Miau.PL

Witajcie !
Mam "mały" problem i mam nadzieję, że mi jakoś pomożecie...
Otóż od urodzenia jestem istną "kociarą", która nie wyobraża sobie życia bez kotowatych (jak chyba wszyscy na Forum

). Dokarmiam piątkę wspaniałych diabłów (w dobrym tego słowa znaczeniu

) i nie wyobrażam sobie bez nich życia. Sęk w tym, że chciałabym mieć swoją domową kuleczkę. Jednak problemem są u mnie rodzice, którzy nie chcą się zgodzić na kota w mieszkaniu

. Oni również bardzo lubią te pięć kociaków, które dokarmiamy, jednak o kocie w domu nie chcę słyszeć

. Sądzę, że boją się, że odpowiedzialność za opiekę nad kociakiem spadnie na nich (tego boi się chyba większość rodziców)... Jednak ja wiem, że zwierzę nie jest rzeczą - zabawką na jeden raz. To przyjaciel i członek rodziny jedyny w swoim rodzaju. Tylko jak przekonać do tego rodziców ? Może macie jakiś pomysł, jakieś argumenty za posiadaniem kota :?:

Sarabi pisze:/.../ o kocie w domu nie chcę słyszeć . Sądzę, że boją się, że odpowiedzialność za opiekę nad kociakiem spadnie na nich /.../

Piszesz co sama sądzisz. Zapytaj ich dlaczego tak naprawdę nie chcą kota w domu. Może bowiem chodzić o co innego, np. o sprzątanie, kłaki, obawę o drapanie mebli, albo o całościowe podejście "mieszkanie jest tylko dla ludzi". Kota muszą chcieć i zaakceptować wszyscy domownicy. Powodzenia w rozmowach!

Ja gdy byłam mała, miałam podobny kłopot z rodzicami. Też długo nie chcieli się zgodzić na zwierzaka. Ale mieli konkretny powód - wyjazdy i problem opieki nad zwierzakiem, którego nie możnabyło zabrać. Dowiedz się konkretnie dlaczego twoi rodzice nie zgadzają się na kota. Gdy będziesz znała ich argumenty, łatwiej ci będzie je zakontrować. A może napiszesz nam co powiedzieli rodzice i wszyscy tu razem coć wymyślimy? Nie martw się zwykle rodzice w końcu dają się przekonać. Moi jak zobaczyli, że staję się coraz bardziej nieszczęśliwa, sami sprawili mi....papugę. :wink:

Teraz gdy już jestem na swoim, planuję powoli w domu urządzić mały zwierzyniec.

Sarabi pisze:o kocie w domu nie chcę słyszeć . Sądzę, że boją się, że odpowiedzialność za opiekę nad kociakiem spadnie na nich (tego boi się chyba większość rodziców

Sarabi, w kwestii kota akurat nie pomogę, bo pierwszego przywlokłam :wink:

już jako dorosła, ale był problem z psem. Jako dziecko marzyłam o psie, błagałam rodziców o pozwolenie i słyszałam to, co Ty - że to odpowiedzialność. Zaklinałam się, że nie zawiodę i naprawdę tak myślałam. Dostałam szczeniaka. Było cudownie... przez dwa tygodnie. :oops:

Potem ranne spacery stały się uciążliwe, wolałam dłużej pospać itp. Mama strasznie żałowała, że mi uwierzyła, groziła oddaniem Dinga. I wzięłam się w garść, zacisnęłam zęby i już tak naprawdę wdrożyłam się w obowiązki psiej opiekunki.
Piszę to dlatego, że rodzice nieraz wiedzą o dziecku więcej i patrzą dalej. Spróbuj ich przekonać, że naprawdę nie zawiedziesz. Zaimponuj wiedzą o pielęgnacji kota (zaczerpniętą z forum :wink:

), ustal kwestie finansowe (kto opłaca szczepienia itd. - czy oni, czy Twoje kieszonkowe), zobowiąż się do pilnowania czystości... Pokaż, że zdajesz sobie sprawę, że kot to nie tylko "domowa kuleczka"...
Powodzenia!
Aha - i witaj na forum

BeaBea pisze:(...) Moi jak zobaczyli, że staję się coraz bardziej nieszczęśliwa, sami sprawili mi....papugę. (...)

Ze mną było bardzo podobnie. Gdy miałam ok. 6-7 lat rodzice sprawili mi papugę nimfę. Po niej przyszły dwie papużki faliste, a ok. 3 miesięcy temu straciłam chomika

. Chciałabym teraz mieć za przyjaciela "bardziej kontaktowe zwierzę". Tak jak już pisałam - praktycznie od urodzenia kocham koty i chciałabym zaopiekować się jednym z kociaków. Czytałam "Uwagi dla niezdecydowanych" ze strony http://canis.koty.pl i sądzę, że spełniam wszystkie warunki, aby opiekować się kotem...
Wiem, że wszyscy domownicy muszą zaakceptować i chcieć nowego członka rodziny, więc chyba spróbuję jeszcze raz porozmawiać z rodzicami na ten temat... Może jednak się "przełamią" :?:

A tak w ogóle to witajcie (jestem tu nowa

).

Masz w takim razie dobre argumenty - jak zajmowałaś się poprzednimi zwierzętami w domu. Trzymam kciuki. :ok:

Dzięki Hana

. Myślę, że na moją korzyść idzie również to, że rodzice widzą, jak bardzo kocham te bezdomne koty i że się nimi zajmuję (jak tylko dorwę skaner, to od razu wrzucę tu ich zdjęcia

).

jak byłam mala to wypłakiwałam pieska przez 4 lata. Obiecałam sobie wtedy, że moje dzieci nie będą musiały ie tak dopraszać. I tak jest, gdybym mogła to zafundowałabym im całą manażerię :wink:

Ale problemy robi TZ.
Trzymam kciuki żeby ci się udało. Widać ,że kochasz zwierzęta, rodzice też to pewnie zauważą, głowa do góry :wink:

zycze powodzenia!!!!....wiem co to znaczy blaganie rodzicow ale w moim przypadku zawsze sie udawalo

Pozdrawiam!
P.S mojej najmniejszej koteczce bardzo podoba sie twoj podpis...

A może najpierw poproś rodziców o zgodę na "przechowanie" jakiegoś kociaka. Na forum często zdarzają się prośby o czasowe - np. kilku dniowe przetrzymanie kociaka. Rodzice będą mieli świadomość, że po paru dniach kotek pójdzie dalej a jednocześnie zobaczą jak funkcjonuje dom z kotem wewnątrz.
BTW taka uwaga - rodzice nas tu na forum świadomie czy nieświadomie wykonali dobrą robotę wychowując ludzi wrażliwych, gotowych nieść pomoc potrzebującym zwierzętom. I teraz rodzice ci same problemy mają... :wink: