Bo oczywiście sama się na kolana nie prosiła, ani na ręce. O nie, nie, nie
Ale brana na ręce nie uciekała. Nie była może jakoś szczególnie zachwycona, bo chyba nie zaznała tego wcześniej. Ale nie uciekała, nie drapała itp. Na tym ostatnim zdjęciu na kolankach nie jest trzymana, a jednak sobie nie poszła.Dopytam Mamy, czy mruczała wtedy czy nie. Może Mama pamięta, choć to było dawno.
No ale co z tego jak nam dwa razy uciekła (raz przegryzła siatkę na gołębie)
i trzeba ją było w jakiejś zapadłej szopie łapać 
Koty są nieprzewidywalne w swych oswojeniach. Mam rezydenta od 5 lat, który nigdy, ale to nigdy mi na kolana nie wejdzie. A w życiu. Za to lubi na mnie wchodzić gdy leżę w łóżku i ugniata mnie wtedy. Druga rezydentka - też od 5 lat - brana przeze mnie na ręce puszcza mi śmierdzącą bombę feromonową
(więc biorę ją rzadko). Za to przychodzi na kolana bardzo często, a jeszcze jak mam szczotkę do czesania, to aż się ślini ze szczęścia. Moi rezydenci - od 5 lat.A znowu tymczas, który jest u mnie 2 lata i który wcześniej był chyba dodatkiem do mebli ("co to są zabawki? co to jest głaskanie?") wchodzi teraz bezczelnie na kolana, przy każdej okazji. Nawet w toalecie. Cwaniak. I już się przyzwyczaił do brania na ręce, choć zaznacza miauczeniem, że trochę urażam jego godność.
Tymczas - 2 od lat.
I tak to
(to ze wzruszenia)
