Miau.PL

Witam,

mam nadzieję, że to dobry dział. dwa dni temu, ku zadowoleniu i zaskoczeniu domowników, po 4 miesięcach wrócił do domu kocur - Jasiu. Chciałbym poradzić się Was jak zareagować w tej sytuacji, ponieważ sprawia on wrażenie bardzo przestraszonego i zestresowanego.

- jest bardzo chudy i niechętnie je, choć często domaga się jedzenia (na które potem głównie tylko patrzy). zdarzało się już wcześniej, że znikał na 1-2 dni, po których wracał i "czyścił miskę". podejrzewam, że przez 4 miesiące żółądek mógł się nieco skurczyć i dlatego ma problem z przyswojeniem posiłków. czasami wymiotuje po nich - choć to pewnie dlatego, że najchętniej spożywa teraz mleko.

- jest zestresowany i przymulony, niechętnie jdaje się podnosić - choć z kondycją chyba nie jest aż tak źle, bo chętnie wskakuje na zlew i tam zazwyczaj leży. czy wizyta u weterynarza jest wskazana czy lepiej dać mu czas się przystosować? może samemu zakupić środki na wzmocnienie odporności, a jeśli tak - to jakie?

Z góry dzięki za jakiekolwiek rady,
Pozdrawiam.

Koniecznie do weta. Tym bardziej że są niepokojące oznaki.
Nie wiesz co się działo z kotem, czy nie miał wypadku, urazu, czy nie glodowal itd.
Wizyta plus badania krwi i to w miarę szybko.

Na pewno wizyta u weta, ja bym zrobiła badania krwi, to może być objaw zatrucia (w badaniu krwi wyjdą zmienione wskaźniki wątrobowe), mogły mu się przez ten czas posypać nerki (też wyjdzie w krwi), może być "tylko" infekcja.
I zrobiłabym testy na FIV i FelV, bo zakładam, że kot nieszczepiony na białaczkę?

Nie był szczepiony, przygarnęliśmy go jak miał kilka miesięcy (urodzony przez wolnożyjącą kotkę). Kot wychodzący. Dzięki za radę, w poniedziałek podjadę do weta - chyba, że do tego czasu mu się znacząco polepszy zdrówko. Podejrzewamy, że mógł być wywieziony gdzieś dalej i po prostu dalej jest w stanie szoku po długiej podróży do domu.

Ja bym i tak profilaktycznie przebadała kota po tak długim okresie życia "na wolności", nawet jakby wyglądał na tryskającego zdrowiem osobnika. A on raczej specjalnie nie tryska, wręcz przeciwnie - jeść nie chce, wymiotuje i "jest przymulony". Nie liczyłabym na to, że mu się samo poprawi. Nie ma na co czekać, trzeba lecieć do weterynarza i leczyć. I to nie na oko, krew trzeba koniecznie zbadać, najlepiej wybrać jakiś profil rozszerzony.

Dzięki wszystkim za rady. Kot był już umówiony do weta na 14. Przed 13 łapczywie wypił całą miskę mleka, poszedł odpoczywać i byliśmy dobrej myśli. Około 13 usłyszałem dziwny odgłos i wybiegłem na dwór - Jasiu leżał nieruchomo, oczy miał otwarte, był przechylony na bok a obok były wymioty (już wtedy nie żył). Potrząsanie i przechylanie główką w dół nic nie dało i ruszyliśmy do weta (3 minuty samochodem) - niestety tylko potwierdził zgon. Wg. weta śmierć nastąpiła poprzez uduszenie się - być może fakt, że leżał bokiem był kluczowy przy wymiotowaniu. Najbardziej boli fakt, że był takim walczakiem - po 4 miesiącach odnalazł drogę do domu - a zginął przez taką "głupotę". Może gdybyśmy nie dali mu odpocząć po posiłku byłoby inaczej? Może jakbym szybciej przybiegł dałby rade się odkrztusić? Tego już się nie dowiemy.

Przepraszam, ale napiszę - może gdybyś od razu jak wrócił poszedł z nim do lekarza to by żył.
Kot miał objawy - apatyczny, nie jadł, wymiotował, a Ty pytałes na forum co trzeba robić zamiast pędzić do lekarza.

Marzenia11 ma niestety rację, choć myślę, że teraz i ty o tym wiesz. Ludzie często z nas (zwierzolubnych) się śmieją, że z byle pierdołą do weta latamy, ale to nie jest tak po prostu my wiemy, że koty doskonale maskują wszelkie objawy chorobowe- taki instynkt przetrwania- dlatego gdy człowiek już zauważy, choroba jest najczęściej już ostro rozbujana i liczy się każda chwila.

W tym przypadku niestety zabrakło czasu, kot ewidentnie cierpiał być może dałoby się go wyleczyć, ale to już gdybanie bo nie wiemy co było przyczyną takiego stanu...no cholernie żal śmierć przez uduszenie jest okrutna, szkoda kocinki

Ech, a wystarczyło nie czekać, aż samo przejdzie, tylko wziąć kota do weterynarza...
O nie wypuszczaniu chyba nawet nie warto wspominać, bo to jak rzucanie grochem w ścianę...

Oczywiście, że pluję sobie w brodę, że wcześniej nie podjechałem do lecznicy. "Raz dwa do weta!" to na pewno będzie pierwsze, co doradzę komukolwiek w podobnej sytuacji. Jednak miejcie na uwadze fakt, że w ciągu swojego pięcioletniego życia Jasiu miał już trochę dolegliwości - kocie katary, gorą
czki, zarażenie się pasożytami itp. i wtedy stan zwierzęcia był zdecydowanie gorszy niż teraz. W opisywanym przypadki wyglądał po prostu na zmęczonego fizycznie i psychicznie. Jakby było inaczej, to już w czwartek po powrocie do domu byłby zawieziony do weterynarza. Prawda jest taka, że niekiedy po dwudniowym marcowaniu wyglądał gorzej a następnego dnia wracał mu wigor. Dostałem nauczkę - i tak jak pisała jedną z Was wyżej - koty aż zbyt dobrze potrafią ukryć swoje dolegliwości. Choć bezpośrednią przyczyną wciąż brzmi dla mnie jak okrutna drwina losu. Pozdrawiam

PS. Nie jestem zwolennikiem wychodzenia kotów, Jasiu mieszkał u rodziców. Świadomości tak szybko nie da się zmienić, choć próbować warto.

Bardzo Ci współczuję... wściekłam się, ale Twoja refleksja, szkoda że okupiona tak targicznie, jest dojrzała i warta docenienia.

Czyli kot nawet nie był wykastrowany... To bardzo przykre.

Pozostaje zatem trzymać kciuki, by ta gorzka lekcja życia nie poszła na marne.