Pokonaliśmy nerki, tarczycę, trzustkę i wykończy nas HCM...

Zeeni pisze:Współczuję, jednak Twój kot dożył naprawdę pięknego wieku i robiliście co mogliście. Strata przyjaciela zawsze jest bolesna, jednak tutaj trzeba już się zastanowić czy utrzymywanie go przy życiu to nie egoizm Oczywiscie leczymy kota, nie wyniki, dlatego jeśli będzie wyraźna poprawa to po prostu zafundujcie mu ten komfort życia na ile się da na ostatnie chwile Ściskam Was mocno, pamiętaj, że byłaś dla niego cudownym przyjacielem przez ten dłuuuugi czas Oby mu się poprawiło i jeszcze z Wami trochę pobył

Tak, środek na pobudzenie apetytu nie ma sensu w takim stanie. Niech śpi, jeśli ma ochotę. Nie zmuszaj go do jedzenia.

Od chwili omdlenia? Manuel śpi pod łóżkiem. Wsuwam mu tam jedzenie od czasu do czasu i coś tam zjada, z palca zjadł trochę surowego indyka też. Jak wyszłam z mieszkania na chwilę to wyszedł na chwilę, skorzystał z kuwety, też coś polizał z miski, popił i chciał na kolanka do partnera, ale w ostatniej chwili zrezygnował. Partner mówił że to wyglądało jakby się teraz bał.

Czekam aż wyjdzie bo muszę podać mu leki…

Może nocą trochę odżyje, jak poczuje się bezpiecznie.

No, to jeszcze nie jest tak źle, skoro trochę je! Po opisie omdlenia myślałam, że jest gorzej :strach:

Kciuki!

Ale to było straszne, myśleliśmy że to już koniec, bezwładny, ciężko oddychający kot. Mój partner mówi, że teraz się boi że w każdej chwili może to się stać i już się nie odbije:/

Manuel wyszedł spod łóżka, siku zrobił ładnie, napił się i troszkę polizał karmę. Podałam mu leki i teraz leży z partnerem w łóżku. Zachowuje się normalnie, nawet zjadł kremik cosmy.

Może tak bardzo odreagował stres po vecie?

Oby się tylko dobrze czuł, nieważne jak długo, oby dobrze się czuł…

EDIT. Wypił sam z siebie 12 ml nutriboundu :1luvu:

takie małe radości :roll:

To bardzo ważne radosci! Oby było ich jak najwięcej :ok:

Postanowiliśmy go wozić do vet jak stwierdzimy, że coś się pogarsza. Nasza Vetka nefrolog każe robić to co zleciła vet kardiolog. Odpisuje nam tak jakby nie miała koncepcji co w naszej sytuacji robić, czy dawać kroplówki, czy nie, że w sumie nie można go za bardzo odwodnić, takie ogólniki :roll:

Postanowiliśmy dawać mu 50 ml co dwa dni i wszystkie leki jakie zleciła jedna i druga vet. Liczymy oddechy i jest stabilnie 6-7 na 15 s jak , i tak ma od ostatniego odciągania płynu.

Martwi mnie tylko, że od jakichś 2 tyg Manuel dziwnie mruczy, jakby głośniej, ze świstem i w trakcie takiego mruczenia od czasu do czasu coś jakby odksztusza. Jak nie mruczy to wszystko jest ok

Nagrałam to żeby pokazać vetce.

Może trochę mu duszno, ale oddechy OK, więc myslę, że dobrze robicie. Kciuki! :ok:

Będę opisywała tutaj co się dzieje dla potomnych. Strasznie wkurzały mnie urwane wątki, gdzie czytałam o problemach jak u Manuela i nie mogłam doczytać co to w końcu było.

Otóż, wczoraj Manuel zaczął mieć poważne duszności, ale tylko w trakcie mruczenia. Jak tylko zaczynaliśmy go miziać, zaczynał mruczeć i się zaczynało. Świsty, gurglanie, odchrzakiwanie czegoś i oddychanie z trudnością przez pyszczek. W te pędy pojechaliśmy z nim do lecznicy i został odbarczony pod narkozą. Odciągnęli mu 130 i 30 ml z dwóch stron klatki piersiowej, dużo. Wybudzał się bardzo długo. Zebraliśmy go do domu myśląc, że na jakiś czas poczuje się lepiej.

Nic bardziej mylnego, już po powrocie zauważyliśmy że jego mruczenie nie wróciło do normy, ale myśleliśmy że zostało jakieś podrażnienie. Natomiast dzisiaj rano, zauważyłam że przez całą noc nic nie zjadł, a ostatnio z jedzeniem było lepiej. Rano też nie mógł jeść ani pić , widać że chciał ale nie mógł przełknąć. Przyszedł do partnera na łóżko i po krótkim mizianiu był znowu dramat. Zaczął mruczeć, a po chwili znowu było to samo, a wręcz gorzej niż wczoraj. Walczył o każdy oddech, tym razem nagrałam to i znowu pojechaliśmy do kliniki. Vet stwierdził, że ma „odruch krtaniowy „ czy coś w ten deseń. Że jak miał płyn w jamie płucnej to tak zrobił się przesięk i podrażnienie i prawdopodobnie jest opuchlizna i go boli.

Dostał steryd w iniekcji i comfortan ze względu na jego serce i nerki. Teraz schował się pod łóżko i nas nienawidzi…

ciężko się to czyta...

Boję się takiego mruczenia, kot w złym stanie często mruczy żeby sobie jakoś pomóc

To jest inny rodzaj mruczenia niż to, które wszyscy znamy. Trudno to jakoś sensownie wyjaśnić, ale tak właśnie jest.
Odciąganie płynu to zawsze jest ryzyko. Bo istnieje możliwość, że będzie napływał szybciej i gwałtowniej.
Płyn w klatce piersiowej jest poważnym zagrożeniem, że w pewnym momencie kot po prostu utopi się we własnych płynach i nie zdążysz zareagować. To straszna i bolesna śmierć.
Nie wiem co więcej napisać

Katarzynka01 pisze:Boję się takiego mruczenia, kot w złym stanie często mruczy żeby sobie jakoś pomóc
To jest inny rodzaj mruczenia niż to, które wszyscy znamy. Trudno to jakoś sensownie wyjaśnić, ale tak właśnie jest.
Odciąganie płynu to zawsze jest ryzyko. Bo istnieje możliwość, że będzie napływał szybciej i gwałtowniej.
Płyn w klatce piersiowej jest poważnym zagrożeniem, że w pewnym momencie kot po prostu utopi się we własnych płynach i nie zdążysz zareagować. To straszna i bolesna śmierć.
Nie wiem co więcej napisać

On sam z siebie nie mruczy, tylko jak go miziamy. Tylko to zwykłe mruczenie przekształca się w koszmar. Boimy się go dotykać.

Manuel leży cały czas pod łóżkiem. Wyszedł tylko się wysikać, popił troszkę wody i biegiem schował się pod łóżko. Wciąż nie chce jeść.

On do wczoraj całkowicie normalnie funkcjonował, jadł, pił, sikał, raz dziennie kupkal, miał te lepsze dni.

Nie wiemy co robić, obserwuję go cały czas. Jak mu się nie poprawi to nie wiem co będzie…

Moim zdaniem nadszedł czas...
:cry:

To trudne, niestety wiem o tym. Ale musisz zastanowić się co będzie najlepsze dla Manuela, nie dla Ciebie

Jak do jutra mu się nie poprawi to prawdopodobnie podejmiemy tą decyzję. Mój partner już jest przekonany , ja chcę dać mu szansę. Manuel terminator zawsze się odbijał…

Katarzynka01 pisze:Moim zdaniem nadszedł czas...

To trudne, niestety wiem o tym. Ale musisz zastanowić się co będzie najlepsze dla Manuela, nie dla Ciebie

też tak uważam...śmierć przez uduszenie, same duszności, to koszmar. Mówię to z perspektywy osoby z POChP, z dusznościami, które przecież rozumiem (w przeciwieństwie do kota, który nie rozumie, co się dzieje), i jednocześnie osoby, której ukochany kot odszedł na rękach, jak bieglam z nim pod tlen, bo się utopil

Pokonaliśmy nerki, tarczycę, trzustkę i wykończy nas HCM...

Kto przegląda forum