Kot w każdej szafie (II)

[Prakseda]

Metro podaje dziś, że byk zabił torreadora. Jakoś mi nie żal faceta.

[tabo10]

za sukces byka

[Prakseda]

za sukces byka

Pewnie i tak go zabili.

[tabo10]

No to za remis
Może,choć przez chwilę, będą się bardziej bać rozjuszonych byków.Może komuś da do myślenia ten fakt.Nawet,jeśli nielicznym.

[ana]

za sukces byka

Pewnie i tak go zabili.

Podobno tradycja każe zaprowadzić do rzeźni również matkę byka, który zabił matadora.
W ten sposób kończy się jego linię.

[agacior_ek]

za sukces byka

Pewnie i tak go zabili.

Podobno tradycja każe zaprowadzić do rzeźni również matkę byka, który zabił matadora.
W ten sposób kończy się jego linię.

Przestancie... Prosze...
Zglebianie detali corridy to specyficzna forma masochizmu...

[tabo10]

Żałuję bardzo,że tradycja nie karze zabić matki torreadora,by więcej takich głupków nie powoływała na świat.

[Prakseda]

Tak zostawmy te makabry. Choć powtarzając za dr Schweitzerem warto mieć na uwadze to:
"Pomyśl czasami o cierpieniu, o którym wolisz nie wiedzieć"

A więc z codziennego życia:
Wczoraj Nero, ten bez łapy wzruszył mnie do łez. Ten początkowo zbolały i wycofany kocur wczoraj bawił się jak małe kocie. Podrzucał zabawki, skakał jak żaba, latał za swoim ogonem. Ileż radości i poczucia bezpieczeństwa, zaufania. I jaki gaduła się zrobił.

A Drapus inny nieszczęśnik. Miał złamaną łapę i pęknięte podniebienie (prawdopodobnie wyleciał z wysokości). Mam go od pól roku. Początkowo tłukł mnie i drapał jak bestia. Od pewnego czasu jednak zmienił stosunek do mnie. A przez dwa tygodnie gdy byłam więcej w domu z racji urlopu, Drapus przeistoczył się w upierdliwego pieszczocha. Nie schodziłby z kolan, gdy tylko przysiądę biegnie mi dać buzi. I tak patrzy prosto w oczy ......

Jakaż ogromna satysfakcja. To obala mity o nieoswajalności dzikich kotów. I pozwala olewać krytyczne oceny wobec wysokozakoconych tzw tutaj zbieraczy. Bo daje tę pewność, że jednak warto. Warto coś robić nawet jak jest to np. dwudziesty kot.

[ewa_mrau]

[...]Jakaż ogromna satysfakcja. To obala mity o nieoswajalności dzikich kotów. I pozwala olewać krytyczne oceny wobec wysokozakoconych tzw tutaj zbieraczy. Bo daje tę pewność, że jednak warto. Warto coś robić nawet jak jest to np. dwudziesty kot.

---

[tabo10]

W krytykowanym zbieractwie najgorsze wg mnie jest zapewne nie to ,że się zabierze z ulicy w krytycznym momencie i udzieli pomocy,której przeciętny dom z 1 czy 2 kotami rzadko kiedy udzieli,ale niechęć do wydawania kotów,do adopcji. Przekonanie ,że tylko zbieracz potrafi najlepiej zająć się danym kotem/psem,tylko w jego domu zwierzak będzie szczęśliwy.Często towarzyszy temu duży lęk,tak silny ,że wydanie zwierzęcia staje się bardzo trudne,czy wręcz niemożliwe. A osoby naciskające na to staja się mocno niepożądane. Uczestniczyłam niestety kiedyś w pomocy przy adopcjach osobie będącej na dobrej drodze do zbieractwa. Było bardzo ciężko. Jej i mnie. W końcu jakoś dałyśmy radę.Teraz obie się cieszymy z DS i przemian,jakie się dokonały w kotach w nich.

A propos,czy Nero jest szykowany do adopcji? Po tym co przeszedł i Ty razem z nim (nie zapomnę Twej podróży tramwajem z rannym kotem ,boje się na sama myśl i podziwiam,że oboje daliście radę),należy mu się najlepszy domek

[Prakseda]

W krytykowanym zbieractwie najgorsze wg mnie jest zapewne nie to ,że się zabierze z ulicy w krytycznym momencie i udzieli pomocy,której przeciętny dom z 1 czy 2 kotami rzadko kiedy udzieli,ale niechęć do wydawania kotów,do adopcji. Przekonanie ,że tylko zbieracz potrafi najlepiej zająć się danym kotem/psem,tylko w jego domu zwierzak będzie szczęśliwy.Często towarzyszy temu duży lęk,tak silny ,że wydanie zwierzęcia staje się bardzo trudne,czy wręcz niemożliwe. A osoby naciskające na to staja się mocno niepożądane. Uczestniczyłam niestety kiedyś w pomocy przy adopcjach osobie będącej na dobrej drodze do zbieractwa. Było bardzo ciężko. Jej i mnie. W końcu jakoś dałyśmy radę.Teraz obie się cieszymy z DS i przemian,jakie się dokonały w kotach w nich.

A propos,czy Nero jest szykowany do adopcji? Po tym co przeszedł i Ty razem z nim (nie zapomnę Twej podróży tramwajem z rannym kotem ,boje się na sama myśl i podziwiam,że oboje daliście radę),należy mu się najlepszy domek

Jeżeli ktoś zechce dać mu dom to, tak. Aczkolwiek musi to być dom absolutnie odpowiedzialny i zaufany, najlepiej polecony przez kogoś znajomego czy moich wetów. Masz kogoś takiego?
Sama wiesz, że inaczej oddaje się ufnego i jeszcze głuptaskowatego małego kociaka. Inaczej kota traumatycznego.
Wcale nie będę ściemniać, że zostawały u mnie koty już po ciężkich przejściach bo byłam tą pierwszą osobą, której wreszcie zaufały. A to zaufanie budowałam miesiącami. I oddanie takiego kota do nowego domu, to były od nowa traumatyczne przeżycia dla biedaka. Niejednokrotnie taki musiał do do mnie wrócić. I wcale nie dlatego, że u mnie "najlepiej" .

Teraz mam sytuacje odwrotną. To ja jestem tym nowym domem. Chodzi o Julke, o której pisałam. Wzięłam ją z powrotem od p. Wiesławy z sąsiedztwa. Pani tej kiedyś oddałam Julkę z obietnicą, że zajmę się nią jak p. Wiesi coś się stanie (jest wiekowa). P. Wiesia była dla Julki całym światem. U mnie kotka z tęsknoty chce umrzeć. Karmię ją na siłę, codziennie kroplówy. I co zrobić, wrócić do swojego domu nie może, w każdym innym domu będzie przeżywała to samo. Bo całe swoje nastoletnie życie ufała tylko jednej osobie. Sądzę, że wiele zależy od charakteru kota. Są koty towarzysko bezstresowe a są też koty wyłącznie jednego człowieka.

[tabo10]

[ Aczkolwiek musi to być dom absolutnie odpowiedzialny i zaufany, najlepiej polecony przez kogoś znajomego czy moich wetów. Masz kogoś takiego?
Sama wiesz, że inaczej oddaje się ufnego i jeszcze głuptaskowatego małego kociaka. Inaczej kota traumatycznego.
Wcale nie będę ściemniać, że zostawały u mnie koty już po ciężkich przejściach bo byłam tą pierwszą osobą, której wreszcie zaufały. A to zaufanie budowałam miesiącami. I oddanie takiego kota do nowego domu, to były od nowa traumatyczne przeżycia dla biedaka. Niejednokrotnie taki musiał do do mnie wrócić. I wcale nie dlatego, że u mnie "najlepiej" .

Nie,nie mam.Takich domów nie wytrzepuję sobie z rękawa. To żmudny proces poszukiwania.
A nie oddaję tylko głuptaskowatych kociąt. Oddawałam także koty po traumatycznych przejściach,także takie,których zaufanie budowałam miesiącami i dla których nowy dom był kolejnym traumatycznym przeżyciem.Ale zostanie w moim domu,pełnym tymczasów wcale nie uważam za lepsze dla takiego kota. Nie tylko psychicznie,ale i zdrowotnie.Wiadomo jak wpada wirus,kosi cale towarzystwo,albo zdecydowaną większość.
Podstawą każdej takiej adopcji zawsze były ogłoszenia.Czasem oddzielny wątek na miau. Plus dobre zdjęcia.Bez tego trudno o cud.

Czy Nero ma ogłoszenia?

[zuza]

O rany, biedna Julka i biedna Ty

NIe ma nic bardziej wzruszajacego i piekniejszego od zaufania, jakim obdarza kot (czy inna istota) po przejsciach...

[alysia]

Tak zostawmy te makabry. Choć powtarzając za dr Schweitzerem warto mieć na uwadze to:
"Pomyśl czasami o cierpieniu, o którym wolisz nie wiedzieć"

A więc z codziennego życia:
Wczoraj Nero, ten bez łapy wzruszył mnie do łez. Ten początkowo zbolały i wycofany kocur wczoraj bawił się jak małe kocie. Podrzucał zabawki, skakał jak żaba, latał za swoim ogonem. Ileż radości i poczucia bezpieczeństwa, zaufania. I jaki gaduła się zrobił.

A Drapus inny nieszczęśnik. Miał złamaną łapę i pęknięte podniebienie (prawdopodobnie wyleciał z wysokości). Mam go od pól roku. Początkowo tłukł mnie i drapał jak bestia. Od pewnego czasu jednak zmienił stosunek do mnie. A przez dwa tygodnie gdy byłam więcej w domu z racji urlopu, Drapus przeistoczył się w upierdliwego pieszczocha. Nie schodziłby z kolan, gdy tylko przysiądę biegnie mi dać buzi. I tak patrzy prosto w oczy ......

Jakaż ogromna satysfakcja. To obala mity o nieoswajalności dzikich kotów. I pozwala olewać krytyczne oceny wobec wysokozakoconych tzw tutaj zbieraczy. Bo daje tę pewność, że jednak warto. Warto coś robić nawet jak jest to np. dwudziesty kot.

Cudowne wiesci... jak bardzo sie ciesze, ze Nerus sie oswoil.. wiesz dlaczego los jego tak lezy mi na sercu. Zastapil Nerusia maly szatan.. los byl dla niej laskawy.

Ach.. Agnieszko, a co by te koty zrobily bez tych "zakoconych po uszy zbieraczek" ... Masz powody do satysfakcji.. z cala pewnoscia i prosze Cie, bys sie nie przejmowala glupimi gadkami... Wiesz.. jednym uchem wpuszczac, drugim... baj , baj...

Wiecej takich wiesci od Ciebie i dbaj o siebie tez troszke..

[Prakseda]

[ Aczkolwiek musi to być dom absolutnie odpowiedzialny i zaufany, najlepiej polecony przez kogoś znajomego czy moich wetów. Masz kogoś takiego?
Sama wiesz, że inaczej oddaje się ufnego i jeszcze głuptaskowatego małego kociaka. Inaczej kota traumatycznego.
Wcale nie będę ściemniać, że zostawały u mnie koty już po ciężkich przejściach bo byłam tą pierwszą osobą, której wreszcie zaufały. A to zaufanie budowałam miesiącami. I oddanie takiego kota do nowego domu, to były od nowa traumatyczne przeżycia dla biedaka. Niejednokrotnie taki musiał do do mnie wrócić. I wcale nie dlatego, że u mnie "najlepiej" .

Nie,nie mam.Takich domów nie wytrzepuję sobie z rękawa. To żmudny proces poszukiwania.
A nie oddaję tylko głuptaskowatych kociąt. Oddawałam także koty po traumatycznych przejściach,także takie,których zaufanie budowałam miesiącami i dla których nowy dom był kolejnym traumatycznym przeżyciem.Ale zostanie w moim domu,pełnym tymczasów wcale nie uważam za lepsze dla takiego kota. Nie tylko psychicznie,ale i zdrowotnie.Wiadomo jak wpada wirus,kosi cale towarzystwo,albo zdecydowaną większość.
Podstawą każdej takiej adopcji zawsze były ogłoszenia.Czasem oddzielny wątek na miau. Plus dobre zdjęcia.Bez tego trudno o cud.

Czy Nero ma ogłoszenia?

Piszę Ci pw.