Jak chronić kota przed trzylatkiem?

Witam, mam pytanie. Moja córka zbyt mocno okazuje uczucia wobec kota. Przytulając ściska go zbyt mocno, czasem kładzie się na nim, łapie za ogon. Kilka razy zrzuciła mi go z kolan. Zdarza się także, że straszy go krzykiem. Nie wiem skąd jej się to wzięło, ja tak nie robię. Tłumaczę jej jak ma się opiekować kotem, jak go trzymać, głaskać. Opowiadam jej, że kotka też boli, że się boi... Nie wiem już co mam jej mówić. Kot już nie ma cierpliwości, ucieka przed nią, chowa się... Już ją kilka razy drapnął. Proszę o pomoc, jak nauczyć dziecko właściwej opieki nad kotem?

Anna Dymna w swojej książce opisała sposób, w jaki jej babcia uczyła empatii do zwierząt. Mała Ania ciągnęła kota za ogon. Babcia pociągnęła ją równie mocno za warkocz. "Auuu, to boli!" - wrzasnęła mała. "Więc wyobraź sobie, że kota boli tak samo" - powiedziała babcia.
Pomogło!

Ja raz jako 3-4 letnie dziecko kopnęłam kota, chyba dlatego, że mnie wcześniej podrapał. Pamiętam do dzisiaj, że rodzice najpierw bardzo sugestywnie mi nagadali, jaką krzywdę zrobiłam zwierzątku (w stylu, że Simbuś cię kochał, ufał ci, myślał że ty jego też, a ty mu celowo zrobiłaś krzywdę itd), doprowadzili do płaczu, po czym na w moim ówczesnym mniemaniu bardzo długo (realnie pewnie z godzinę) ignorowali - nikt się ze mną nie bawił, nie czytał, nie zagadywał, reagowano tylko na moje podstawowe potrzeby tylko pić, siku itd. Po czym na koniec musiałam kota przeprosić i obiecać, że już przenigdy mu nie zrobić krzywdy, co uczyniłam płacząc jak bóbr. Ale to też pewnie nie każde dziecko tak zareaguje, ja byłam przesadnie empatyczna i martwiłam się nawet, że stare zabawki są zazdrosne o nowe

Piszesz, że córka zbyt mocno okazuje kotu uczucia. Pytanie, jakie to są uczucia, bo na pewno nie pozytywne. Straszenie krzykiem, zrzucanie z kolan, itp, to agresja.
Co byś zrobiła, gdyby mała tak gnębiła młodszego brata lub siostrę?.
Mam nadzieję, że kot ma bezpieczne miejsce, gdzie rączki agresorki nie sięgną.

Trzylatek jest w stanie już przyjąć i stosować się do pewnych zasad, jednak musisz zwrócić uwagę, czy aby to nie jest zwyczajnie uczucie zazdrości u córci. Może w którymś momencie, poczuła się mniej ważna od kota? Zazdrość jest silnym uczuciem u dzieci, szczególnie jedynaków, wychowywanych w poczuciu bycia centrum.
Dlaczego na kolana nie brać obojga jednocześnie? Poleżeć sobie, czytając bajkę na dobranoc, z kotem po jednej i dzieckiem po drugiej stronie. Zapraszać córkę do czynności pielęgnacyjnych, szykowania żarełka itp
Uczyć przyjemnie i dostępnie dla dziecka w jej wieku, troszkę obawiam się, że kot teraz może jej unikać, ale zawsze jest szansa, że jeszcze jej zaufa. Gadanie często gęsto, nie specjalnie trafia do dziecka jeśli jest w nim zbyt wiele nagromadzonych emocji, a troszkę tak to wygląda. Spróbuj więc praktyką wpoić jej szacunek do zwierząt, nie mniejszy okazując jej samej

Właśnie to nie jest tylko agresja z jej strony, bo też głaszcze kota, potrafi bawić się z nim ładnie i wtedy chwalę ją, przytulam, mówię że tak właśnie powinno się robić. Ale od czasu do czasu jakby coś jej odbija i wtedy się zaczynają te agresywne zachowania. Może to być i zazdrość, chociaż staram się jej poświęcać dużo czasu, zachęcam do pomagania przy kocie. Zacznę tak robić: brać kociaka i córcię na kolana. Metoda z robieniem jej tego co ona kotu może przynieść odwrotny skutek niestety, chociaż jak nic nie przyniesie skutku, to pewnie wypróbuje i to.

Jeśli to nie jest zazdrość, to może by i "oko za oko" coś wskórało, ale w przeciwnym razie tylko kot zostanie pokrzywdzony, bo mała zacznie się na nim odgrywać. Wiesz jak jest, wydaje ci się, że poświęcasz jej odpowiednio dużo uwagi, ale może podczas gdy ty np, głaskałaś kota, ona akurat coś chciała i już w małej główce powstało hasło "mama woli kotka".
Absolutnie nie jest tak, że córka jest agresywna, bo są to epizody, dlatego najbardziej pasuje mi tu zazdrość.
Może jeszcze czesanie? Lubi kot czesanko? Możesz zrobić małej jakąś śmieszną(fajną) fryzurkę, pokazując przy tym, że musisz uważać żeby ją nie zabolało, po czym razem poczeszcie kotka, też jej mów "o tak delikatnie, żeby nie zabolało, żeby nie pociągnąć" no i chwal jaką to ekspertką jest- dzieci uwielbiają słyszeć, że są w czymś naj :lol:

później oczywiście musisz i siebie dać wyczesać :mrgreen:

Ogólnie chodzi o naukę przez zabawę, przyjemność, "suche" słowa nie bardzo do dzieci trafiają- szczególnie, że te mają dar utraty słuchu na zawołanie.
Jeśli kot nie lubi czesania, to może masażyk? Ty córce, ona tobie, wy kociakowi :lol:

Sama wpadniesz na dobre pomysły, bo znasz swoje dziecko i wiesz co lubi.
Jeśli zrobi coś kotu, wystraszy, pociągnie za ogon...nie zaczynaj "ubolewać" nad skrzywdzonym kotem (może to działać jak płachta na byka), tylko spokojnie i z uczuciem dowiedz się dlaczego to zrobiła. Tylko nie używaj słowa 'dlaczego, czemu', zapytaj co się stało? ....(imię kota) coś ci zrobił, rozzłościł cie....itp. Znając przyczynę takiego zachowania córki, będzie ci łatwiej to zmienić. Najpierw sposobem, dopiero później ewentualnie stanowczo.

Ciągnięcie 3-latki za włosy jest głupim pomysłem.

Mojemu 4-latkowi nadal zdarzają się takie zachowania, on wie, że tak się nie robi ale nie zawsze zdąży pomyśleć przed.
2-latka na kocie się kładzie i go przytula, przepycha z fotela lub kolan, piszczy, wrzeszczy... Kot robi to samo :twisted:

Tylko ja mam koty dorosłe, jeden unika dzieci i wychodzi jak jest spokojnie, drugi musi być w centrum zainteresowania
a 7-kilogramowy futrzak potrafi przebiec po głowach lub przewrócić w zabawie. Codziennie coś się dzieje.

Nie da się za dużo z tym zrobić, mogę tylko tłumaczyć, pilnować i reagować gdy mogą zrobić sobie krzywdę.
Najlepszy efekt przynosi wspólna zabawa dzieci z kotami (wędką, piłeczkami, piórkami), czesanie i karmienie.
Kotom regularnie obcinam pazurki.
Koty mają bezpieczne miejsce gdzie zawsze mogą się ewakuować gdy mają dość (drapak z wejściem na szafę)
i pilnuję aby przy miskach i kuwecie było spokojnie.

Przy kociaku pewnie jest trudniej bo jest dużo delikatniejszy i łatwiej go uszkodzić i ma ostre pazurki.

A od jakiego czasu macie kotka i jak on reaguje? Bo nasze koty były przed dzieckiem i przyznam szczerze, że w sumie niewiele mnie kosztowało nauczenie syna jak należy się zachowywać, choć to pewnie też zależy od dziecka. Wydaje mi się, że każdy na tyle zna swoje dziecko, żeby wiedzieć, jak najlepiej dziecko uczyć różnych zachować. 3latek to już na tyle mądra istota, że bardzo dużo rozumie, więc można po prostu... rozmawiać. U nas najlepiej się to sprawdzało przy różnych sytuacjach. Ale rozmowa musi być dobrej jakości, trzeba z dzieckiem na spokojnie usiąść, wytłumaczyć, zapytać o jego zdanie, wspólnie pomyśleć, jak należy zachowywać się wobec zwierząt. Można to połączyć np. z rysowaniem, czy kolorowaniem. Zawsze pozytywne bodźce są skuteczniejsze niż negatywne.
Wydaje mi się, że dobrze też dużo właśnie o zwierzętach czytać, uwrażliwiać. Ciężko mi polecić jakieś konkretne pozycje nt. empatii i opieki nad zwierzętami, ale bardzo fajne są książki Sumińskiej (choć to trochę dla starszych dzieci). Natomiast o kotkach dla maluchów jest Kicia kocia, bardzo fajne książeczki, dzieci je uwielbiają.

Książek o zwierzętach jest całe multum. My czytamy od zawsze na dobranoc, świetna sprawa. Obecnie już bajki bez obrazków, ale tak do 3-4 lat moje dzieci lubiały sobie wizualizować historyjki.
Nie mieliśmy kotów, syn tylko od "małego" (7miesiecy) był z psem. Matko, czego on temu biednemu Marleyowi nie robił- od ciągnięcia za siusiaka, po wpychanie rąk do gardła...ale to tak do jego ~13-14 miesięcy trwało, później naturalnie mu przeszło. Pies waży 35kg więc to też zmienia postać rzeczy.
Koty pojawiły się za późno, żeby coś powiedzieć bo w 2017r. czyli syn miał 5,5 a córka 11 lat.

Każde dziecko jest inne, na każde dziecko jest sposób, tylko trzeba go znaleźć. Myślę, że Ab.bab poradzi sobie bez problemu, bo zna i swoją córkę i kota. My możemy jako matki podsunąć kilka pomysłów.

Pamiętam jeszcze z początku studiów, jak profesor Mirewska mawiała, że dzieci to taki mechanizm, który "trzeba rozpracować żeby współpracować" tekst o głuchnięciu na zawołanie też jest jej :mrgreen:

Jednak z "dzieci" to ja mało co przerobiłam, bo zupełnie inna specjalizacja, ale coś tam w pamięć zapadło....

Kota mamy niecałe 3 tygodnie, jednak wcześniej już miała styczność z innymi zwierzętami u moich rodziców, u teściów i u znajomych. Reakcja kota jest taka, że jak mu coś nie pasuje, to ucieka i się chowa, jednak już za chwile znowu zaczepia i chce żeby się z nim bawić. Od dzisiaj zacznę jej opowiadać historyjki o kotach, nawet jak zrobi coś nie tak, to nie będę jej od razu za to ganić, tylko zapytam o co chodzi i dlaczego tak zrobila.

Przed chwilą właśnie była taka sytuacja, że położyła się na kocie. Zapytałam dlaczego to zrobiła, odpowiedziała, że to jej przyjaciel. Od razu wytłumaczyłam, że kotek jest mniejszy od niej i jak się na nim kładzie, to go to boli i jest mu niewygodnie. Myśle, że zrozumie. Pewnie nie od razu, bo by było za łatwo, ale powoli jakoś jej wytłumaczę.

3 tyg to krótko, pomalutku spokojnie ale konsekwentnie i dojdziecie do porozumienia kot-dzieck-ty

choć pewnie nie raz zdaży się że mała zapomni się i niewłaściwie postąpi z kotkiem. Moja 3latka (kot był przed jej urodzeniem) już ogarnia co i jak ale zdaża się że dostanie od naszego kota z pazura(nasza kocica nie ucieka tylko "oddaje") i wtedy znowu tłumaczenie-widzisz kotek podrapał cie bo pociągnęłaś za ogonek itp

Tez mialam ten problem. Syn rozne rzeczy robil kotu. Bylo to jak mial 1,5 roku. Ja poczatkowo denerwowalam sie, krzyczalam na niego. Bez sensu. Poszlam po rozum do glowy i zaczelam uprzedzac wydarzenia - kiedy syn szedl w kierunku kota mowilam glosno ,, o chcesz poglaskac kotka? Choc zrobomy to razem" itp. Pokazywalam mu jak glaskac, dawalam pileczki do rzucania. Po tygodniu, moze dwoch problemu nie bylo. A wczesniej sporo sie nameczylam. Jedynym problemem bylo okielznac swoje wlasne emocje - kota tez traktuje jak wlasne dziecko

kwiryna pisze:Tez mialam ten problem. Syn rozne rzeczy robil kotu. Bylo to jak mial 1,5 roku. Ja poczatkowo denerwowalam sie, krzyczalam na niego. Bez sensu. Poszlam po rozum do glowy i zaczelam uprzedzac wydarzenia - kiedy syn szedl w kierunku kota mowilam glosno ,, o chcesz poglaskac kotka? Choc zrobomy to razem" itp. Pokazywalam mu jak glaskac, dawalam pileczki do rzucania. Po tygodniu, moze dwoch problemu nie bylo. A wczesniej sporo sie nameczylam. Jedynym problemem bylo okielznac swoje wlasne emocje - kota tez traktuje jak wlasne dziecko

No właśnie to jest trudne, bo nasze emocje czesto biorą górę nad rozumem, ale jak już nauczymy się nad nimi panować, jesteśmy w stanie naprawdę dużo osiągnąć w porozumieniu z dzieckiem. One chłoną jak gąbki ale informacje muszą być przekazywane w sposób dla nich przystępny i pozytywny. Sama na ogół rozdarciuch jestem i morde mam wyszczekaną, jednak w stosunku do dzieci bardzo, bardzo staram się tłumić negatywne emocje- na moje to działa rewelacyjnie, oboje przyjmują co mówie od razu. Czasami wiadomo wydre ryja, ale nigdy przenigdy nie uzyskałam tym zamierzonego efeku :wink:

wiem, że dzieranie się nic mi nie da, no ale....czasami się nie da inaczej, bo by mnie od środka rozsadziło chyba :mrgreen:

Eweli dokladnie w punkt!

Jak chronić kota przed trzylatkiem?

Kto przegląda forum