Witajcie. Muszę się po prostu wygadać. Wczoraj o tej godzinie nawaliłam. Nie wzięłam kota do domu, a powinnam. Zawsze wychodził o 5 rano na dwór z domownikami, mieliśmy tak ustaloną rutynę, obchodził swoje wszystkie kąty, chodził nad rzeką, po parku, koło 8-9 zawsze go brałam z powrotem do domu. Naprawdę się nim opiekowaliśmy, a on był szczęśliwy gdy mógł wychodzić
Chodzenie po dworze to było jego życie, zawsze męczył się w domu i nie mógł się doczekać aż w końcu wyjdzie, wychodził 2 razy dziennie, zawsze go staraliśmy się pilnować, ale chociaż był wykastrowany to był bardzo terytorialny. Niemożliwe było, by go upilnować w domu lub zakazać wychodzenia, on taki byl. Wczoraj niestety było inaczej, bo musiałam wcześniej wyjść z domu, wołałam, szukałam go na tyle ile mogłam, ale go nie było, myślałam, że po prostu poszedł w swoją stronę wgłąb parku. Nie miałam wyjścia więc z racji, że śpieszyłam się na autobus to po prostu zostawiłam go na dworze parę godzin dłużej. Wczoraj była piękna pogoda, świeciło słońce, pomyślałam, że nic mu się nie stanie, najwyżej schowa się gdzieś w krzaki i poleży. Niestety, to było najgorsze co mogłam zrobić i najbardziej nieszczęśliwy dzień od dawna. Według opinii weterynarza kot doznał obrażeń wewnętrznych, po prostu uderzył go samochód. Nie mogę sobie wybaczyć, nie jestem w stanie nawet, gdybym poszukała go może chwilę dłużej to dziś by żył. Pluję sobie w brodę, że tak mu odebrałam życie. Mieszkamy w malutkim mieście, na starym rynku, jest tu jednokierunkowa, samochody się kręcą, ale obok jest duży park gdzie nie ma samochodów i mamy odgrodzone spore podwórko (łączące ze sobą kilka kamienic) Miał dopiero niecałe 3 lata, był wyjątkowy. Jest mi strasznie przykro i nie wiem czy kiedykolwiek się z tym pogodzę, nie chcę się godzić, chciałabym żeby cofnąć czas...Jak się pogodzić, jak wyzbyć się okrutnego poczucia winy, które mnie przygniata i rozsadza głowę...gdyby umarł że starości lub choroby, ale był młody, bardzo zdrowy i bardzo piękny
Zawsze miałam z tyłu głowy, że coś może mu się stać, był bardzo lekkomyślny, bo jeszcze młodziak, a tu tyle samochodów i parkingów. Ale gdybyśmy zostawiali go w mieszkaniu to by cierpiał...mogliśmy go komuś oddać co prawda, na jakąś spokojną wieś, ale tak go kochaliśmy, to nasz pierwszy kot, mieliśmy go od małego. Przepraszam wszystkich kociarzy, że nawaliłam, że jestem nieodpowiedzialna i musieliście to przeczytać.
