Długa droga do Domu...

[Femka]

Maju, masz całkowitą rację, należy edukować. Ale ja nie jestem pedagogiem z powołania. Temperament też nie ten, niestety. I jeśli czytam, że przez cały wątek dziewczyny spokojnie i cierpliwie tłumaczą takiej właśnie właścicielce "hodowli" kotów nierasowych, a ona im odpowiada, że to jest naturalna konkurencja z kotami piwnicznymi, to nie wytrzymuję i oświadczam, że według mnie ta osoba ma blokadę intelektualną. I tyle.

...., ale blokady finansowej prawdopodobnie nie ma i to jest przerażające .Piotr W.

dokładnie.

[mary2004]

Dopiero znalazlam czas, zeby przeczytac watek Plisiuni Nawet nie wiesz, jak bardzo sie ciesze, ze ona jest u Ciebie i wreszcie po latach wegetacji ma szanse na pelnie kociego szczescia. Pani Ala (opiekunka z przytuliska) uwazala, ze kicia nie nadaje sie do oddania, bo ma juz swoje lata, jest specjalnej troski etc. Ale Plisia za kazdym razem, kiedy bylismy w przytulisku prosila mnie o swojego ludzia, wpatrywala sie we mnie swoimi zaplakanymi slepkami i obejmowala lapkami za szyje. Wiedziala, ze jednak ktos na nia czeka Piekny watek, bede zagladac i trzymam kciuki za Twoja nowa bidulke

[M@ja]

Bardzo się cieszę, że podjęliście dyskusję. Dziękuję za wszystkie odpowiedzi i cieszę się również, że mamy wspólny cel. Może i popadłam w moralizatorski ton, a nawet trochę specjalnie Ja sama nie należę do ludzi cierpliwych, a już napewno nie do cichych Ważne, że cel mamy wspólny!

Mary 2004, cieszę się, że odwiedziłaś mój wątek
Plisieńka ma się świetnie i BARDZO DOBRZE, ŻE SZUKAŁAŚ DLA NIEJ DOMKU. To najczulsza koteczka na świecie. Nie da się ubrać w słowa jej miłości i oddania. Nie da się opisać zaufania jakim mnie darzy! Plisia każdym swoim spojrzeniem, każdym ruchem w moim kierunku, każdym dźwiękiem mówi: jestem twoja, rób co chcesz. Nawet jak czegoś nie lubi (czyszczenie uszu, obcinanie pazurków czy kąpiel), to poddaje się cała. To tak jakbym miała żywą lalkę. Plisi należy się wszystko co najlepsze i staram się właśnie to, a nawet więcej jej dać.

Ps. Plisiuńkowe oczka już nie są zapłakane. Wetka powiedziała, że cuda się zdarzają i widać kotka jest w świetnej kondycji psychicznej.

[Liwia]

zarejestrowanie hodowli nie jest gwarancja etyki hodowcy

[M@ja]

A życie rodzinne toczy się leniwie przy niedzieli. Koty jak zwykle wpasowane w meblostan, leniwie spoglądają spod przymkniętych powiek. Od czasu do czasu słychać jakiś syk i czasem coś przemknie z prędkością światła, ale ogólnie jest cisza i spokój, aż nudno!
Piastka jest coraz spokojniejsza i coraz mniej przeszkadza jej obecność kotów w tym samym pomieszczeniu, o ile to nie jest JEJ pokój. W celach wychowawczych, zamknęłam więc tę ostoję i rzuciłam czarnulę na pastwę trójcy... I znowu kicia wygrywa! Paskuda odmówiła jedzenia w innym pomieszczeniu niż dotychczas. Koniec i kropka! Dobrze, że przegrywam tylko pojedyncze rundy a nie całą batalię.

[M@ja]

Dziś zaksięgowałam przelewy na Piastunię od:
Jopop - 41,00
Amelle 1 - 35,00

Bardzo Wam dziękuję dziewczyny

[jopop]

przelew ode mnie nie jest przelewem ode mnie:) tylko rozliczeniem z poprzedniego wątku Piastki:)

jak blizny - widać jakiekolwiek zmiany?

[M@ja]

Jopop, wiem, niemniej jednak w tym momencie był to przelew od Ciebie
Blizny mają się jakby lepiej. Tzn są mniej suche. Wetka powiedziała, że całkiem nie zarosną, a to co tam wyrośnie może mieć nawet biały kolor. Tak czy siak Piasteczka wygląda bardzo dobrze. Futerko ma wyraźnie ładniejsze. Czy gęściejsze - nie wiem ale napewno bardziej lśniące i miękksze w dotyku.
O poczynaniach kici napiszę wieczorem, a mam dziś o czym pisać...

[Modjeska]

Czekamy na dobre wieści.

[M@ja]

Znacie to uczucie, kiedy dziecko idzie pierwszy raz do przedszkola albo do szkoły? Ja mam to już za sobą. Moje dzieci przeszły przez to bardzo łatwo – bez płaczów i lamentów, więc i ja jakoś to przeżyłam. Śmiałam się, że mam cygańskie dzieci i wszędzie je mogę zostawić. Dziś jednak miałam kolejny taki „pierwszy raz”, w dodatku chyba najbardziej stresowy...
Rano jak zwykle Piasteczka rozdarła paszczę o wypuszczenie jej z pokoju. Wypuściłam więc, pomiziałam i dałam żarełko. Chciałam ją namówić do zjedzenia w kuchni ale jakoś nie bardzo dawała się przekonać, że właśnie to miejsce najbardziej nadaje się na stołówkę. Dzieci poszły do szkoły, a ja zaczęłam szykować się do wyjścia. Ponieważ miało mnie dłużej nie być w domu, to chciałam zamknąć czarnulę w pokoju... O nie! Piastka posmakowała większej przestrzeni i z całą stanowczością odmówiła „aresztu”. Płakała w niebogłosy i drapała w drzwi. Co było robić? Wypuściłam potwora. Pełna obaw zostawiłam wszystkie koty razem i wyszłam z domu. Ponieważ Psotka nic sobie nie robi z syków Piastki, a Plisia dostojnie ją ignoruje – tu nie bałam się zatargu. Jednak Totuś okropnie boi się czarnej damy, co ta skrzętnie wykorzystuje. Niech no tylko kocurek spróbuje przejść obok Piastuni! Kicia natychmiast się zrywa i goni Totka ze strasznym sykiem. Nie ma co się czarować – konflikt jest.
Kiedy więc wracałam do domu, nie byłam pewna czy mam do czego w ogóle wracać. Podchodząc pod drzwi mieszkania, miałam wizje krwawej jatki. Otworzyłam drzwi... Totuś na posterunku, Psotka zaraz przybiegła, Plisia z pokoju zawołała to swoje „aaa”. Po chwili, bardzo powoli wynurzyła się i Piastka. Z pewnym niepokojem zerknęła na szeleszczące w mojej ręce reklamówki ale owinęła się wokół moich nóg, za co nagrodziłam ją długimi głaskami. Pierwsze emocje opadły. Rozglądnęłam się po mieszkaniu i o dziwo wszystko było na swoim miejscu. Popatrzyłam na koty... Wyczułam pewne napięcie lekko ocierające się o strach. Tylko czego mogły się wystraszyć? W dodatku wszystkie cztery! Nie znalazłam przyczyny, więc postanowiłam nie zawracać sobie tym głowy, tylko obserwować dalej. Koty pobiegły na balkon obwąchać lobelię, którą im kupiłam, a Piastunia zabrała się za jedzenie... w kuchni! No proszę – kolejny kroczek do przodu.
Przez cały dzień nic nadzwyczajnego się nie wydarzyło. Czarna lady zajęła się najbardziej pasjonującą dla kota rzeczą, czyli spaniem. Zmieniała tylko co jakiś czas miejsce - raz na półce, a raz pod stołem. Ach, i dwa razy pogoniła Totka. Za to chwilę temu postanowiła z własnej inicjatywy wskoczyć mi na kolana. To dopiero wielki krok na przód!
Teraz czaka mnie noc. Pierwsza noc z Piastką i pozostałymi kotami razem. Ciekawe jakie tym razem wytwory wyobraźni dostarczy mi mój mózg...

[M@ja]

Zainteresowanych informuję, że przeżyliśmy!!!

Piastka trochę nieswoja, reszta kotów w stanie gotowości. Nie obserwuję zachowania typu cisza przed burzą, więc mniemam, że jest O.K.

[Femka]

ściskam i głaszczę futerka

[Modjeska]

M@ja jesteś . A może zaczarowałaś czymś kicię, przyznaj sie lepiej??

[Agneska]

Fajna ta czarownica, prawda?

[M@ja]

Modjeska, czaruję i czaruję ale egzamin dla czarownicy pewnie jeszcze nie prędko zdam.
Dziś nie wydarzyło się nic, co warto byłoby opisywać. Koty po prostu uczą się ze sobą żyć. Konflikt Toto - Piastka jest wciąż na tym samym poziomie, choć może lekko jakby z tendencją spadkową. Oboje potrzebują sporo czasu.
Ciekawa jestem jak Wy sobie radziliście w podobnych sytuacjach?