Ciepło dziś, kociaki będą zadowolone
W jednym z domków znalazłam rano biała kocicę która sie tak nieczęsto pojawia, ze nie wiem już czy ona ma dom, czy nie... Ludzi się boi, ale to standard
Może z okazji tego ciepełka spędziła noc poza domem
NOT - "mój" koci teren zwie się przystankiem tramwajowym Dobromiły. Miła nazwa, miejsce już trochę mniej - tramwaje w środku, ulice naokoło - boję się zawsze że ten ruch moze się kiedyś tragicznie skończyć, ale najstawrsza kocica (zwana przez 2 starsze panie Szarusią) jest tam już ponoć kilka lat. Koty mają swój rozum
W bardzo zaniedbanym budynku obok przystanku (przeznaczonym do remontu ale jeszcze mieszka tam chyba kilka rodzin) jest dziewczynka, która mi mówiła, że "tego z jednym okiem" zabrała jakaś pani - ale nie wierzę. Juz predzej zabraliby jego braciszka - tego elegancika, bo zdrowy, piękny, dorodby i do ludzi się garnie. Tamten nie dosć że jednooki to jeszcze dzik jakich mało mi przynajmniej nigdy nie udało sie go pogłaskać (moze zapamiętał mi te tabletki w żarciu zeszłej zimy
). A kotkę z wyliniała sierścią już zupełnie sobie nie wyobrażam kto by zabrał z dworu. Co prawda z uciętym uchem więc atrakcyjna była ze względu na dokonaną sterylkę no i przymilna była zawsze bardzo Nie wiem czy uda Ci sie NOT ustalić, czy naprawdę trafiły do jakichś domów - ja z góry zawsze zakładam najgorsze, bo niestety znam podejście ludzi do kotów 
Te dwie starsze panie próbowałam namówić, żeby karmiły koty przy budkach a nie centralnie na przystanku bo ludzie kiedyś im krzywdę zrobią. No ale żeby do budek dotrzeć trzeba sie w krzaki wedrzeć, nie wiem może w ich wieku nie chce im się, bo miseczki na stałe zagosciły pod ławkę na przystanku
Oby nie dotarł do nas ten czubek z osiedla Przyjaźni o którym dziś w Kurierze przeczytałam (wykłada zwierzętom zatrute pozywienie).
Wiecie, mam jedno niespełnione marzenie - chciałabym wygrać w totka jakieś grube miliony i powołać jakąś fundację zajmującą sie bezdomnymi kotami. Specjalistyczna klinika z możliwością dozoru kilkudniowego po sterylizacjach/kastracjach i w przypadku chorób, no i ekipę, która by zajmowała sie wynajdywaniem, wyłapywaniem i całym tym zawozeniem i odwożeniem dzikusów na zabiegi. Bezdomność skończyłaby się po kilku latach jak ręką odjął - bo narażone na tyle niebezpieczeństw dzikie koty nie żyją tyle co domowe, a bez możliwości rozmnażania nie byłoby więcej ani jednego malucha skazanego na to okropne życie. Teraz niby fajnie jest, że zabiegi sterylizacji (ale już nie kastracji) sa bezpłatne w TOZie, ale łapanie, transport i przetrzymywanie po zabiegu takiego dzikusa w domu jest dość problematyczne. Ja tylko z tą jedną czarną z przystanku (która zaginęła razem z tym jednookim) na razie tak miałam, ale mąż mi wypomina do dziś - bo wielka klatka wystawowa zajęła całą sypialnię, więc spaliśmy 2 noce na sofie, bo mimo zamkniętych drzwi woń hmmm nie powiem czego niosła sie po domu niestrudzenie
Sypialnię trzeba było wietrzyć dłuuugi czas 
Nie wiem jak moja druga połowa zareaguje jak znów przytargam do domu klatkę-pułapkę (co też czeka mnie w najbliższym czasie bo ta Szarusia wciąż w pełni sprawna do wydawania na świat młodych...). A ja jak ja, jeszcze dam radę - gorzej z tymi starszymi paniami opiekującymi sie stadami rozmnażających się spontanicznie kotów w okolicy. Kurczę trzeba mieć jakieś pomieszczenie - OSOBNE POMIESZCZENIE - dla takich dzików po zabiegach przecież i one są przerażone cała sytuacją i potrzebują spokoju i człowiek też jeśli niekoniecznie zywi miłość do czworonogów może mieć obiekcje przeciw przechowywaniu ich w domu
Rozpisałam sie nieprzyzwoicie ale szczerze mówiąc tak normalnie z nikim nie mogę o tym rozmawiać, nie mam ani jednej bratniej w tym względzie duszy w otoczeniu... Wszyscy moi znajomi pukają się w głowę, no w najlepszym przypadku wysłuchają mojego monologu (mój mąż jest na to najczęściej skazany) ale z ochotą zmieniają temat jak sie tylko nadarzy okazja
Trochę ich rozumiem, ja tak mam kiedy moje koleżanki zaczynają mi opowiadać o swoich dzieciach 
