Kiedy Kinnia przywiozła Fio do Warszawy na konsultację (kotka jest z ośrodka wczasowego na Mazurach, więc nawet RTG jest tam problemem) usłyszała, że jak kotka nie ma opiekunów chętnych na wydanie grubych tysięcy na operację i leczenie pooperacyjne, to lepiej ją uśpić. Zwłaszcza że szanse na odzyskanie pełnych funkcji wydalniczych są nikłe. W tym przypadku była to pogruchotana miednica, kość udowa wbita do jamy brzusznej częściowo zamykała światło jelita. Kotka przyjechała do mnie na DT, dzięki ludziom z FB i miau udało się ją zoperować (nie za kilka tysięcy, ale mieliśmy sporo szczęścia), ma podawane regularnie leki (nivalin, cocarboxylazę etc.), była na konsultacji we Wrocku - u neurologa i ortopedy. Miała dużo szczęścia.
Generalnie weci stosują swego rodzaju uproszczenia w kontaktach z opiekunami zwierząt - jeśli uznają, że łatwiej będzie zwierzę uśpić, czasem używają terminów stwarzających wrażenie takiego skomplikowania i "drogości" specjalisty, by opiekun się zgodził uśpić i nie szukał dalej. Fionka biega, cieszy się życiem a choć odsikiwanie i odkupkowywanie nie budzi w niej entuzjazmu, godzi się z tym. Czasem więcej da radę sama zrobić, czasem jest gorzej; ale choć z pewnością nie przeżyje tyle, co kot bez uszkodzeń, to jednak wiem, że było warto. Ale ja jestem na swoim, zarabiam, miałam dużą pomoc finansową na operację i leczenie, mam pomoc na miejscu
przy obsłudze małej; no i chirurga, który specjalizuje się w urazach, też miałam w miarę blisko (i kumpelę
, która wspomogła mnie transportem). Roxy nie miała aż tyle możliwości co ja. Dużo osiągnęła- dzięki wsparciu ludzi z forum, choć ten ostatni krok jest jeszcze przed nią. Wierzę, że się nie podda i znajdzie chirurga, który potrafi zrobić tą operację i nie okaleczyć jeszcze bardziej kici. Bo takich, którzy by chętnie spróbowali pewnie jest sporo, ale niekoniecznie są oni w stanie przeprowadzić taką operację i pomóc koteńce. Jeśli znasz chirurga, który ma duże szanse wyprowadzić z tego małą powiedz - u wielu z nas współczucie dla niej sięga kieszeni
.
, dalej takie same efekty uboczne, albo szleje tak, że za nic się jej nie uspokoi, drze się w niebogłosy a następnego dnia śpi tak, że za nic nie mogę jej dobudzić i leci przez ręce. wiem muszę poczekać bo nic nie jest cudownym lekiem. Ale ciężko tak się na nią patrzy. Widać, że nie jest szczęśliwa, coraz bardziej gaśnie, mniej rzeczy ją interesuje. Martwię się o nią 
