że ma ogon w kaktusie.
Kretka ignoruje kaktusa, bo chomik jest ważniejszy.

Cudo!

Zdjecia przepiekne