Długo się wybudzała, jeszcze ok. północy była na miękkich nóżkach. Ale od rana już czuje sie super - do tego stopnia super, ze wymagała odseparowania od rodzeństwa i drapaka bo brykała tak, że Pani Ania zaczęła obawiać się o szwy. Je normalnie. Maleństwo zostało też zachipowane, na moje dane, więc już oficjalnie mam drugiego kota 
Jeszcze 24 dni!naupliosa, powiem Ci że ja też, choc całe życie mieszkałam w dużych mieszkaniach - najpierw 150m na Mokotowie, potem 200m na Kabatach, najlepiej czuję się we własnym i niewielkim, właśnie ze względu na przytulność i nie wiem jak to określić, jakieś takie psychiczne poczucie panowania nad tą przestrzenią, ale nawet nie w sensie własności, tylko bardziej tego że w każdej chwili mam je całe na oku
Ciekawe czy to ma jakiś związek z nieuświadomionymi wspomnieniami z życia płodowego i poczuciem bezpieczeństwa w tamtym okresie 
Nie moge w to uwierzyc! Okropnie sie boje jak to bedzie... Na wszelki wypadek kupilam druga kuwete i Kalm Aid, dam go jutro Tikru przed przybyciem malej. Trzymajcie kciuki!!! Mam nadzieje ze nie bedzie trzeba ich rozdielac, bo jedynym sensownym miejscem do tego jest lazienka, a tam stoi kuweta... Brrr, chyba dzis nie zasne z emocji. Jak ja juz bym ja chciala przytulic i wyglaskac! 
Wpuszczanie maści do uszu Tikru, któy zdecydowanie nie chce współpracować, to prawdziwy koszmar 
No ale co zrobić... Dla porządku jeszcze dwa słowa o pierwszym etapie dokocenia, czyli przywiezieniu do domu Bridget (nadal nie ma jeszcze innego "domowego" imienia). Początki były srednie, mała okropnie bała sie Tikru i dwa pierwsze dni syczała jak tylko pojawiał się na horyzoncie. Na szczęście nie atakował i nie trzeba ich było rozdzielać. Tikru natomiast odmwiał jedzenia razem z małą, tzn. mógł jeść w tym samym pomieszczeniu i czasie, ale musiał mieć miskę postawioną gdzieś wyżej, np. na szafce, inaczej wąchał jedzenie i odchodził. Ale już po kilku dniach sytuacja się unormowała, tzn. dziwactwa jedzeniowe Tikru zostały, ale koty zaczeły się razem bawić i wspólnie spać 