wątek likaoński czyli dwa psy, Sudety i inne futrzaki

Dzisiaj mial być mały 3-4 goddzinny spacer po Skalnych Grzybach, Taki byl plan. Ale coś źle na mapie popatrzylam i wyszło nam 7 godzin marszu. Bo wyszliśmy nie przy parkingu z samochodem, tylko calkiem gdzie indziej i nie wiedzieliśmy gdzie i musielismy całą trasę przejść w tył. Czyli podwójnie. A sama trasa okazala sie tak na 3 -4 godziny marszu. (Licząc z postojami. Jedzeniem i podziwianiem)
Mój mąż sie troche wściekł, ale w sumie dobrze wyszlo, bo co to za spacer 3 godziny. Słabo i za krotko.
A juz 7 godzin to tak akurat. Nie za krotko, nie za długo.
Skalne grzyby są super. Na pewno tam jeszxze pojedziemy. Fascynujące formy skalne i dużo ich.
Psy tez mialy dość. Jutro będą spac pewnie caly dzień

No bo mężczyźni to jacyś tacy niechętni do długich eskapad.
Najchętniej wszędzie by jeździli samochodami.

coś w tym jest, całkiem inaczej też pojmujemy ( ja i mój mąż) pojęcie
krótki spacer z psem wieczorem

dla mnie to ok 1,5 godziny po parku

a bardzo krótki spacer
to jakieś 30 minut, z kółkami wokól zamku (już bez parku)

dla mojego męża krótki spacer z psem, to taki krótki ze nawet nie zdąże sobie naparu zrobić

a potem się faceci dziwią, że żyją krócej od nas, kobiet :lol:

dlatego trzeba dbać o męża, i ciągać go po górach
czasem się można w górach zgubić czy źle mapę poczytać - i spacer wychodzi jak trzeba (mój mąż sie kiepsko w mapach i w terenie orientuje, nie wie w która strone wracać, nie czuje odległości na mapach)

Mojego coraz trudniej w takie rzeczy wkręcać, od razu się pyta ile kilometrów i czy policzyłam w powrotną stronę. :wink:

Trudno jest czasem, ale trzeba o męża dbać.

jak bylismy na wycieczce w Górach Kamiennych (koło Wałbrzycha) to wybrałam trasę na Waligórę - naprawdę bardzo ostro pod górę -trzeba się było rękami przytrzymywać czasem, no i wchodziliśmy z psami na pasach biodrowych. Trudno było i wszyscy sapali (ja, mąz i syn).

Nie byłto długi kawałek pod górę -może 20- 30 minut, ale hardrokowo/Nie byłam tam wcześniej, nie wiedziałam ze będzie az tak ostro. Ale jakie fajne widoki były.

Potem jeszcze kilka razy było ostro w dół i w gorę na całej zaplanowanej trasie -taki urok Gór Kamiennych.
a że i mąż i syn bardzo, bardzo narzekali, to znalazłam na mapie trasę na parking powrotną emerycką normalnie - spacerową, była taka, krótsza, płaska i łąkami.
Byli trasa powrotną zachwyceni, ale żaden z nich nie próbował jej znaleźć na mapie. Kleli -by i szli z powrotem tą stromą.
Zrobiłam dobry uczynek, bo się bałam :oops:

że wiecej w Kamienne nie pojadą. A tam jest niesamowita przestrzeń do patrzenia, chociaż góry małe. I moja Caillou też miała dość.

I

No nieźle. :lol:

Ja nie wiem jak dawniej mężczyźni z maczugami za mamutami biegali i się nie pogubili.

Myślę, że w podświadomości niektórych panów leży przekonanie, że skoro kobieta ich gdzieś wyciągnęła, to ma o nich zadbać i doprowadzić do domu. Gdyby w tej historii Patmol wyparowała, to stopień zaradności zaraz by wzrósł

A jak się nie pogubili? Selekcja naturalna - odpowiedź na większość zagadek współczesności. (To dotyczy oczywiście obu płci i nie tylko tej kwestii.)

Raczej gdybym wyparowała to mój mąż by najkrótszą drogą wrócił do domu. On nie ma w sobie ducha włóczenia się i przedłużania trasy i odkrywania nowych terenów. Ciągle wylicza na którą mamy wrócić i o której trzeba zawrócić Tak jakby nie można było wrócić jakąś całkiem inną trasą.Albo na czuja zwyczajnie.
Nie rozumie, że można iść przed siebie dopóki słońce świeci, a po ciemku jakoś się wróci przecież na parking. Jak jest ciemno, to włóczenie juz nie jest fascynujace dla mnie, bo nic nie widać -no to wracam z powrotem. Na czuja, najkrótszą drogą.

Nie gubili się bo nie używali telefonów i takich tam.
Jak czasem powiem, że teraz nie wiem w którą stronę, i ustawiam mapę według kierunków świata, albo próbuję sie skupić i na czuja wymyśle w którą iść stronę (jak chodziliśmy po Górach Bystrzyckich to ciagle chodziłam na czuja, bo tak kiepsko jest oznakowane) to on telefon wyciąga :roll:

i chce zeby go telefon prowadził :roll:

. Ale nie ma na szczęście odpowiedniej aplikacji i odpuszcza.
Ostatnio wymyślił, że trzeba kupić aplikację taką na piesze wędrówki, taką górską :roll:

Nie zamierzam chodzić według instrukcji z telefonu.

Patmol pisze: on telefon wyciąga i chce zeby go telefon prowadził . Ale nie ma na szczęście odpowiedniej aplikacji i odpuszcza.

dobre, a ma zasięg w tych górach?

Ja zabieram GPS.
I dobre mapy z kompasem.

Ma zasięg. I ma GPS, ale samochodowy. :mrgreen:

Samochodem zawsze jeżdzi z GPS-em. Jak kiedyś pojechaliśmy w góry Sowie, ale w takie miejsce gdzie byliśmy wtedy całkiem pierwszy raz, i GPS mu się zepsuł, to nie wiedział w którą stronę wracać. Normalnie jakby we mgle się zgubił na obcej planecie. , bo zawsze na tym GPS polega i sam juz kierunków nie czuje. To jest takie zaburzenie normalnie.
Bez problemu mu powiedziałam gdzie pojechać i gdzie skręcić.
Jak się jest w Górach Sowich i chce dojechać do Legnicy to wystarczy przecież jechać tak, żeby mieć góry za plecami i się od nich oddalać jadąc jednocześnie trochę w lewo. (jeśli jest wybór -to w lewo).

W górach na szlaku GPS mu pokazuje, ze ma wrócić na trasę czyli na asfalt. :mrgreen:

Nie ma wgranych szlaków pieszych.
Mamy starego GPS. Nie ma też wgranych robót drogowych, i przebudowań i czasem GPS pokazuje w prawo, a tam juz nie ma drogi, i wtedy ja robię za GPS. :mrgreen:

Bo on całkiem nie czuje czy w prawo jechac czy w lewo. Za bardzo sie opiera na tym GPS.

Mapy też mam. A strony świata można po drzewach ogarnąć.

Patmol pisze:A strony świata można po drzewach ogarnąć.

A nie zawsze łatwo się zorientować tylko po mchu czy koronie..

Chyba, że masz też jakieś ścięte, by słoje poobserwować.

Teraz wszędzie niestety pełno scietych drzew.

My raczej chodzimy zwyczajnie po szlakach, po Sudetach, to takie bardzo cywilizowane, niezbyt duże i niezbyt rozległe góry, z miłymi ludźmi, to znaczy tubylcy są mili i starają się być pomocni. W sumie my tez prawie jesteśmy tubylcy. I też staramy się byc pomocni, jak ktoś pyta.
Więc rzadko trzeba kombinować gdzie jest która strona świata, bo szlaki są w większości dobrze oznakowane, wystarczy iść po szlaku na drzewach i tyle. Sa drogowskazy, opisy, tez po czeskiej stronie, często sa opisy po polsku i po czesku. Cześi podają odległości w kilometrach, a na polskich tablicach jest orientacyjny czas przejścia.

Najgorsze oznakowanie jest w niektórych częściach Gór Sowich, bo w nie w całych, w niektórych miejscach w Górach Bystrzyckich, czasem w Masywie Śnieżnika strzałka wskazuje w niebo albo w ziemię, , albo jest nie do odczytania, czasem szlak nie jest jednoznaczny , w Górach Bialskich.
W Górach Sowich jest podobno dużo jeszcze nieodkrytych tuneli, zasypane przejścia miedzy sztolniami, jakieś takie kryjówki, do których można niechcący wlecieć, jak się nie idzie porządnie po ścieżce. Niemcy w czasie II wojny światowej dużo takich podziemnych kryjówek/sztolni tam robili. Tego typu https://www.google.pl/search?q=sztolnie ... ZiZqCOHnCM: Cześć jest odkrytych, można je zwiedzać, ale podobno nie wszystkie sa odkryte.
No i latem są żmije. Podobno właśnie w Górach Sowich jest icj najwięcej na Dolnym Śląsku, wieć tam nie szaleje i nie chodzę jakimiś skrótami łąkami, tylko porządnie jak ścieżka prowadzi.

W większości miejsc w Sudetach (80 procent) szlaki są bardzo porządnie namalowane, wszystko jest oznakowane i oczywiste.

Teraz mi się marzy pojechać na dwa, trzy dni nad morze, z psami oczywiście. Podobno w październiku juz można wchodzić z psami na plażę, i ceny przypuszczam są niższe, ale na razie nie znalazłam jeszcze gdzie konkretnie bym chciała. To taka luźna myśł. Nie byłam nad morzem więcej niż 20 lat temu, a Młody nigdy nie był -i jakoś tak mi się ostatnio zapragnęło morza.
Od nas najbliżej jest do Świnoujścia, ok 400 km.

Na plaże (trójmiejskie) możesz wchodzić z psami także latem. Na kąpieliska nie możesz (tam mogą wchodzić tylko psy specjalne (ratownicze) oraz asystujące osobom niepełnosprawnym.

wątek likaoński czyli dwa psy, Sudety i inne futrzaki

Kto przegląda forum