! Pomóżcie radą! Białaczka...

Jest mi bardzo smutno jak czytam o rokowaniach Tasia

. Choć jego wielkim szczęściem jesteś Ty i taki dom jak Twój.
Widać, że jest szczęśliwy i bardzo zadbany.
Pozostaje tylko cieszyć się danym Wam jeszcze wspólnie spędzonym czasem i trzymać kciuki za opóźnianie choroby.

Jak kotka Mirosława odnajduje się w tej sytuacji? Widzi chorobę Tasia, czy też dla niej nic się nie zmieniło? Są bardzo ze sobą zżyci?

Pytam, bo mój Brucek to kot-pielęgniarz. Nazywamy go czasie naszych chorób ludzkich i kocich Doktor Brucek. Wystarczy nawet silniejsze przeziębienie. Bardzo się wtedy przejmuje swoją rolą.

puszatek pisze:taki piękny, zadbany kot...

To nie kot, to kotek... Nie ma nawet roku. Dziecioszek.
Panie w przychodnie, co go znieczulały, jak zobaczyły, jaki on jest mały, to prawie się popłakały. Tam zresztą każdy z pracowników kogoś w domu ma, nieraz w ilościach zbliżonych do hurtowych.

O, właśnie dostałem mailem wyniki biopsji:
guz śródpiersia przedsercowego - chłoniak z komórek blastycznych - chłoniak o wysokiej złośliwości.

Z rdzenia kręgowego biopsji nie robiliśmy, bo to niebezpieczne, ale doktor powiedział, że rozpoznanie ze śródpiersia na 90% wskaże również na to, co będzie w okolicach rdzenia.

Jak na złość, Tasio, choć czuje się raczej dobrze, znów zaczął załatwiać się poza kuwetą - a teraz chodzi po mieszkaniu i próbuje rozgrzebywać różne tam dywaniki i podściółki. To przypomina mi, od czego wszystko się zaczęło jakieś 2-3 tygodnie temu. Nie wiem już, jak to odbierać.

puszatek pisze:aż serce boli
taki piękny, zadbany kot...bardzo Ci współczuję
niech dalej się cieszy z tego co ma...
a Ty kochaj go i rozpieszczaj z całych sił...

Wiem. To już jest na zasadzie "co jeszcze mogę dla ciebie zrobić?". Ale on w sumie niczego nadzwyczajnego nie chce. Nawet nie próbuje wchodzić do łóżka (kiedyś na samym początku mu nie pozwoliłem, a później on i sam przestał próbować). Myślę, że poza jedzonkiem chce mu się samemu wyjść przez okno, ale na to niestety pozwolić nie mogę, bo on nie jest sprawny fizycznie i nie będzie mógł uciec, gdyby co. Zresztą, Tasio przestał gdziekolwiek wskakiwać, porusza się tylko po podłodze. Więc nie sądzę, że mógłby się wspiąć tylko przednimi łapami po ogrodzeniu przed oknem i przeskoczyć z siatki na parapet, jak to zawsze robił (Mirka ma na to inny sposób).

Anja pisze:Jest mi bardzo smutno jak czytam o rokowaniach Tasia . Choć jego wielkim szczęściem jesteś Ty i taki dom jak Twój.
Widać, że jest szczęśliwy i bardzo zadbany.
Pozostaje tylko cieszyć się danym Wam jeszcze wspólnie spędzonym czasem i trzymać kciuki za opóźnianie choroby.

Jak kotka Mirosława odnajduje się w tej sytuacji? Widzi chorobę Tasia, czy też dla niej nic się nie zmieniło? Są bardzo ze sobą zżyci?

Pytam, bo mój Brucek to kot-pielęgniarz. Nazywamy go czasie naszych chorób ludzkich i kocich Doktor Brucek. Wystarczy nawet silniejsze przeziębienie. Bardzo się wtedy przejmuje swoją rolą.

Nie jest dobrze i nigdy nie było. Ona zawsze była sama i pojawienie Taśka potraktowała chyba jako zdradę. On się próbował zaprzyjaźnić, ale nigdy go do siebie nie podpuściła. Początkowo w ogóle Tasio zamieszkał w łazience (ma tam zresztą nadal swoje misy, choć lubi też podżerać Mirce z jej misek w kuchni). Później trochę się uspokoiło na zasadzie tymczasowego zawieszenia broni, ale Mirka zdaje się go nienawidzić. Nie wykazuje żadnego zainteresowania nim, nie widzi, że tamten źle się czuje, nie szukała go, jak był przez 2 doby w szpitaliku (choć np. "ludzi domowych", których długo nie ma, szuka i woła).
Ale też oddaliła się ode mnie, mimo iż bardzo się starałem, żeby nie odczuła jakiegoś oziębienia czy oddalenia z mojej strony. Zawsze jako pierwsza dostawała i dostaje jedzenie, zawsze zwracałem na nią uwagę.
Tasio już przestał próbować, już do niej nie podchodzi, bo, jak się zbliży, ona zaczyna ryczeć i czasem prycha, choć np. uderzyła go zaledwie parę razy.
Koty, jak zauważyłem, są względem siebie złośliwe, bo np. jedno siedzi w oknie i przeszkadza drugiemu wejść/wyjść, mimo że rozumie, co drugie chciałoby zrobić. Albo, jak się mijają przy oknie, to to, które siedzi, może złośliwie uderzyć drugie, które przechodzi.

Więc Mirka traktuje go jako zło konieczne. Mimo tego, jest on dla niej "swoim", bo, jak do niedawna wskakiwał na okno, to nie reagowała na niego tak agresywnie, jak na inne przypadkowe koty, których do środka stara się nie dopuszczać (z różnym zresztą skutkiem).

Tylko czasem się zdarza, że się po prostu obwąchają i rozejdą bez kłótni.

kilka lat temu odeszły ode mnie 2 cudowne koty na białaczkę, rok po roku :cry:

doskonale rozumiem co czujesz, łącząc się z Tobą w bólu nie znajduję słów pocieszenia, bo takich nie ma a najgorsza jest bezradność...

odezwij się dobry człowieku...
jak się czuje Tasio :?:

Mieliśmy krótki okres stabilizacji, jakieś 10 dni. Było całkiem dobrze, poza słabymi tylnymi łapami i niemożliwością wskoczenia gdziekolwiek. Tasio chciał bardzo na dwór, więc musiałem z nim wychodzić na smyczy. Co prawda, to nie to samo, co zawsze, ale lepiej tak, niż wcale, no i powoli nauczył się chodzić w obroży.

Ale po 10 dniach (od podania lomustyny) wszystko wróciło. Ból, krzyk, pulsujące mięśnie całej tylnej części (nerwy uciskane przez guza), niemożliwość załatwienia się. Dr Jagielski był zdziwiony (negatywnie), bo oznacza to, że lomustyna działała bardzo krótko. Mimo iż podaje się ją raz na 3-6 tygodni, zdecydował się dać kolejną dawkę już po tych 10 dniach. Jak powiedział, albo choroba się cofnie, albo wcale nie zareaguje na terapię, a wyboru w sumie i tak nie mamy.

Po tej drugiej dawce Tasio jest mocno ospały i smutny, ale przestało go boleć, bo porusza się więcej i nie krzyczy, gdy biorę go na ręce. Je jak zawsze dużo i chętnie. Więcej problemów widzę z załatwianiem się, bo wydaje mi się, że sika za mało (choć dużo pije, czego zwykle wcześniej nie robił), natomiast zdecydowanie mocniej krzyczy (protestuje albo go boli; sam nie wiem), gdy ja próbuję go "doić". Jedynym skutkiem mojego "dojenia" jest to, że od razu potem on sam idzie do kuwety i wydaje z siebie kropelkę - ale wg. mnie, za mało w stosunku do tego ile pije.

Więc na razie nie wiem, czego można się spodziewać. Dr Jagielski raczej nie wróży sukcesów. Obawiam się, że kolejna dawka podziała jakiś tydzień i znów przestanie, a przecież tak często nie można tego leku podawać...