Oswajanie dzikuna z Koterii. Jest postęp - po latach :)

Podczytuję od dawna i melduję, że zmałpuję tytuł :lol:

I powodzenia w dalszym oswajaniu :kotek:

mziel52 pisze:

Ukradnę i to :twisted:

Żabcia już pozwala się trochę głaskać, nie zwiewa, choć też nie okazuje zainteresowania tą formą kontaktu. Za to prowadzi mnie na tapczan i zachęca do zabawy. Umie też upomnieć się o jedzenie, zagląda wtedy do kuchni i czeka aż dam jej talerzyk w jej dawnym pokoiku i zamknę za nią drzwi. Dzięki tej sztuczce unika konieczności dzielenia się swoją porcją, na którą notorycznie czyha Szkrabek, nienasycone kocisko.

Zabka ma sliczne pysio , takie wdzięczna minke zrobiła na fotce

meggi 2 pisze:Zabka ma sliczne pysio , takie wdzięczna minke zrobiła na fotce

Ale pocałować się w to pysio nie da :mrgreen:

Juz byś chciałą tak szybko calować , poczekaj z pó roku tak jak ja.

No pysio ma cudny

z przykrych wiadomości kocurek o którym Panowie mówili że to jej starszy synek chyba nie przeżył zimy

tam przychodzi tylko czarno biały kocur z samochodówki,szuka nadal Żabci (w wiadomych celach :evil:

)

Ten biedak był jakby z góry skazany... Pozbawiony stadka, samotnie raczej nie miał dużych szans ogrzać się w mrozy. Inna rzecz, że i stadko wielkich szans tam nie miało przy tym śniegu, co był. Nikła jest nadzieja, że kiedy zrobiło się ciepło, to powędrował gdzieś do innej kocicy.

mziel52 pisze:
meggi 2 pisze:Zabka ma sliczne pysio , takie wdzięczna minke zrobiła na fotce

Ale pocałować się w to pysio nie da

Wcale się nie dziwię, też się tak od razu nie daję całować :mrgreen:

Minęły już dwa miesiące od przybycia Żabci. Jeszcze nie pozwala się miętosić, odzywa się oszczędnie, najczęściej do Szkrabka, odpierając jego zaloty. Jednak uczestniczy w życiu domu, jak coś się dzieje, to razem z grupą stawia się, żeby czasem niczego nie stracić z codziennych atrakcji. A do zabawy jest pierwsza.

Obecność Żabci poprawiła stosunki "międzykocie" w moim domu. Wydawać by się mogło, że tylko dodanie towarzysza samotnemu zwierzakowi jest ok., a wraz z powiększaniem stada wzrastają trudności. Bynajmniej, wszystko zależy od układów. U mnie po śmierci Belci w sierpniu zostały cztery koty: stara Gapa i 3 młode: siostry cmentarne i Szkrabek. Psotka w tej konfiguracji była jakoś poszkodowana - straciła Belę, z którą się przyjaźniła, a wcześniej w pewnym sensie straciła siostrę Gadułkę na rzecz Szkrabka, który razem z nią stworzył parę. Gruba dwunastoletnia Gapa do gonitw już się nie wyrywa, więc Psotka, dość nieśmiała, jakoś była na bocznym torze. A teraz wszystko się zmieniło. Żabcia upodobała sobie Szkrabka (z wzajemnością) i jego prowokuje do zabaw i gonitw. W ten sposób Psota odzyskała siostrę, bo Szkrabek zajęty Żabcią już im tak nie włącza się do wspólnego latania. Psota się roztyła przez to wycofywanie, toteż do pełni szczęścia trzeba ją odchudzić.
Żabcia się już wycwaniła. Żeby uniknąć towarzystwa przy misce, a jednocześnie otrzymać coś lepszego niż akurat jest do dyspozycji, przychodzi do kuchni, pokazuje się, potem prowadzi mnie do swojego starego pokoiku, gdzie ją zamykam, a następnie wstawiam talerzyk ze świeżo otwartą puszką.
Miętosić się jeszcze nie da, ale np. kawałki mięsa mogę jej śmiało kłaść przed samą mordkę i już nie cofa się przed wyciągniętą ręką.

Zastanawiam się, czy Żabcia zna zimę z autopsji. Właśnie siedząc na oknie z wielkim zainteresowaniem patrzyła na wirujące płatki śniegu.

Fota Żabci sprzed chwili:

Pora podsumować stopień oswojenia Żabci po dwóch miesiącach domowego życia. Płochliwa nie jest, obcych się nie boi, żadnych moich działań domowych w jej pobliżu też nie, w zabawie skacze mi po nogach, a nawet wczoraj sama zaczepiała pazurkami moje stopy, kiedy siedziałam na kanapie przy telewizji. Głaskać jednak się nie pozwala; jedyna jej fobia, to nie dać chwycić się w ręce. Sytuację utrudnia fakt, że nie jest szczególnie miziasta, z kotami też nie barankuje, choć była wylizywana po łebku przez Szkrabka i Gadułkę. Mogłabym bez trudu zwabić ją do małego pomieszczenia, skąd nie byłoby ucieczki przed głaskaniem. Ale nie chcę stosować wobec niej podstępu, wolę powoli budować zaufanie, żeby po prostu w rezultacie codziennych zabaw i kontaktów całkowicie pozbyła się obaw względem mojej osoby.

Pigalaki pozdrawiają mamusię

Kanarek i Bunkierek są miziaści do nieprzytomności, uwielbiają się przytulać i każą głaskać. Ale - są czujni. Łatwo się płoszą i wtedy zwiewają. I boją się obcych, kiedy na dwa dni musieliśmy wyjechać i kotami opiekowała się moja mama, nie widziała Pigalaków na oczy

Faktycznie - kiedy ktoś do nas przychodzi, chłopcy znikają jak sen złoty. Ostatnio była u nas pani po Maluszka, siedziałyśmy w pokoju, kiedy na próg wpadł Bunkierek, zamarł w pół podskoku śmiesznie rozczapirzony, zrobił oczy wielkie jak spodki i szybko zwiał.

Oswajanie dzikuna z Koterii. Jest postęp - po latach :)

Kto przegląda forum