Dokociliśmy się ... maine coonem
Napisane: Nie lis 26, 2006 15:49Radość moja nie zna granic (za to radość TŻ zna 
). Tym bardziej, że był to spontan nad spontany. Ale uwierzyć nie mogę, że namówiłam TŻ na drugiego kota!! Po 4 miesiącach!!
W Poznaniu trwa właśnie wystawa kotów rasowych i ... poszliśmy na nią wczoraj. Popatrzeć, popodziwiać. To owszem. Ale przecież nie kupić! A jednak... powiem tak: zobaczyłam ją i serce mi stanęło. Kotka maine coon. Jest przepiękna, ma pięć miesięcy i jest biało-szara, z szarą górą łepka a białymi okolicami pyszczka, białym brzuszkiem i szarym ogonem. To szare jest momentami gładkie, a momentami pręgowane. Kicia jest mniejsza od swojego rodzeństwa i raczej "niewystawowa", więc kupiliśmy ją taniej (ale też nie za 500 zł). Pseudohodowla to na pewno nie była, bo wszystko jest jak trzeba, rodowód itp. Nie są mi te papiery do niczego potrzebne, ważne, że kotka jest przekochana. No i moja Sheila (półroczny cudny dachowiec, burasek) będzie miała się wreszcie z kim bawić!! Tylko, że na razie jest (Sheila) biedna zdezorientowana, wściekła i prychająca. Tyle co dziś, nie naprychała się chyba w całym swoim życiu. Ale będzie dobrze, na pewno. Na razie - seperacja. Sheila aktualnie śpi w swoim koszyczku na drapaku, a Emi bawi się sznurkiem na brzuchu TŻ. Cieszy mnie, że jest już skłonna do zabawy...
Mam tylko wielką nadzieję, że się polubią. I jestem dumna, bo mój kochany kot europejski
ma tak samo mięciutką i wypielęgnowaną sierść jak ten wychuchany maine coonek.
Boże, nigdy nie myślałam, że się w końcu dokocimy, i to tak... kotka nam z pewnością urośnie DUŻA
). Tym bardziej, że był to spontan nad spontany. Ale uwierzyć nie mogę, że namówiłam TŻ na drugiego kota!! Po 4 miesiącach!!
W Poznaniu trwa właśnie wystawa kotów rasowych i ... poszliśmy na nią wczoraj. Popatrzeć, popodziwiać. To owszem. Ale przecież nie kupić! A jednak... powiem tak: zobaczyłam ją i serce mi stanęło. Kotka maine coon. Jest przepiękna, ma pięć miesięcy i jest biało-szara, z szarą górą łepka a białymi okolicami pyszczka, białym brzuszkiem i szarym ogonem. To szare jest momentami gładkie, a momentami pręgowane. Kicia jest mniejsza od swojego rodzeństwa i raczej "niewystawowa", więc kupiliśmy ją taniej (ale też nie za 500 zł). Pseudohodowla to na pewno nie była, bo wszystko jest jak trzeba, rodowód itp. Nie są mi te papiery do niczego potrzebne, ważne, że kotka jest przekochana. No i moja Sheila (półroczny cudny dachowiec, burasek) będzie miała się wreszcie z kim bawić!! Tylko, że na razie jest (Sheila) biedna zdezorientowana, wściekła i prychająca. Tyle co dziś, nie naprychała się chyba w całym swoim życiu. Ale będzie dobrze, na pewno. Na razie - seperacja. Sheila aktualnie śpi w swoim koszyczku na drapaku, a Emi bawi się sznurkiem na brzuchu TŻ. Cieszy mnie, że jest już skłonna do zabawy...
Mam tylko wielką nadzieję, że się polubią. I jestem dumna, bo mój kochany kot europejski
ma tak samo mięciutką i wypielęgnowaną sierść jak ten wychuchany maine coonek.
Boże, nigdy nie myślałam, że się w końcu dokocimy, i to tak... kotka nam z pewnością urośnie DUŻA
gdzie fotka pięknej kici? 
) i wydając złowrogie odgłosy podąża krok w krok za Nową, cała spięta ze zdenerwowania i oburzenia. Prawa lapka już-już miała pacnąć! Ale wcale nie spodziewałam się, że będzie łatwo! Na szczęście Emi na na to zwis. Jest ostrożna, ale nie odwzajemnia się prychaniem. Mało tego, śmie się bawić myszką na sznurku przed nosem Sheili. Bezczelna! 
Nie może wprost ścierpieć nowego towarzysza. Prycha, warczy i zamachuje się łapką i dopiero na tak jawny atak Emi reaguje, leniwie oddając pacnięcie. Poza tym pozwala sobie obwąchiwać ogon i łapy i patrzy na Sheilę z lekkim znudzeniem. Nic dziwnego, w końcu od małego wychowywała się w gromadce, a Sheila od 4 miesięcy jest sama. Pewnie już zaczęła myśleć, że jest jedynym kotem na świecie. Ale to się zmieni, prawda? 
