DT u Hani3, czyli + .......

Haniu, Januszu, bardzo nam przykro...
['] ['] [']

Okruszek [*]

, Haniu, tak mi przykro

Haniu, Januszu, współczuję Wam bardzo...
To ponad ludzką wytrzymałość

Okruszku (')

coś się we mnie posypało, coś pękło,
nie mam siły, nie mam energii, najprostrze czynności sprawiają mi problem,
nakarmienie stada zajęło mi prawie półtorej godziny, bo nie dawałam sobie rady z podzieleniem kotów, a potem z podaniem odpowiedniego jedzenia

co chwilę płaczę
ciągle choroby, walka albo śmierć
a teraz jeszcze bardziej będę się bała o wszystkich
najchętniej weszłabym w jakąś mysią dziurę i udawała że mnie nie ma

Pączuś i Bączek chodzą i wołają braciszka :cry:

Hania66 pisze:Nie ma już Okrunia[*]
Nie ma naszego kochania, naszego mięśniaczka na krótkich łapeńkach
Przecież miał żyć, bo już raz udało się Januszowi go ożywić, przecież miał mieć szczęście na zawsze!
FIP zabrał i jego.
Próby utrzymywania go przy życiu byłyby tylko dla nas, bo mały cierpiałby coraz bardziej.
Wspólnie podjęliśmy decyzję i wspólnie z Januszem go przytulaliśmy do końca.
Teraz wspólnie płaczemy.
I będziemy strasznie tęsknić
Dlaczego?

Okruszku [*] :cry:

Trzymajcie się...
Życie jest niesprawiedliwe...
:cry:

Do zobaczenia, Koteczku :cry:

[*]

Okruszek ['] to był z Łojewskiej?

piotr568 pisze:Okruszek ['] to był z Łojewskiej?

tak to Twoje kotki, mama z synkami

Haniu, rozumiem jak się czujesz i ogromnie Wam współczuję.

Proszę Cię tylko, nie zapominaj nigdy, że dla wszystkich Twoich kotów jesteś najlepszym, co im się trafiło i ich jedyną życiową szansą. Te, które żyją, wszystko zawdzięczają Tobie.

\*/

Haniu, Januszu...

Bardzo, bardzo mi przykro

Haniu

**Adopcje: 12 >>**

Jak się trzymacie? Wiem ,głupie pytanie ale ważne dla nas. Jak chorowitki?
Haniu , przytulam. Wiem jak Wam ciężko .

Życie trwa nadal, a my musimy się pogodzić z tym co się stało.
Dzisiaj już trochę spokojniej, emocje już nie tak silne, ale wciąż bardzo smutno i ciężko.
Jak idiotka chodzę od kota do kota i patrzę i porównuję i doszukuję się czegoś złego.
Pączuś jest bardzo spokojny i smutny, a Marcysia znowu chora i od wczoraj na antybiotyku.
Marcel swój już powoli kończy.
Trójce zakraplam antybiotykiem oczy.
Malinka od dzisiaj bez antybiotyku oby nic się nie wydarzyło!
Nikifor je Renala, tuli się do nas albo napada na inne koty i uprawia zapasy z Mobilem.
W nocy i dzisiaj rano stado szalało na maxa, nie pamiętam aż takich wariacji.
Mobil aż dostał zadyszki.
Napiszę coś może głupiego, ale mieliśmy z Tż taką samą myśl: z domu zniknęła śmierć i koty z tego się tak cieszyły

Maluszki pięknie przybywają wreszcie na wadze, a qupolki są coraz lepsze.
Podaję jeszcze wciąż Nifuroxazyd, ale powoli wprowadzam do jedzenia znowu zwykłe tacki mieszając na razie z Intestinalem.
Leia, Loti i Luk wciąż bez gorączki, wczoraj dostali drugą dawkę antybiotyku i wydaje się, że teraz naprawdę zdrowieją.
Kleszczu ucieka przy każdej okazji z klatki i potem gania się z Kostkiem po całym mieszkaniu.
Kruchcia wciąż gdzieś wsadza swój piękny lisi ogon i potem chodzi z taką mokrą kitą.
Brudaski są coraz bardziej białe.

Oby rzeczywiście śmierć opuściła Wasz dom na dłużej :ok:

Przytulam, bo ciężko się jest pozbierać działać dalej po takiej serii ciosów. Gdyby los był sprawiedliwy, nic z tego by się nie stało - ale jest jak jest i Wy cierpicie.
Zdrowia dla wszystkich w Waszym domu :ok:

Hania66 pisze:coś się we mnie posypało, coś pękło,
nie mam siły, nie mam energii, najprostrze czynności sprawiają mi problem,
nakarmienie stada zajęło mi prawie półtorej godziny, bo nie dawałam sobie rady z podzieleniem kotów, a potem z podaniem odpowiedniego jedzenia
co chwilę płaczę
ciągle choroby, walka albo śmierć
a teraz jeszcze bardziej będę się bała o wszystkich
najchętniej weszłabym w jakąś mysią dziurę i udawała że mnie nie ma
Pączuś i Bączek chodzą i wołają braciszka

Mogłabym się pod tym podpisać. Choć ja nie mam wielu kotów to po śmierci mojego Maciusia też straciłam ochotę do wszystkiego, wszystko stało się bezsensowne, infantylne, błahe. Dziś myślę co robiłam tuż przed jego śmiercią - o planach (w których uwzględniałam naszą czwórkę), o rzeczach które kupie, o planach zawodowych, rozwoju (co za głupoty, co za prymitywne pierdoły!!!) i nagle bach - z dnia na dzień straciłam Maciusia z choroby. Moja Kitulka też ciągle go szukała, już była tak smutna, że bałam się dodatkowo o nią. Jak można stracić ochotę do wszystkiego to wiem doskonale. Ja leżałam dzień w dzień wtulona w Maciusiowy koc i ryczałam a serce pękło mi na pół. W ciągu paru dni straciłam kilka kg bo nie byłam w stanie jeść, a każdy poranek to było przeżywanie od nowa - że Maciusia nie ma.
Kochana trzymaj się, ściskam ile sił! Mnie przywróciło do porządku to, że musiałam zająć się Kitkiem, a każdy mój dół powodował u niej nagły spadek nastroju. W końcu stres zaczął się objawiać na jej uszkach i główce. Ciągle siedziała przy drzwiach i czekała aż przyjdzie Maciuś. Ale on nie przychodził. I nie było go w żadnym z możliwych zakamarków.
W końcu musiałam przygarnąć kotka, dla niej, żeby miała towarzystwo. Widzę, że pomogło.
A ja nadal w sercu mam nieukojony ból. Czytam Twoje wpisy i płaczę razem z Tobą. Wiem jaki to potworny ból

((

DT u Hani3, czyli + .......

Kto przegląda forum