Kot ma 4 miesiące. Mieszkamy sami. Uprzedzając porady o dokoceniu: na razie nie mogę pozwolić sobie na drugiego kota (głównie kwestie finansowe, ale trochę też strach przed przewaga liczebną kotów ;-p). Wcześniej, gdy jeszcze mieszkałam z rodzicami miałam kota, ale był rodzinny, a nie tylko mój. Żył 18 lat i ciężko umierał, przez co miałam długo traumę i dopiero teraz będąc na swoim po niemal 6 latach zdecydowałam się na kociaka. Długo przygotowywałam się na niego, czytając, organizując mieszkanie itd. Zaczynam się jednak zastanawiać „czy się nie porwałam z motyką na słońce”?
Cała odpowiedzialność codzienna za kota spoczywa tylko na mnie i w połączeniu z niedospaniem po codziennych pobudkach o 4 rano, zaczyna mnie to trochę przytłaczać, czy to normalne?
Pracuje 3/4 dni w tygodniu po 8 godzin. Nie widzę aby kot źle reagował na moją nieobecność, do której zresztą był powolutku i stopniowo przyzwyczajany (na początku bardzo mnie martwiło i stresowało zostawianie go samego, pierwsze 20 min poza domem były straszne – dla mnie) . U kota nie obserwuje jednak żadnych niepokojących objawów. Karmę mokrą dostaje najlepszą plus surowe mięso. Staram się też wprowadzić mu schemat dzienny tj.: rano po wstaniu (moim, bo on 4 rano jest na nogach...) przed wyjściem do pracy (lub np. sklepu jeśli tego dnia nie pracuje), zawsze mamy zabawę w tym około 15/20 min ganiam go do zmęczenia (chociaż ostatnio nie daje się wymęczyć i po 10 min nawiewa odpocząć na chwilkę). W dni pracujące, po powrocie jeśli chce się przytulać to przytulam, jeśli chce się bawić to się bawimy. Jedzenie od początku ustawiłam mu na godzinę mojego powrotu. Zresztą on dzieli sobie porcje sam i nie woła o jedzenie, chyba, że żebry jak coś robię w kuchni...wtedy nieustające miauczenie i wspinaczki po nogach są standardem choć w misce wołowinka... Przed spaniem (około 9/10) jest obowiązkowo zabawa do zmęczenia i micha tuż po. Zabawek ma więcej niż niejedno dziecko, ale bawić sam się nie umie i szybko nudzi wszystkim, więc robię mu rotacje.
Czy coś powinnam zmienić? Bo cały czas zastanawiam się czy kot się nie nudzi ? Popadam chyba w paranoję powoli, bo jak tylko się obudzi to zastawiam się czy już powinnam się z nim bawić, żeby nie dostał depresji czy coś...
Czy to normalne, że tak się przejmuję i przez to nie mogę się chyba też przyzwyczaić do tego wszystkiego i zaczynam powoli zastanawiać czy dobrze zrobiłam biorąc kota? Czy ktoś z was jest w podobnej sytuacji (sam z kotem) i też odczuwał podobne zwątpienia? Czy z czasem się przyzwyczaję? Z wcześniejszym kotem nie miałam takich problemów, ale były jeszcze dwie osoby do jego obsługi i był raczej samotnikiem (a ja byłam w hierarchii stada niżej on, wiec miał mnie w poważaniu ;-P). Mój kociak łazi za mną wszędzie. Jestem pod ciągłą obserwacją. Jestem w kuchni miauczy, maluje sie przed lustrem miauczy, stoje przed szafą miauczy (bo to tak fajnie zwiesić się na ubranich, a wredny człowiek nie otwiera szafy). Ostnio łapię się na tym, że jak śpi to boję się iść do wc bo zaraz za mną biegnie i miaukoli i koniec chwili spokoju
Czuję się gościem we własnym domu, zupełnie wybitym z rytmu życia. Co ciekawe kot chyba radzi sobie lepiej niż ja:-)
Ja mam koty od dzieciństwa, czyli od wielu lat, ale pewne granice wyznaczam. Np. o 4 rano wszyscy w domu śpimy, koty też 
