Jak z brzydkich kaczątek wyrastają łabędzie

[Jana]

W majowym KOCIE można przeczytać o przemianie Pana Kota, którym opiekowała się Modjeska

[Zirael]

W pierwszych słowach mego postu, chciałam powiedzieć, ze zasługujecie na pomnik w centrum Warszawy. Oraz innych wielkich miast, a także miast mniejszych, miasteczek, mieścin, a w końcu też, zupełnie małych wsi. Wszyscy. Zbiorowo.

Wątek ten odnalazłam dopiero dzisiaj (Jano, po raz tysięczny zapewne to słyszysz, ale to naprawdę doskonały pomysł był!), przeczytałam na jednym tchu od deski do deski, popłakałam się oczywiście – nie ja pierwsza i, miejmy nadzieje, że nie ja ostatnia. Ochłonęłam trochę, z wyglądu „na misia panda” doprowadziłam się z powrotem do stanu w miarę ludzkiego i zaczęłam się zastanawiać.

Zastanawiać nad tym, czy to jest miejsce na to, żeby opowiedzieć historię Stefy. I doszłam do wniosku, ze tak, owszem, chociaż moim zdaniem, Stefa nie była łabędziem nigdy, nawet przez minutę, nawet przez chwile, a wręcz uważam, ze gdybym zasugerowała jej, ze jest jakimś rodzajem p t a c t w a poczułaby się głęboko urażona. Zaznaczam tez, ze Stefa nie była nigdy kaczątkiem. Nie chwytała za serce (ani za żadna inna cześć ciała) porażającą tragedia swojego kociego losu. Stefa nie miała pcheł, ran, choróbsk rozmaitych (poza maleńkim świerzbikiem oraz glucikami), nie gniła, nie wypluwała płucek. Stefa była jak tysiące kotów, które gdzieś tam, na dworze, za naszymi oknami, żyją i marnują się przez nikogo niekochane. Nad którymi nikt nie przystanie wstrząśnięty, od których nikt nie odwróci się z odraza nawet – a to z tego prostego powodu, że ich po prostu nie zauważy. Nie mówię, rzecz jasna, o Was <pokłon>, mówię o takich zwyczajnych kotożercach, którym to do schroniska za daleko, kotki to najlepiej na pocztowce, a jak już ratować zwierzątka, to najlepiej misie polarne. Wydaje mi się, że takim kotom jak Stefa, też jest trudno. Bo one nie maja po swojej stronie żadnych atutów. Nie wzbudzą litości, bo są za zdrowe, nie wzbudzą zainteresowania, bo są „normalne”, słowem, niczym się nie wyróżniają, mniej jak brzydkie kaczątka, bardziej, jak pospolite wróble. Kto pomyśli o tym, żeby uratować wróbla….? No właśnie.

Stefę znalazła pod klatką moja siostra (Caerme) i za moją namową przyniosła do domu, pomimo strachu przed Panem Domu, kotofobem. PD uczynił naturalnie przedstawienie najwyższej klasy (albo kot, albo ja! Dziś będę spał w wannie!), ale Stefa z nami została. Była starszą kotką, bez przednich zębów, bojącą się ręki, gwałtownych ruchów, podniesionego głosu. Pierwsze dwa dni w domu przespała, następne dwa stopniowo poszerzała swoje terytorium na ugiętych łapach. Ostrożnie, jakby stąpała po polu minowym. Widać było, że była kiedyś kotem domowym i że ktoś zrobił jej straszną krzywdę. Jej przemiana była w mniejszym stopniu fizyczna, bardziej psychiczna. Z zalęknionego cienia, stała się panią domu. Wydłużone brzydkie pysio się zaokrągliło (i to nie dlatego, że miała Stefa 4 żołądki), włos nabrał połysku, ogon sugerował bliskie pokrewieństwo z bobrem, oczy nabrały blasku i ufności. A przede wszystkim widać było, że ma Stefa swoje miejsce na świecie. I że chce jej się w tym miejscu żyć. Szkoda, że żyła tak krótko. Ze świerzbem i grzybem Stefy walczyłyśmy stale. Katar powracał regularnie. Ale – warto było! Dla tej miłości, którą nam dawała. Stefa kochała nas wszystkich (PD-kotofoba najbardziej namiętnie), zaborczo, łapczywie i zachłannie. Byłą kotem doskonałym w każdym calu, co tam calu, w każdym milimetrze. Z wróbla zmieniła się w prawdziwego pawia. Wszystko, co my jej dawaliśmy, oddwala po stokroć.

Zamordował ją weterynarz-konował (było to przed „erą miau” - wydawało nam się wtedy z Caerme, że jak chodzimy z nią do lekarza i jest Stefa pod stałą opieką lekarska, to on na pewno wszystko będzie dobrze), ale chociaż jej już z nami nie ma fizycznie, nadal w przestrzeni duchowej pozostaje Nad-Kotem, Matką Wszystkich Domowych Ogonów, Przewodniczką Stada i Tą-Która-Miała-Wielką-Słabość-Do-Surowej-Wołowiny. Stefą.

Wybaczcie dłużyznę. Napisałam to wszystko w nadziei, że może kiedyś ktoś, kto nie jest obłąkanym kociarzem, tylko zwyczajnym kotolubem i kogo przerasta wyciąganie z objęć śmierci bied stojących dwoma łapami za TM, przeczyta ten post i zauważy, że pod jego klatką też jest przycupnięty taki wróbel. I da mu szansę na przemianę, może mniej spektakularną, niż te, które tu do tej pory były opisywane, ale równie ważną.

Stefa za TM:

[puss]

postanowiłam wpisać mojego ślepego Elmeczka, którego znalazłam w lutym 2007.
Elmo tuż po tym jak zabrałam go z ulicy:



w trakcie leczenia:



i Elmo dzisiaj:

[Jana]

Zirael - pięknie napisana piękna historia

[Aleba]

Zirael, aż mam łzy w oczach...

[milenap]

każda historia w tym wątku wzrusza, każda inna, ale najważniejsze, że widać tu koty, które znalazły tych odpowiednich dużych

Zirael...naprawde pięknie napisane

puss kocio piękny, nie do poznania ta kupka nieszczęścia i przsytojny kawaler ponizej

ja wklejam moją Zulcie-mam ją od niecałego roku, ważyła 1,6 kg, grzyb, świerzb, zęby-tragedia, czekała na mnie pod sklepem aż ją znajde no i znalazłam, sama poszła za mną do domu

teraz to Zulcia terrorystka 4,5 kg , krzyczy, straszy Gucia slepaczka i widać, ze sparwia jej to frajde... , nie lubi żadnych (absolutnie zadnych) zabiegów przy niej, które trawają powyzej 3 sekund ale za to spi przytulona do mojej twarzy, a jak sie w nocy przebudza, to zawsze mnie polize...darmowy pilling, a raczej tarka

[Zirael]

Dziękuję za ciepłe słowa - myślę, że "dotyka", bo pisane było z serca.

[pisiokot]

Pięknie napisałaś o Stefie, o Was.
Wzruszyłam sie bardzo i zamyśliłam nad tym co napisałaś.
Nad tymi kotami "niewidzialnymi" co to ani brzydkie ani ładne, ani młode ani stare ani chore ani zdrowe, które są mijane jakby były przeroczyste...
ale na szczęście chodzi jeszcze po świecie sporo ludzi obdarzonych lepszym wzrokiem niż inni - takich jak Twoja siostra, którzy potrafią wypatrzeć pod krzakiem czy w najciemniejszym kącie schroniskowego boksu takiego przeroczystego nieprzeciętnego przeciętniaka i otworzyć przed nim serce

[Kattys]

skąd wytrzasnęłaś takie dwa cudne kotokolony?

To do mnie było?

Jak to skąd?
Z reklamówki znajdującej się przy śmietniku..

[tosiula]

przeczytałam cały watek i się zryczałam jak bóbr. pokażę jeszcze mojego kocurka. jego przemiana to wprawdzie robota Bettysolo, u której był pół roku, ale naprawdę warto ratować i brać do domków schroniskowe bidulki
w schronisku wyglądał tak


pierwsze zdjęcie ze stycznia, już u mnie, ale widać ile serca dała mu Beata


i zdjęcie z tego tygodnia



Torilowi fizycznie nic nie było, ale psychicznie był w potężnym dolku. Pomimo, że Bettysolo go oswoiła, pierwsze dwa miesiące spędził u mnie pod łóżkiem. Jak patrzę na tego kosmatego kocura strzelającego mi ciągle baranki i biegającego za mną po całym domu, ciągle nie mogę uwierzyć, że tak bardzo mi zaufał. Jest taki słodki i kochany. Patrzy teraz na mnie, cichutko miaukoli i trąca mnie łebkiem - nie pisz, głaskaj, już, już

[gagool]

Piękny temat

Ja czekam aż będę mogła wkleić zdjęcia naszej Ciri
Ale to jeszcze długo bo walczymy z KK ( który juz przegrywa w nosie ) okropnym grzybem i staramy sie przeciwstawić utracie oczka
może się uda
Proszę trzymajcie kciuki

[MaybeXX]

Piękny temat

Ja czekam aż będę mogła wkleić zdjęcia naszej Ciri
Ale to jeszcze długo bo walczymy z KK ( który juz przegrywa w nosie ) okropnym grzybem i staramy sie przeciwstawić utracie oczka
może się uda
Proszę trzymajcie kciuki

Bardzo mocno zaciskamy piąchy

[ogocha]

To powinien być wątek na stale przyklejony na samej górze Kotów )

Ja też sie pochwalę moją Thalią

Była taka (całe 800g, prawie sie nie ruszała, mega-anemia, wodobrzusze, zabagnione uszy, ogólna grzybica, dużo rozległych łysych placków, no słowem kociak, wlaściwie- wydawałoby sie - bez szans):



A teraz wygląda tak (3,5kg, mega żarłok, puchaty kot, który jest wszędzie w tym samym czasie):

[natur11]

ciagle tu zagladam, by nabrac sil w chwilach zwatpienia

sliczne przmiany
wystarczy dac szanse

za Cirie kciuki zaciskam

[Adalia]

Moja Kita wzięta ze schronu, zabidzona, wychudnięta, z grzybem w uchach, chorymi oczkami i innymi problemami


nieco "później"


dziś (w październiku będzie trzy lata u mnie) z brzydkiego kaczątka wyrósł może nie łabędź ale całkiem spora foka
(na tych zdjęciach nie widac aż tak ale po sterylce się przytyło i nie chce schudnąć)