Pożegnałam dziś Kubusia (*)

Sa trudne decyzje, ktore trzeba podjąc. Sa ludzie, może mądrzejsi, może odważniejsi a może z mniejszą wyobraźnią, ktorzy takie decyzje podejmują szybciej, może nie łatwiej. 11 września rano w mojej glowie było szaleństwo myśli i balam się strasznie na co będzie mnie stać. Kiedy już postanowiłam, że bede odważna i zmuszę się do pożegnania z Mrowką , ona przyniosla mi patyk do zabawy i wymusiła na mnie ciąganie się.

Nie wiem czy slyszała moje myśli ale na pewno czuła mój strach.

W lecznicy jeszcze raz stanęlam ja i mój mąż przed pytaniem co dalej z Mrową. Uciekliśmy w darownie jej czasu na życie. Mrowka jest z nami, po operacji czyli po usunięciu palca. Miala robioną transfuzję bo poziom płyytek krwi zagraza jej zyciu krwotokiem. Ma niski poziom erytrocytów i hemoglobiny. Hematokryt też zjechał nieco ale myślimy ze to nadrobi. W pucach czysto, bez przerzutów nowotworowych.
Bardzo ją kochamy i obawiam się ze za bardzo aby dzialać rozsądnie a z drugiej strony ona ma wolę życia i to widząc nie chcieliśmy jej tego życia odbierać już , teraz.

Wszystko się ladnie goi ale boli. Leki przeciwbólowe dostaje, steryd,lek na krzepliwość, kroplówki, antybiotyk. Trzy dni siedzialysmy w lecznicy. Obie jesteśmy wymęczone a ona to masakrycznie. Kiedy to piszę Mrowka odpoczywa sobie na trawie, przykryta kocykiem, obok biegają koty łapiąc muchy, komary i inne bzyki.

za Was i za walkę. Dobrze, ze jesteście razem. Miłość potrafi zdzialac cuda.

dzięki Marzenko
Jak przeglądalyśmy z wet wyniki badań mrowki aby porównac je dla lepszej diagnostyki, okazalo się, że to aż dwa lata minęly od operacji Mrowki. Wtedy jako 12 letni sznaucer olbrzym została pozbawiona sledziony i wtedy juz myslałam że to będzie jej koniec. A tu dwa lata. Jakby cud?:))

No widzisz. I tak się dzieje dalej i oby jak najdlużej i we względnym zdrowiu przynajmniej. :ok:

Ja już bialej goraczki dostaje od tych ludzi. Przynioslam do piwnicy dwie wielkie wiklinowe budki dla kotów, ustawiłam je w miejscach wg mnie najlepszych dla kotów tam mieszkających. Przynioslam miseczki, mniejsze większe , na wodę , na karmę suchą mokrą i ustawiłam tez w różnych miejscach. Niby nic ale zawsze , codziennie przenoszone są te miski w inne miejsca, dodam że stałe ale inne niż tam gdzie je postawiłam. na początku szukalam po piwnicy , widzę że stoją tu i tu, przenoszę bo tu koty jedzą i przyzwyczajam kotkę tri do kanciapy aby ją zlapać. Jutro znowu nie ma tej miski a jest pod oknem. To samo z budkami. O co chodzi? Kurka! No żeby sami przynieśli miski , ok ale palcem nie ruszyli a ciągle przestawiają . To jest takie niegroźne ale wnerwiające. Mam tego karmiciela wariata co na Ize i na mnie napadl i szaloną kobietę, która uważa, że koty sprzedaję i zarabiam na nich krocie.Chyba oni bo innych nie widzialam dokarmiających w piwnicy.

czytam i trzymam

dzięki Bożena

zrobiłam dziś zdjecie kotce Tri- mamusi. kiepskie bo w piwnicy ciemno ale jest ta mala wredota, która nie chce dac się zlapac. Wrzucę za chwilę.

Mrowka na lekach przeciwbólowych. Ciężko.

Asiu

dzięki Kasiu za kciukasy. jeszcze mocniejsze proszę bo Kuba dziś zaatakowal serią padaczkową:((

O nie, biedny Kubuś

Dla Kubunia :ok:

Z całych sił :ok:

.

Mrowka blednie, dostała steryd, piąty dzień. Obawiam się, że sobie nie poradzi, że mamy jednak zlośliwca . Był w utajeniu a teraz ruszył. łapa wygląda ładnie, nic się nie sączy, krewka też nie.

Dzięki za kciuki i wsparcie. kochane jesteście. Taka niespodzianaka . zaglądam a tu tyle kciukasów:))

Kuaba atak za atakiem. Podalam mu glukoc=zę z nacl i kilka razy wlewki doodbytniczo, luminal dziś 300mg !!. Trzepie go po prostu. Teraz śpi.

Koty przechadzają się miedzy mrowką a Kubą, wąchają, wtulaja łebki w psie zmęczone cialka. Najfajniejszy jest mój najastarszy kot- Bies, to przywódca stadka jest, 12 lat. On wtula łebek w uszy, oczy kuby, zagląda co tam pod ogonem, przytula się do jego brzucha. Mrówka jest większa więc Bies obchodzi ją dlużej i też zaglebia swoją głowkę w czarnych ( no raczej siwych) wlosach Mrówy. Mam szpital i kilka wrózek pocieszycielek w postaci kochanych kotów.

Kochane zwierzaki :1luvu:

To takie piękne, że mają w sobie tyle wrażliwości i czułości. A niektórzy ludzie potrafią być tacy wredni i okrutni. Asieńko, jedyne co mogę, to kciuki nadal trzymać, ale wiesz, że szczerze :ok:

I ode mnie milion kciuków :ok:

Pożegnałam dziś Kubusia (*)

Kto przegląda forum