Świeżo zakoceni, czyli jak oswajamy koty, a koty nas

[dzikus]

Zdjęcia super..całuski dla Bengalinki i Małego takie przez net
Bengalinka w roli Aliena ..bosko

[bez44]

Gratulacje Czyta się wspaniale. Dobrze mieć dwa koty - tylko czasami trzeba się czymś innym zając. niż tylko ich obserwacją Sama mam od niedawna trzy Koty.
Pozdrowienia dla Was i głaski dla Kociaków.

[Agn]

No to mamy jasność.
Dzięki za szczegółową relację. Mam nadzieje, że koty szybko wyluzują. A z tego, co piszesz Mały jest na dobrej drodze.

[lidiya]

Bedzie dobrze.

Im sie pewnie wydaje, ze umarly i trafily do nieba dlatego tak sie zachowuja

[dzikus]

Co słychać u dueciku?

[rambo_ruda]

Pięknie piszecie! Kotki są super a Bengalinka jak już się oswoi pewnie będzie najukochańszym kotem na świecie A Mały pewnie zostanie małym urwisem

ps widzę że kuwetka z Ikei- też mi się podobała ale mój Franek to raczej spore bydlątko i się nie mieści do standartowych kuwet. Tak więc Bengalinka też musi trzymać dietę

[M+M]

Witamy wszystkich!
Oto opis naszych kolejnych dni z kotami Miłej lektury


Piątek 14.IX, trzeci dzień oswajania (się)

W piątek znalazłem Bengalinkę w jej ulubionej kryjówce pod łóżkiem, natomiast Mały znów zapadł się pod ziemię. Przeszukałem wszystkie jego dotychczasowe schronienia i jeszcze parę innych potencjalnych miejsc, ale go nie znalazłem. W końcu darowałem sobie szukanie i, co nieco już głodny, zacząłem robić sniadanie. Magda powiedziała mi potem przez telefon, że namierzyła rano Małego, jak ładował się do stojącej pod łóżkiem szuflady z pościelą. Faktycznie - wysunąłem szufladę i znalazłem w środku kota Powiedział do mnie "mił" i patrzył się niepewnie. Dał się pogłaskać, zaczął mruczeć, kiedy na chwilę przestałem go głaskać tryknął mnie łebkiem domagając się kontynuacji; słowem - kot już gotowy. Wywabiłem go z szuflady, wyszedł ostrożnie i zaczął się rozglądać. Bardzo go zainteresowała kocia zabawka - myszka na długiej gumce - którą zaczął wąchać trącać łapą. Ciekawe były dla niego również sznurki przy mojej bluzie z kaprurem. Prawdziwym przebojem okazało się jednak różowe plastikowe kółko na palec przyczepione na drugim końcu gumki, kot po zobaczeniu go skoczył jak tygrys (ledwo zdążyłem cofnąć dłoń przed pazurkami) i zaczął je mordować. Nasza zabawa wyglądała więc tak, że trzymałem futrzastą myszkę w garści, od myszki odchodziła długa gumka, na końcu latało kółko, a kot gonił za nim jak wariat.

Za kilka minut pomyślałem, że czas na trochę oswajania z domem. Zacząłem wywabiać Małego do przedpokoju, w chwilach wahania przekupując go widokiem dyndającego z mojej ręki kółka. Kot dzielnie wyszedł z sypialni do przedpokoju, dotarł do drzwi do salonu, tam jednak chwyciła go blokada i czmychnął z powrotem do szuflady na pościel. Muszę tutaj oddać mu honory jako niezłemu akrobacie, bo pomiędzy brzegiem szuflady a dnem łóżka jest szpara może na 5cm i musi on dokonać pewnej sztuki, żeby się tam przecisnąć

Za godzine ponownie wysunąłem szufladę z kocią zawartością i znanym już kółeczkiem zaprosiłem do zwiedzania domu. Tym razem nie było już wielkiego wahania, obejrzeliśmy wszystkie pomieszczenia ze szczególnym uwzględnieniem lokalizacji kuwety i misek. Kot plątał mi się tuż obok nóg, parę razy prawie mnie przewracając. Pobawiliśmy się jeszcze trochę kółkiem, a potem znów wrócił do szuflady.

Trzeci raz już nie trzeba było kotka zapraszać, po jakimś czasie sam wyszedł z szuflady, przyszedł do dużego pokoju i zaczął gonić leżącą na podłodze myszkę (a dokładnie - oczywiście - kółko na końcu gumki). Bawiłem się z nim długo, potem chyba lekko już zmęczony ułożył się na narożniku, a ja zrobiłem mu seans głaskania, z akompaniamentem kociego mruczenia

Magda ustawiła sobie wcześniej w komunikatorze status "Mamy 2 niewidzialne koty". Po jej powrocie z pracy okazało się, że jeden z nich już się zmaterializował - Mały po trzecim wyjściu z szuflady darował już sobie powrót do niej i został w salonie. Trochę posiedział i poobserwował, sporo pozwiedzał zaglądając we wszystkie kąty, nawet jego chód stał się śmielszy: z początku przez przeszkody czy "przepaście" przechodził bardzo ostrożnie, łapa za łapą (patrz zdjęcie), a wieczorem pozwolił sobie na pierwsze susy. Bardzo ucieszyło nas to, że zaczął drapać specjalnie w tym celu owinięte sznurkiem sizalowym nogi od stołu (w założeniu mają to one spełniać funkcję drapaka, a nie np. narożnik ). Momentami nawet zaczął się po nich wspinać aż do dotknięcia blatu stołu...


Benia niestety postanowiła się jeszcze nie materializować. Cały dzień spędziła pod łóżkiem, w tunelu pomiędzy ścianą a tyłem szuflady na pościel, którą wcześniej upodobał sobie Mały. Kiedy zaglądaliśmy tam, siedziała skulona i wpatrywała się w nas wielkimi jak spodki oczami. To zdecydowanie nie był jeszcze dzień jej oswojenia, więc daliśmy Bengalince spokój. Około 10 wieczorem wyskoczyła na szybki kurs kuweta-miska z jedzeniem-miska z wodą-kuweta i wróciła pod łóżko. Bengalinkę mogliśmy sobie obejrzeć co najwyżej na zdjęciach

W nocy Mały dostał niezłej fazy na zaczepianie nas i koniecznie chciał łazić po naszych głowach. Dyskretne aluzje w postaci przenoszenia go gdzie indziej nie skutkowały, podobnie mówienie "psik!". Pewnie uznawał to po prostu za element zabawy W końcu konkretne zasyczenie i zaprychanie a la wkurzony kot odniosło skutek - trącająca łapka Małego zatrzymała się w powietrzu, kot spojrzał się na nas uważnie i ułożył w nogach łóżka. Odnieśliśmy chyba drobny sukces wychowaczy


Sobota 15.IX, czwarty dzień oswajania (się)

Dzisiaj Mały jest już kupiony. Szuflada pod łóżkiem poszła w zapomnienie, zaczynają się harce, skoki, gonitwy za zabawkami, badanie drzewa na balkonie, wynajdywanie ciekawych miejsc (czy wasze koty też pałają gorejącą miłością do brodzika w łazience?). Głaskanie rano jest jeszcze przyjmowane jako chęć zabawy (gonienie za głaszczącą ręką, chęć drapania lub przygryzania), ale kotek stopniowo okazuje się pieszczochem Lubi tradycyjne głaskanie po grzbiecie, wystawia gardło do drapania pod bródką, ciekawi go drapanie po grzbiecie przy nasadzie ogona, rozkokoszony pokazuje brzuszek, ku radości Magdy lubi również grę w "czekoladową łapkę" - tak Magda i jej siostra jako małe dziewczynki nazwały zabawę, w jaką bawiły się z okolicznymi kotami: bierze się kocią łapkę i delikatnie naciska na poduszeczki, jedna za drugą, tak aby wysuwały się pazurki. Nie każdy kot jest amatorem tej zabawy, ale Mały najwyraźniej w niej zagustował. Okazuje się, że jest również fetyszystą - lubi obwąchiwać i lizać nasze stopy :O




Stan Bengalinki niestety rano bez zmian. Kot zainstalowany pod łóżkiem, za szufladą z pościelą. Zaglądamy do niej czasem i wołamy, ale to nic nie daje. Bengalinka zachowuje się wtedy tak, jakby jej tam nie było, jakby była zahibernowana. Wpatruje się w nas tylko wielkimi jak spodki oczami (wygląda wtedy jak Kot w Butach ze Shreka, tyle że jej spojrzenie nie jest proszące, ale mówi nam, że jesteśmy co najmniej potworami). Potem odwraca wzrok i patrzy się pusto np. w ścianę lub w podłogę. Magda (kończyła psychologię) porównuje to do zachowania ofiar molestowania seksualnego Bardzo się o koteczkę boimy

Wywabiania Bengalinki z kryjówki bynajmniej nie ułatwia nam Mały Co się schylimy, zawołamy "kici-kici", podsuniemy jakiś smakołyk lub zaczniemy nęcić kocią zabawką - Mały pojawia się z dokładnością szwajcarskiego zegarka i zaczyna dobierać się do atrakcji przygotowanych do Bengalinki. Zainteresuje się przysmakiem, zacznie rzucać na zabawkę, lub po prostu łazi i się do nas łasi... Wykorzystujemy ten fakt i próbujemy jeszcze jednej taktyki, "na zazdrośnicę" - ostentacyjnie bawimy się z Małym, głaszczemy, pieścimy, ten mruczy jak traktor, a wszystko tak, żeby Bengalinka widziała. Niech wie, co ją czeka, jak wyjdzie... Niestety, to też nie odnosi efektu. Również głaskanie przez szparę między łóżkiem a ścianą, które zachęciło Małego do wyjścia, nie działa; Benia odsuwa się od ręki.

Wieczorem zdesperowani postanawiamy spróbować powtórzyć na Beni inny numer, który poskutkował w przypadku Małego, to jest odrobinę zmotywować ją do wyjścia ręcznie. Zakładam rękawice, wkładam rękę między ścianę a łóżko i delikatnie przesuwam ją w kierunku brzegu łóżka. Kot przesuwa się unikając mojego dotyku, potem wyskakuje spod łóżka i ląduje na parapecie okiennym, za zasłonką. Cóż, ten sposób nie zadziałał tak jak u Małego Magdełe siada niedaleko, mówi do Bengalinki, pokazuje zabawki, podkłada kawałki kocich smakołyków. Trwa to z dziesięć minut. Już mamy rezygnować, bo wielkie kocie oczy niedwuznacznie mówią nam, że jesteśmy co najmniej straszni, a tu nagle kot zaczyna lizać kawałek jedzonka. Liże, liże, potem zjadł. Magda położyła drugi - Benia polizała, potem również zjadła, a następnie wróciła w "tryb hibernacji". Magda zaczęła delikatnie głaskać Benię po łapce. Kot nie poddał się pieszczotom, ale i nie zwiał ani nie zabrał łapy, tak więc chyba jest to jakiś sukces... Po minucie takiego lekkiego głaskania Bengalinka skoczyła z powrotem pod łóżko, a my postanowiliśmy więcej już jej dziś nie stresować.

Przed spaniem poprzewalaliśmy się jeszcze z Małym, po czym Magda zasnęła, a ja w łóżku pracowałem jeszcze trochę na laptopie. W pewnym momencie widzę, jak Bengalinka wychodzi spod łóżka i idzie zwiedzać mieszkanie. Słychać było różne odgłosy, a tu szeleszczenie jakichś papierów, a to skoki i lądowania, a to trącone naczynia. Z mojego miejsca w łóżku miałem widok na fragment przedpokoju, w którym jest wieszak na ubrania i szafka na buty. Spoglądam raz w tamtym kierunku, a tu Bengalinka dobiera się do sznurków zwisających z kurtki Magdy. Popodgryzała je trochę, a potem zaczęła polować na sznurowadła wystające z butów. Czasem skoczy na buta, usiądzie na nim i gryzie sznurówkę, potem zeskoczy i zacznie ją prać łapą, czasem nawet zaczęła się przewalać na grzbiecie i łapać sznurowadła wszystkimi czterema kończynami. Patrzę na te popisy i myślę - "oho, koteczka jest w nastroju zabawowym", po czym pojawia mi się nad głową mała żaróweczka pomysłu Łapię za myszkę-zabawkę i niby to przypadkiem myszka ląduje w polu widzenia koteczki. Ta szybko na nią spogląda z zainteresowaniem, po czym patrzy na mnie i udaje, że tak naprawdę wcale jej to nie interesuje. Nagle nadzwyczaj istotne staje się obwąchanie otoczenia, a potem dokładne umycie pyszczka i łapek. Potem jednak kotka znów patrzy się na myszkę, przyczaja po kociemu, zatrzęsie dupką i skacze na nią. Bawiła się z myszką jak mały kociak Oczywiście tak się jakoś dziwnie składało, że myszka lądowała coraz bliżej mnie, a w końcu zaczęła się unosić nad podłogą, na wysokości łóżka. I tu znów manewr, który poskutkował na Małego, nie wypalił: Bengalinka stwierdziła, że limit odwagi został wyczerpany i czmychnęła do kryjówki; prowokacja do skoku na łóżko nie udała się. "Trudno, spróbujemy jutro" pomyslałem, po czym na moje przykryte kołdrą nogi nagle łupnęło coś ciężkiego. To Bengalinka przeczołgała się pod łóżkiem i skoczyła z drugiej strony wprost na kołdrę Podreptała, powęszyła, potem wystraszyła się sygnału z laptopa informującego o wyczerpanym akumulatorze, skoczyła pod łóżko i tyle ją widzieliśmy.

Za to Małego widzieliśmy tej nocy aż w nadmiarze. Jest to niewątpliwie jeden z mniej oczekiwanych widoków, kiedy po przebudzeniu w nocy widzi się tuż nad sobą czarny koci pyszczek wpatrujący się ciekawsko


Ciąg dalszy nastąpi

[Agn]

Jesteście wymarzonymi opiekunami dla wszystkich zajmujących się adopcjami. Strasznie się cieszę, że to właśnie nasze koty do Was trafiły.

Bengala narobiła nam wstydu... Histeryczna kokieta, no.
Ale wiem, że sobie poradzicie z jej humorami.

[maggia]

Cudnie!! Cudnie!! Cudnie!!

[galleana]

Super relacja, z waszą konsekwencją i anielską cierpliwością na pewno niedługo wam się uda udomowić i koteczkę, biedna musi miec nie lada powód aby bać się ludzi.

[dzikus]

Przeczytałam, jak zwykle z przyjemnością :D:D
Wasze "podejscie" jest cudowne...

[izaA]

Sonia miała 7 miesięcy, kiedy ja do nas przywieziono. Siedziała pod łóżkiem lub za lustrem równo miesiąc. Teraz jest jedną wielką przytulanką...i tego oczywiście Wam życzę - dwóch przytulaków...

[Malati]

Życzę sukcesów w dalszym oswajaniu kotów i siebie! Żeby Mały zaprzestał nocnych praktyk, a Bengalinka rozpoczęła dzienne praktyki

[M+M]

Niedziela 16.IX, oswajania dzień piąty

Dzisiaj byliśmy trochę wredni. Postanowiliśmy dać Bengalince szansę na wyjście z kryjówki poprzez... likwidację tejże Ulubione miejsce Bengalinki do przeczekiwania wabienia jej przez te okropne dwunożne potwory i w ogole wszystkiego innego znajdowało się pod łóżkiem, między tyłem szuflady na pościel a ścianą. Robił się tam tunel długi na całą długość łóżka i szeroki na może ze trzydzieści centymetrów. W sam raz na kota, który nie ma zbytnio zamiaru spoufalać się z okolicą. Benia spędzała tam większość poprzednich dni. Była tam nieźle okopana i doszliśmy do wniosku, że lepiej będzie, jeśli - nawet jeśli chce się dalej kryć - będzie to robić w innym miejscu, tam gdzie będzie mogła nas lepiej widzieć, słyszeć i czuć Chodziło po prostu o przyzwyczajenie jej do naszej obecności, że jest ona naturalna i nic złego się wtedy nie dzieje. Szuflada została więc komisyjnie dopchnięta aż do samej ściany (oczywiście podczas nieobecności Bengalinki ).

Muszę powiedzieć, że trochę ten niecny uczynek pomógł. Bengalinka dalej chowała się w tej okolicy, ale tak jak planowaliśmy, była już bliżej nas. Musi pogodzić się z tym, że nie da się na dłuższą metę przed nami uciec


Mały śmiga po domu jak czarny diabełek, zagląda we wszystkie kąty, po kwadransie wariactwa zapada w krótką drzemkę a potem czynność powtarza. Jest teraz w wieku już nie kociątkowym, ale jeszcze nie dorosłym - taki koci podrostek, któremu wydłużają się łapy i miauczy czymś pośrednim między kociakowym "mił" a kocim "miau", w rezultacie brzmiąc troche jak Mogwai z filmu o Gremlinach. Jedną z przerw-drzemek urządza sobie na moich kolanach. Najpierw śpi zwinięty w kłębuszek, a potem rozciąga się jak akordeon na całą swą długość. Dobrze jest jemu i dobrze mi

Bardzo śmiesznie Mały zareagował na włączenie filmu z projektora. Stanął na środku pokoju jak wryty i gapił się na ekran chyba ze dwie minuty. Tylko łepek mu chodził za akcją filmu. Potem obrócił się do nas, wskoczył pomiędzy nas na narożnik i ułożył się wygodnie. Nie wiem, czy spał, czy oglądał razem z nami , w każdym razie przeleżał pomiędzy nami cały seans. Pod wieczór uraczył nas również pierwszym kocim powitaniem w jego wykonaniu - wyszliśmy na godzinę z domu, a kiedy otworzyliśmy drzwi wracając, wyszedł do nas i zaczął się łasić.


Wieczorem Mały towarzyszył Magdzie w buszowaniu po necie w sypialni. Ja siedziałem przy komputerze w salonie i pisałem relację z któregoś dnia, a Benia w tym czasie wyszła na wieczorny kurs kuwetowo-miskowy. Widać, że jej kursy stają się już spokojniejsze, ale ciągle ignoruje nasze wołania. Dziś spotkała ją jednak druga, tym razem niezamierzona przez nas niespodzianka. Mały rozprawił się wcześniej z całą zawartością misek i nie zostało w nich nic do zjedzenia... Siedziałem sobie na fotelu, wtem z kuchni słyszę dziwne długie miauki, coś jakby wspomniany Mogwai zamieniał się już w Gremlina. Po następnych zdarzeniach szczęka mi opadła, stuknęła o podłogę i potoczyła się pod szafę : nagle z kuchni galopuje wprost na mnie Bengalinka, wali mnie łepkiem w nogi, łasi się i mrauczy, daje głaskać wciskając się w rękę i goni z powrotem do misek. Okazało się niniejszym prosze Państwa, że wyszło szydło z worka i jak się chce, to się da być miłą i odważną. Po tej akcji Bengalinki przestałem się bać, że kotek taki strachliwy, że wszystko takie groźne, a te dwunogie potwory to już najbardziej. Nie dawało się głaskać, bo nie chciało się być głaskanym Teoria ta szybko znalazła swoje potwierdzenie - po napełnieniu miski Bengalinka wróciła do ignorowania mnie.

Coś jednak w niej się zmieniło. Kot w porównaniu do zachowania sprzed kilku dni był w widoczny sposób spokojniejszy i pewniejszy. Kiedy siedziałem później w nocy i dalej tworzyłem te gryzmoły, Bengalinka całkiem beztrosko bawiła się zabawkami, drapała kocyk czy goniła za "faflokiem" (piłeczka-jeż z gumek):


http://www.youtube.com/watch?v=QUT2VnDfPrk

Próbowałem jeszcze tej nocy oswoić troszkę Benię przez zabawę. Spodobała się jej zabawka-myszka, ta sama za którą (ale "obróconą o 180 stopni", tj. za kółkiem na drugim końcu gumki) szaleje Mały. Podrzucam jej tą myszkę, Bengalinka chyba jest w zabawowym nastroju, bo nawet chętnie zaczyna się nią bawić. Myszka oczywiście nie po to jest na gumce, żeby w końcu nie znalazła się przy mnie Wtedy, korzystając z zaaferowania kotki, próbuję lekko ją pogłaskać. Bengalinka ugina się natychmiast unikając dotyku i odbiega, ale po minucie czajenia znów bawi się myszą, mysz przesuwa się do mnie itp. Po jakimś czasie kończę zabawę i siadam do komputera wysłać mój poprzedni post w tym wątku. Kotka patrzy się na mnie dość długo, po czym wydaje mruko-miauknięcie, wskakuje na stół przy którym siedzę i układa na parapecie obok mnie. Nie chcę jej więcej dziś stresować, więc nie próbuję już jej głaskać, podziwiam ją tylko trochę i idę spać.



Dziękuję za wszystkie Wasze ciepłe posty, serdecznie pozdrawiam i do następnego odcinka
Michał

[izaA]

No to poszły konie po betonie teraz już będize tylko z górki...mój mąż też oswił koty ze sobą "na jedzenie"...tylko, że on karmi z ręki