Kardamon i przyjaciele - hanelkowo zaprasza

No właśnie, co tu taka cisza?
kciuki za zwierzyniec :ok:

cześć kotkom dużym i tym małym :mrgreen:

zdjęęęcia

prosimy

Broszka pisze:No właśnie, co tu taka cisza?
kciuki za zwierzyniec

A, bo jakiś smut mnie dopadł. Jesienny może trochę. I świadomość, jak czas mija, mija, mija... Jestem już dziesięć miesięcy bez pracy. Na rynku pracy zupełnie niewidzialna. Jakby mnie nie było. Jakbym nie istniała. Poczucie walenia głową w mur zmęczyło mnie trochę...

Ale... wróćmy do tematu

Byłam wczoraj z Florkiem na konsultacji u okulistki. Spotkałam tam Desi/Matyldę ze swoją opiekunką. Śliczna jest (Desi)

Wycałowałam ją na wszystkie strony :love:

Miała zdejmowane szwy z oczka i była bardzo dzielna. Weszłam z nimi do gabinetu. Oczka pięknie się wygoiły. U Florka też bardzo duża poprawa. Ropa już nie leci strumieniami. Jednak obydwoje już na zawsze zostaną 'persami' i ich oczka zawsze będą przedmiotem troski. Mają zrosty na kanalikach łzowych i trochę na rogówce. Lekkie symblematory (czy jak to się pisze). Coś takiego ma Bodzio, tylko on po całości, a oni w niewielkim stopniu, ale zawsze będzie trochę widać trzecią powiekę i oczy będą łzawiły. Pole widzenia jest pełne. A małym nic nie jest w stanie popsuć humorów :ok:

Poza tym Floruś stracił dziś skarby. Nawet nie bardzo to zauważył, a już zupełnie się nie przejął. Pracują teraz pełną parą z Piotrkiem i Antosią nad niebanalnym zastosowaniem rozmaitych przedmiotów. Dobrze im idzie.

Korciaczki pisze:cześć kotkom dużym i tym małym
zdjęęęcia prosimy

Gdzieś zaszwendał się mnie kabelek do aparatu... :oops:

Ja bym o tym kabelku to z Florkiem albo Antoska pogadala, albo innym Piotrusiem.

Też mi się tak wydaje. Ale to dranie są. Będą się tylko chichrać po kątach i robić niewinne minki...

Nikt się nie przejął Florusiową stratą... :placz:

A czego tu żałować jak i tak nie dadzą korzystać :mrgreen:

Madry kotek sam się nie przejmuje toż

Jak kot się nie przejmuje to, my mamy płakać? Dobrze że się pozbył i nie było żadnych problemów

.

**Adopcje: 11 >>**

Ale zapłakać by wypadało. Tak wypada :cry:

Święte słowa, Asiu

Trzy maluszki - dwie dziewczynki i chłopczyk. Podobno dzika dzicz nie do oswojenia. No, chłopczyk może jeszcze...
Wzięłam. Tylko na oswojenie.

Chłopczyk piotrusiopodobny. Jak zapomni, że człowieka się należy bać, to się nie boi. Pięknie bawi się ludzką ręką, łapkami bez pazurków i delikatnie podgryza. On już rzeczywiście prawie, prawie... Na razie mówię do niego Pietka.

Czarna dziewusia z białymi dodatkami. Jakby mogła, zniknęłaby. Ale na ręce można ją wziąć bez utraty krwi. Wtula się całym ciałkiem w człowieka i mruczy jak agregat. Puszczona z rąk, natychmiast zapomina, że było jej dobrze i znika w najdalszym zakamarku klatki. Całą buzię zajmują jej przeogromne oczyska. Wera

Bura. Najdrobniejsza. Chudzinka, że tylko kosteczki obleczone burym futerkiem. Najbardziej nieufna i przerażona. Na widok człowieka mówi fufufu i ssssss. Taka „dzika”, jak Paulinka kiedyś. Wzięta na ręce po pewnym czasie rozluźnia się trochę i chowa pazurki. Puszczona znika, skulona za kuwetką. Tylko oczy, wielkie i piękne w drobniutkim pyszczku, czujnie obserwują człowieka. Misia.

Miałam już nie brać tymczasów...

hanelko, jak tu Cię pocieszyć w tym smucie? Nie trać nadziei, mój siostrzeniec tym razem był bez pracy równo rok. A poprzednio, zaraz po skończeniu studiów jeszcze dłużej. Od 1-go sierpnia pracuje. I Tobie się uda.