Postaram się wszystkim jakoś po kolei odpisać.Nighthawk - kotka nie miała póki co żadnych badań. Na razie miała sterylkę, dostawała zastrzyki, nie chcieliśmy ich już męczyć kolejnymi "atrakcjami". Odrobaczona została "z zewnątrz" (takim czymś, czym się smaruje skórę na karku kota), w tym tyg. mamy iść na podanie tabletki.
Przeraziłaś mnie tą robaczycą, może to faktycznie to?
Czy robaczyca jest zaraźliwa? Czy Filuś może ją złapać - albo my, ludzie?
Poker71 - my naprawdę nie siedzimy z tą kotką przez cały dzień
Ale jako, że jest zamknięta w pokoju mamy, to mama musi tam czasem wejść po ubrania czy coś...Co do głaskania - no to tu może robimy źle. Fakt, głaszczemy, bo myśleliśmy, że to ją uspokoi, da poczucie bezpieczeństwa... ona jak była w piwnicy, to bardzo lubiła być głaskana i sama się pakowała na kolana. Chcieliśmy, żeby się poczuła tak jak wtedy... ale skoro tak piszesz, to może w ogóle przestaniemy ją dotykać? Ale co, jak zdziczeje?
Filusia głaszczemy, uspokajamy, bawimy się z nim. Ale jego ta kotka BARDZO interesuje. Siedzi pod jej drzwiami i robi swoje "trr trrr trrr, mrrr mrrr mrr", śpiewa tak jakby. Może ktoś wie, co to znaczy?
Krwi nie ma, ale jest niestety wyrwana sierść, wczoraj znalazłam dwie kupki
I jest to, niestety, sierść Filusia. Który przybiera postać wielkiej, najeżonej kociej kuli i wskakuje na najwyższą szafkę w kuchni przez tym małym, białym, goniącym go z dzikim wyciem stworem Sisay - trudno zostawić koty w świętym spokoju. W tym sensie, że trudno udawać, że nic się nie stało, że nic się nie dzieje i że wszystko jest normalnie. Bo nie jest i przecież koty to widzą - Filuś widzi, że w JEGO pokoju (tym, w którym spał z "mamusią"
) zamieszkał inny kot, który na niego fuka. I że drzwi do JEGO pokoju są zamknięte. Przed kotką też trudno się zachowywać "normalnie", bo jakby miało być normalnie, to by wróciła do piwnicy, a tego na razie naprawdę nikt z nas nie chce...Niestety nie mamy pomieszczenia, które byłoby zupełnie odizolowane od życia mieszkańców, nie byłoby w użyciu i w którym nie byłoby ruchu.
I jeszcze - jak zachowywać się jakby nigdy nic?
Czyli co - puścić oba koty i niech się gonią? Bo ja już naprawdę nie wiem... Mrata - spokojnie, nie chciałam być niemiła ani nic
Tylko już mi po prostu witki opadają, zwłaszcza, że sytuacja w domu z dnia na dzień się komplikuje... Ja nie będę tu siedzieć przez cały rok, kiedy wrócę na studia (niestety już we wrześniu, bo mam poprawkę), to moja mama zostanie z tym problemem zupełnie sama...
w domu raczej nie zdziczeje, musi sie uspokoic, dojsc do siebie i zaufac kolejny raz ze wszystko jest dobrze.
