Po drugiej stronie siatki - schr. łódź VIII

Kciuki za Szugera!

Kciuki za to, żeby Szuger szybko wyzdrowiał i żeby dogadał się z pieskiem :ok:

już niedługo Cukiereczku :ok:

Oj czekam niecierpliwie na wieści :ok:

Z mojego doświadczenia wynika, że koty prędzej dogadują się z kociolubnym psem niż z innymi kotami. Oby tak było również w przypadku Szugera :ok:

czekamy na jakieś wieści. czy kocio opuści dziś schron?

pewnie Anetka własnie jedzie

Szuger już w domciu

Wielkie dzięki dla ruru za tempo, jakie nadała tej adopcji :lol:

A teraz szczegóły:
Kotuś zamieszkał z cudnym 11-letnim seterem i od razu poczuł się jak u siebie w domu. Wspólne zapoznanie futrzaków odbyło się całkowicie bezproblemowo.
Szuger ostrożnie wyszedł z transporterka, zwiedził cały "swój" pokój - najpierw parter a zaraz potem górne partie czyli regały, stół itd. Następnie zjadł pół michy suchego Royala, przeciągnął się, ziewnął, usadowił na przygotawanym dla niego puchatym posłanku ogrzewanym lampą ( bo Pani stwierdziła, że skoro jest chory to musi mieć cieplutko) i przystąpił do toalety :lol:

Po chwili jednak stwierdził, że jest chyba za daleko od ludzia więc przeniósł się strategicznie na tapicerowane krzesło obok swojej nowej Dużej i zainkasował cały tuzin pieszczot :ok:

Kotuś ma na dziś umówioną domową wizytę lekarską, a nowa Duża nim zachwycona :1luvu:

Szuger będzie tam miał jak u Pana Boga za piecem :mrgreen:

Rany jak się cieszę :ok:

Wielkie dzięki Anetko :1luvu:

A Panią trzeba zaprosić na forum
coby od czasu do czasu napisała coś
i fotkę wstawiła!

jej, ale się cieszę! :ryk:

super

pies się nie zarazi od kota katarem, no co Wy? :lol:

o jak się cieszę z Szugera

i niestety, jak to w życiu, inny news:

"Paulinka odeszła dzisiaj podczas wizytu u weterynarza... Nie było jej szansy pomóc, nerki już nie pracowały. Teraz jest już w lepszym kocim świecie. Jeszcze raz dziękuję, że pomogłaś mi Ją wybrać:) Cieszę sie, że przez te dwa lata miała normalny dom i odeszła wsród kochających ją ludzi. Nie była anonimowa z numerkiem, ale była naszą mordką. Może początki były trudne, ale mimo wszystko warto było się starać, żeby zobaczyć jej wdzięczność i radość. Dzisiaj rano się z Nią pożegnałam... czułam się strasznie bo wiedziałam, że widzę ją ostatni raz, ale zawsze będę o Niej pamiątać. Dużo się od niej nauczyłam i dała mi dużo radości kiedy sama schodziła domagać się o jedzenie i głaskanie łasząc się do nóg i mrucząc. To już nie była ta schroniskowa Paulina bojąca się dodytku i ludzi. Latem wychodziła na dwór, uwielbiała siedzieć w krzaku maliny, albo pod winogronem, w tujach polowała na myszy... Pamiętam głos jej mruczenia, był taki Paulinosowaty.Jendak potrafiła zaufać i dać się poznać i pokoachać. Do końca widziałam w jej oku to coś. Weterynarz mówił, że się nie męczyła.
było warto być przy Niej do końca bo zasługiwała na to! Pozdrawiam serdecznie w swoim i Pauliny imieniu. "

jeszcze wczoraj pisałyśmy, że to moze tylko kolejny napad kociego kataru.
O Paulince dostawałam czasem newsy. Niesamowite, jak ta kicia się otworzyła w nowym domu, najbliżej jednak była swojej nowej młodej pani.

bądź dalej szczęśliwa, mała, po tamtej stronie tęczy

Bądź szczęśliwa malutka

Po drugiej stronie siatki - schr. łódź VIII

Kto przegląda forum