Ranny kotek z LO Staszica W-wa zlapany - potrzebne wsparcie

» Śro sie 12, 2009 18:55

Dajcie jakąś fotę w końcu.

Zrobiłam sobie wycieczkę po historii i przeczytałam prośbę o zdjęcie kocurka.
Też go chętnie zobaczę. Postaram się w tym tygodniu przejść do niego i obfocić.

sporo czasu już minęło od poprzedniego posta.
Na wycieczkę z aparatem w końcu nie poszłam.

Natomiast jakiś miesiąc temu spotkałam karmicielkę, p. Marię. Opowiedziała mi co się działo.
Burasisko, czyli Misio zamieszkał najpierw w jej ogrodzie. Dostał ciepłą budkę. Niedługo potem zaprosiła go do domu. Skorzystał i zaczął tam powoli dominować. Doszło do tego, że zajął najlepszą kanapę, zmuszając p. Marię do przeniesienia się na mniej wygodną. Nie był specjalnie tolerowany przez rezydentów, nad którymi wyraźnie chciał panować. Z domu wychodził na spacery tylko do ogrodu.

Nieco ponad miesiąc emu zaczęło mu dokuczać uszko. P. Maria zakupiła lekarstwo i zaczęła do tego ucha podawać. Raz, drugi. Po trzecim razie kot wyszedł i nie wrócił.

Po kilku właśnie dniach spotkałyśmy się i poprosiła o sprawdzenie co się z nim dzieje.
Ustaliliśmy, że żyje, gdzieś na Koloni Staszica. Nawał spraw spowodowa, że nie ustalaliśmy już nic więcej, o sprawie zapomniałam.
Gdy powietrze zaczęło się gwałtownie ochładzać i przyszły mrozy, zauważyłam, że jeden z moich burych bezdomniaczków śpi pod balkonem, nie wchodzi do piwnicy. Na cito zrobiłam domek, zamaskowałam. Gdy wróciłam z karmą i zajrzałam w głąb zobaczyłam bure futro i ucieszyłam się, że tak szybko tam wszedł.
I był bardzo głodny i spragniony, mimo iż codziennie od rana do wieczora mają wystawianą karmę (mam wspaniałych niektórych sąsiadów).
Ale coś mi nie pasowało, przyjrzałam się dokładniej i zobaczyłam oglądanego od czasu do czasu innego kota.
Usłyszałam charczenie, kichanie, ciężki oddech.
Wczoraj fuksem udało mi się tego kota złapać, umieścić w klatce w cieplutkim szpitaliku. Podałam leki.
Przy dobrym oświetleniu zobaczyłam obraz nędzy i rozpaczy.
Zafafluniony tak, że ropna wydzielina z nosa wisiała aż na wąsach. Duszący kaszel, rzężenie, kichanie.

Coś mnie w nim niepokoiło. Dziś wieczorem przyszło olśnienie. Rzuciłam się do oglądania zdjęć. Poem zadzwoniłam po p. Marię. Dokonałyśmy dokładnych oględzin.

Okazuje się, że mam Misia. Znowu. Ma chłopak do mnie niefarta

Nie ucieszył się na widok opiekunki, jest bardzo apatyczny.

Teraz już bez problemów zrobię mu zdjęcie.
Jutro wstawię, może będę też miała jakieś dobre wieści nt jego przyszłości.

O matko! Nasze Burasisko biedne... Delfinku, a to jego charczenie to myślisz że przeziębieniowe? Żeby to nie było znowu coś z tymi jego chorobami wewnętrznymi :/ Pamiętacie, jelita w płucach itd... Może by go trzeba prześwietlić? Jakby co to ja sfinansuję.

Ugłaskaj go ode mnie, tylko uważaj żeby Ci ręki nie ogryzł. Bideak żesz no... Ale skubana cwaniura znalazł sobie cieplutką piwnicę

no ale historia

dobrze że trafia na Ciebie Delfin - ktoś go musi z tych bied wyciągać :ok:

no nie wiem, czy dobrze robi, że na mnie trafia - za każdym razem zamykam go w klatce :ryk:

Serotoninko, jego wygląd i stan wskazują na koszmarny kk.
Gdy dziś wieczorem byłam u niego, to albo starał się wstrzymywać oddech, albo znacznie mniej już rzęził.
Będę go obserwować (na dole jestem 2x dziennie), na razie jest po dwóch porcjach antybiotyku.

Jest tak samo łagodny, nic się nie zmienił. Można go głaskać do woli, ani drgnie wtedy,
nie pozwala tylko brać się na ręce i nie wolno próbować chwycić za futro.
Dziękuję za deklarację :1luvu:

Och, abym miała jutro doskonałe wieści do przekazania, tak bym chciała, aby wreszcie jegoprzyszłość się wyklarowała.

jak nie urok to przemarsz wojska!

I jak Basiu miewa się kocur? Czy to jego zdjęcie masz w podpisie jako "Misio"? Jak on się czuje? Jakie będą jego dalsze losy?

No właśnie?

ciąg dalszy historii kocurka...

Misio został porządnie wyleczony, podtuczony.
Przesiedział w szpitaliku 2 miesiące, ale nie w klatce, chodził sobie luzem,
ponieważ wszystkie klatki były potrzebne na dzikuski w potrzebie.

Jakaś osoba deklarowała, że weźmie go do domu, bo go zna, czasami karmi go przez okno od mieszkania.
Ale jednocześnie wypluła taką litanię warunków, że spasowałam.

Na przełomie lutego i marca przyszła do mnie p. Maria, karmicielka i powiedziała, że zabierze go do siebie.
Już po raz drugi.
Nie wiem czy pisałam, że któregoś dnia wczesną jesienią próbowała mu wyczyścić uszy. Kot się obraził, wyszedł z jej domu i nie wrócił.
Gdy p. Maria dowiedziała się w jakim stanie trafił do mnie i że grozi mu znowu wpuszczenie na wolność,
złamała się i zabrała do siebie.
Gdy po tygodniu spotkałyśmy się oznajmiła z rezygnacja, że Misiek znowu zajął jej najlepszą kanapę, a ona może tam siedzieć kącikiem.

Cieszę się, że Misio ma już dozgonnie zapewniony dobry domek, dobrą opiekunkę i niezłą michę.

Na zdjęciu w ulubionym kartoniku, zdrowy i tłusty, niedługo przed przeprowadzką

Uploaded with ImageShack.us

co za kocisko... :1luvu:

całkiem fajny jest ten kociak, taki spokojny, a nawet flegmatyczny, zero agresji w stosunku do innych kotów w szpitaliku.
No, niedotykalski i trudny pacjent podczas konieczności podania leków.
Ale też niegłupi. Bardzo fajne miesjce na emeryturę sobie znalazł :ok:

**Adopcje: 12 >>**

lubię buraski :1luvu:

Cześć Asiu

wszyscy lubią :lol:

Ranny kotek z LO Staszica W-wa zlapany - potrzebne wsparcie

Kto przegląda forum