Pisiokoty i inne koty. Dyzio odszedł. I Dropsik ['] też.

Aniu

Pamiętam jak organizowaliśmy pomoc dla tej mordowni

Kimisiu [*]

Aniu...
Dopiero teraz zajrzałam...
Potwornie przykro...
Trzymajcie się jakos...

Aniu, rzadko tu bywam i dopiero teraz doczytałam.
Ogromnie mi przykro z powodu Kimisi, to chyba ostatnia z Orzeszkowych dziewczynek, teraz biega z Rudą Lulu po łąkach.
Mocno przytulam...

Aniu, a jak się miewa Dropsik? Ile on ma już lat?

Zuziu, Dropsika adoptowaliśmy w Dzień Dziecka 2007 r.
W schronisku jego wiek oceniono wtedy na jakieś półtora roku, ma więc chłopak ok. 10 lat.
Jest wielkim, około siedmiokilowym (na szczęście zdrowym) bykiem.
Kocha nas i swoich kumpli. Serdeczny, słodki, cudowny. Mam wielką nadzieję, że spędzi z nami kolejne dziesięc lat.

Aniu, dopiero teraz przeczytałam o Kimisi. Bardzo współczuję...

pisiokot pisze:Zuziu, Dropsika adoptowaliśmy w Dzień Dziecka 2007 r.
W schronisku jego wiek oceniono wtedy na jakieś półtora roku, ma więc chłopak ok. 10 lat.
Jest wielkim, około siedmiokilowym (na szczęście zdrowym) bykiem.
Kocha nas i swoich kumpli. Serdeczny, słodki, cudowny. Mam wielką nadzieję, że spędzi z nami kolejne dziesięc lat.

to życzę Wam w zdrowiu i miłości kolejnych dziesięciu :ok:

albo i więcej!! :ok:

wiesz Aniu dlaczego zapytałam o Dropsika, prawda? mojej Alusi nie ma już 3 lata :cry:

Po dwunastu latach spędzonych z nami odszedł Dyzio.

Zmarł w słoneczny poranek 17 marca 2018 r. o godz. 10.35.
Nie umarł nagle, jak Rudzio, którego latem zabił zator płucny.
Dyziaczek wyniszczony długotrwałą chorobą słabł z miesiąca na miesiąc. Pod koniec sierpnia ubiegłego roku dopadł go wielki kryzys, był wtedy o krok od śmierci.
Pomogły leki i kroplówki, ale przede wszystkim jego nieprawdopodobnie wielka wola życia. Wykaraskał się, mój dzielny kot wywalczył sobie wtedy jeszcze pół roku życia. Zabraliśmy go wkrótce po tych przejściach na kilka dni na wieś – pierwszy (prawdopodobnie) i ostatni raz w swoim życiu czuł pod łapkami trawę, wąchał ją i rośliny z grządki, powietrze, nasłuchiwał brzęczenia owadów. Był zachwycony, a my przeszczęśliwi.

Życie gasło w nim prawie dwie doby – słabiutki, nieobecny, przechodził powoli, ale nieubłaganie na drugą stronę. Nic nie mogło go już zatrzymać, zawrócić z tej drogi.
Świadomie oszczędziliśmy mu traumy ostatniej rozpaczliwej terapii – desperackiego wiezienia do lecznicy, męczenia go, niepotrzebnego dodatkowego bólu, stresu, kroplówek, leków - gdy on potrzebował jedynie spokoju i ciszy ... Miał przed sobą tę ostatnią, najtrudniejszą drogę – jedyne, co mogliśmy dla niego zrobić, to pozwolić mu spokojnie przez to przejść.

Na koniec nie chciał przytulania, pieszczot, wydawało się, że nawet delikatne głaskanie przez kilka chwil męczy go. Robiłam to jednak, mówiłam do niego, chciałam, żeby wiedział, że jesteśmy obok, że czuwamy, że kochamy ... Karmiony strzykawką zwracał jedzenie, udawało się jedynie podać mu co jakiś czas trochę wody. Sam, z miski, nie mógł już pić.
W piątek był jeszcze w stanie zrobić kilka kroków na sztywnych, obolałych łapkach, ale
nazajutrz nad ranem był już zupełnie bez kontaktu. Kilka godzin wcześniej półprzytomny doszedł do kuchni, gdzie położył się na zimnych kafelkach. Ostatkiem sił zsuwał się na podłogę z poduszki, która mu podkładaliśmy. Chciał chłodu, odchodził.
Od czasu do czasu targały nim drgawki, ciałko robiło się sztywne, oddychał płytko. Czuwaliśmy, byliśmy przygotowani na to, że trzeba będzie mu pomóc odejść – dr Grzegorz Król miał przyjechać o 15.00. Nie zdążył.
Chudziutka klatka piersiowa podniosła się w końcu po raz ostatni i dzielne serduszko przestało bić. Było zupełnie cicho, słychać było tylko mruczącą lodówkę i ptaka gdzieś za oknem. Słoneczne smugi delikatnymi nitkami sączyły się zza przymkniętych żaluzji, wszystko znieruchomiało. Dyziaczek umęczony długotrwałą chorobą i odchodzeniem zaczynał w końcu swój Wielki Niebiański Odpoczynek.
Był już TAM.
Tu natomiast nie było już naszego przyjaciela, naszego kochanego kota. Zostało tylko okrutnie wyniszczone chorobą, błyskawicznie stygnące i sztywniejące ciałko.

Do tej chwili się trzymałam, ale w tym jednym momencie puściło wszystko i zalał mnie – i trzyma nadal - rozdzierający ból i żal. Znacie to wszyscy, którzy żegnaliście swoje kocie miłości.
Żal, że odszedł, że za chwilę, gdy przestanę głaskać zimną główkę i chudziutkie plecki, gdy przestanę gładzić sztywne łapki, gdy owinę go w specjalnie przygotowany na tę chwilę polarowy kocyk i włożę do pudełka - już nigdy więcej go nie zobaczę. Nie pogłaszczę, nie przytulę, nie wyciągnę najlepszych smakołyków, nie zachęcę do zabawy.
Ale najbardziej rozdziera mi serce świadomość, że nie porozmawia już ze mną patrząc tymi swoimi wyjątkowymi, przenikliwymi oczami. Mówił nimi – wiele kotów to potrafi, ale nie każdy ma tyle do powiedzenia co on. Dyziaczek przez te wszystkie lata opowiedział mi najwięcej z wszystkich moich podopiecznych. W ostatnim okresie, udręczony wielomiesięczną chorobą patrzył tak, że wypalał mi dziurę w sercu tym spojrzeniem podszytym cierpieniem, przepełnionym spokojem i mądrością kociego mędrca.

A pierwsze spojrzenie, które pamiętam – to spojrzenie przez siatkę schroniskowego boksu.
Staliśmy z TŻ-em w kociarni, długo patrzyliśmy na koty, żeby wybrać tego, który pojedzie z nami do domu na zawsze. Gdy zwróciłam wzrok w stronę Dyzia zorientowałam się, że patrzy na nas już dłuższą chwilę. Nigdy nie zapomnę tego momentu i tej wymiany spojrzeń. Patrzył na nas przenikliwie, przykuwając nasz wzrok, my wpatrywaliśmy się w niego. Zatopiliśmy się w jego niewiarygodnych, zielonych oczach , to nie było tylko przyglądanie się sobie, to była „bez słów rozmowa” ...
Gdy udało nam się oderwać wzrok od niego spojrzeliśmy wymownie na siebie – oboje wiedzieliśmy, że to jest NASZ kot.
Od 17 kwietnia 2006 roku zamieszkał z nami.

Spędzić te lata z Tobą Dyziaczku to był zaszczyt i przywilej.
Dziękujemy kochany przyjacielu.
Śpij mój syneczku.

» Czw maja 17, 2018 10:12 Re: Pisiokoty i inne koty :-)

Tak mi przykro... :cry:

Bardzo pięknie o Nim napisałaś, aż mi się oczy spociły :placz:

W moim życiu koty pojawiły się dopiero 7 lat temu, jeszcze nie musiałam się żegnać z żadnym i bardzo się boję tej chwili, kiedy zaczną odchodzić...

» Czw maja 17, 2018 11:00 Re: Pisiokoty i inne koty :-)

Aniu, tak mi przykro

Dyziu ['] miałeś fantastyczny dom, cudowne dwanaście lat, teraz już nic nie boli...

Dziękuję za ciepłe słowa, oby Wasze kociaste żyły długo i szczęśliwie :1luvu:

Bardzo mi przykro

Pięknie pożegnałaś Dyzia

Aniu, doskonale wszystko rozumiem...
Było pięknie, dobrze, szczęśliwie i to trzeba pamiętać, jest wtedy lżej. Dyzio miał cudowną Dużą.
Ale oczywiście popłakałam się, bo wiele wróciło.

Aniu, tak bardzo Wam współczuję.

Dyziaczku [*] śpij spokojnie

Tak pięknie o Dyziu napisałaś, że łzy same płynęły :placz:

On będzie dalej z Wami, tylko teraz będzie mieszkał w Waszych sercach...

Pisiokoty i inne koty. Dyzio odszedł. I Dropsik ['] też.

Kto przegląda forum