(3) Mika.. Tato..(*).. (*)...Mamuniu, to juz czas

[MonikaMroz]

Ja tez zawsze czytam
Współczuje straty
Marzenko zrobiłaś wszystko co mogłaś.Mika Byla szczesliwa i kochana
Pamiętaj o tym

[Marzenia11]

Ja tez zawsze czytam
Współczuje straty
Marzenko zrobiłaś wszystko co mogłaś.Mika Byla szczesliwa i kochana
Pamiętaj o tym

Też czytam wiele wątków. Ale sama dobrze wiesz jak wazna jest obecność w wątku, nie tylko czytanie, sama się o nią w swoim upominasz - tak na co dzień, a tym bardziej jest ona potrzebna w tych bardzo trudnych sytuacjach, ciężkiej choroby i odchodzenia kota...



Muszę się sama uporać z tym co się stało, sprobować się posklejać, pozasklepiac rózne kawałki mnie.

[alessandra]

Marzeniu , tak bardzo mi przykro

[*]

[nyoe]

bardzo dlugo sledzilam Twoj watek. Mika wygladala dokladnie tak jak moja Kuma....ktora ma 17 lat i niby jest w dobrej kondycji, ale coraz slabsza. Juz utyka, gdy chodzi, juz glownie spi, tez nie bardzo chce jesc, dostaje co drugi dzien kroplowke,bo ma chore nerki. Wiem, co czujesz i wiem, ze ja tez niedlugo bede sie tak czula, choc oczywiscie łudzę sie ze nie, bo Kuma nigdy nie byla w schronie, miala szczesliwe dziecinstwo i nigdy jej nikt nie trzymal w klatce. Trzymaj sie, pewnie Mika wroci do Ciebie w innym futrze.

[Marzenia11]

Na razie wróciła w śnie. Dzisiaj. Nie pamiętam co się działo, sen był dynamiczny, dużo ruchu, dźwięków. Mika siedziała na krześle i patrzyła.

[mamaGiny]

Dziś dotarłam , bardzo, bardzo mi przykro

[aga66]

Takie sny bolą bardzo bo nawet we śnie wie się, że ten ktoś nie żyje. A jak pozostałe kotki? Zauważyły brak Mikuni?

[nyoe]

przyszla we snie, zeby sie pozegnac, jeszcze jakis czas bedziesz ja czula w domu. Sprobuj postawic spodeczek z woda i jej ulubione chrupki w jej ulubionym miejscu, tak mniej wiecej przez tydzien, jesli koty zjedza, to nie szkodzi, ale zobaczysz, ze bedzie Ci z tym lzej. Trzymaj sie.

[Marzenia11]

Wszystko stoi po staremu. Nawet miseczka z wodą z której piła w ostatnich chwilach życia. Miseczki z karmą itp. Jedynie już odstawilam krzesło od drapaka, które jej pomagało wskakiwac jak już miała mało sił..
Koty były wystraszone i zagubione.. Notka chodziła po pokoju i jej szukała na zasadzie, no ale jak to, nie ma, przecież tu była... Dotąd nie korzystają z drapaka który im się bardzo spodobał na początku.
Teraz pierwszy raz zostały same, na trzy dni.

[Atta]

Strasznie przykro W takich chwilach trudno jest napisać coś sensownego i żeby było to coś od nas, a nie jako powtórzenie czyiś słów [*]
Z tym pisaniem na wątkach z wyrazami wparcia też jest różnie. Wcześniej angażowałam się na kilku wątkach i to nie tylko zaglądając by coś napisać, a w konsekwencji po jakimś czasie dostało mi się od innych, mądrzejszych forumowiczek. To nawet nie chodziło o prowadzących te wątki, ale tych, które uważały zdanie odmienne od swojego bogatego doświadczenie chyba jako coś nie do przyjęcia. Poznałam tu osoby, z którymi wspierałyśmy jakiś projekt, dzwoniłyśmy do siebie, naradzałyśmy sie, ostatecznie już kilkanaście osób odeszło, nie chcą sie angażować, skoro skutkuje to nieprzyjemną atmosferą. Tak że nie dziw się, że niektórzy mają nieco asekuranckie nastawienie. Być może akurat do Ciebie zagląda wiecej takich osób, które rzadziej piszą, często nie wiedząc co lub boją sie odezwać,bo nie wiedzą jak zostaną przyjęte. Nie chcę nikogo tłumaczyć, tak to po prostu widzę.

[Marzenia11]

Mika żyła i umarła na swoich warunkach. Ja jej tylko towarzyszyłam. Czasem jak chciałam postawić na swoim godzila się na to ale na chwilę i pokazywała mi ile ją to kosztuje i że nie warto. I odpuszczalam.
Wiedziałam od dawna, ale teraz doświadczyłam tego z mega mocą, siłą która okazała się być dla mnie destrukcyjna, jak towarzyszenie jest trudne. Jakie to ogromne wyzwanie. Jak bardzo trzeba odstawić siebie na bok, swoje emocje jeśli szkodzą temu komu towarzyszysz. Odstawić swoje potrzeby. Jeśli stoją one w konflikcie z potrzebami tego komu towarzyszysz.
Bardzo to trudne.

[aga66]

Mika żyła i umarła na swoich warunkach. Ja jej tylko towarzyszyłam. Czasem jak chciałam postawić na swoim godzila się na to ale na chwilę i pokazywała mi ile ją to kosztuje i że nie warto. I odpuszczalam.
Wiedziałam od dawna, ale teraz doświadczyłam tego z mega mocą, siłą która okazała się być dla mnie destrukcyjna, jak towarzyszenie jest trudne. Jakie to ogromne wyzwanie. Jak bardzo trzeba odstawić siebie na bok, swoje emocje jeśli szkodzą temu komu towarzyszysz. Odstawić swoje potrzeby. Jeśli stoją one w konflikcie z potrzebami tego komu towarzyszysz.
Bardzo to trudne.

Dałaś jej piękne życie Marzeniu i tego sie trzeba trzymać. Sama wiesz ile kotów nie doświadczy nigdy nawet kawałka dobroci człowieka i umiera samotnie pod krzakiem.

[Marzenia11]

Mam poczucie że podolalam temu wyzwaniu. Wylaczylam swoje potrzeby, np ratowania jej. Tzn myślałam o tym, mogłam tobie zrobić, w końcu jak już nie jadła to szybko stałam się silniejsza. Ale jak tylko wzięłam ją na ręce żeby zanieść do łóżka, o czym przecież nie mogła wiedzieć, robiła wszystko aby uciec i strasznie płakała. Potem się przekonała że nie będę robić nic strasznego, nigdzie jej zabierać
.glaskana się uspokajala i po kilku minutach zaczynała mruczec.. To dlatego na siłę nie zabieralam jej do wet. Na kroplowke dozylna z tzw schabowy m w płynie.. Też wiedząc że mając małe nerki ile i co ugram? I dla kogo?

Po 8 dniach od jej śmierci, gdy włączyły się moje potrzeby i rozum je uwzględnia, bardzo żałuję..

[aga66]

Nikt nie wie co byłoby lepsze a Mika nie powie jakiego dokonałaby wyboru - uporczywa terapia czy święty spokój. Nie obwiniaj się bo zwariujesz. Nie ma nic gorszego niż wbijanie się w poczucie winy....

[Marzenia11]

aga 66 tak, też to mam na uwadze. Mam świadomość skąd ją wzięłam. I jaką miała śmierć. W cieple, spokoju, o ty otoczeniu tych z którymi cały czas była.. Wieczorem późnym, gdy już było bardzo źle usiadłam z dziewczynami na fotelu, glaskalam je a one tak głośno mruczaly.. Dzień wcześniej Mika się odwróciła w kierunku mruczenia, podobało jej się.. Dlatego chciałam żeby było tak jak jej się podoba..

Tylko raz będąc bardzo blisko niej nie udało mi się i tak strasznie rozpacz się ze mnie wylala.. Aż oparła się mocno zaniepokojona na przednich łapkach i patrzyła.. Natychmiast się uspokoilam, zaczęłam ją głaskać.. Położyła się, a po chwili rozmruczala..